Voorbestemd 2

‘Lekkere tieten!’
‘Heb je zin om te neuken!’
‘Ik heef u foto gezien. Bij intrese, schrijf terug!’
Naast deze berichten is mijn inbox verder gevuld met nog een paar standaard blabla mailtjes en tien hartjes.
Ik zucht. Niet echt het romantische plaatje dat ik voor ogen had toen ik gisterenavond voor het eerst een barkruk confisqueerde in de grootste digitale kroeg.
Op de leeftijd van bijna 41 jaar gun ik mijzelf een head-over-heals verliefdheid. Na een relatie van 12 jaar, diverse foute, onbereikbare mannen en een paar losse flodders probeer ik het nu via Relatieplanet.nl. Met bovenstaande reacties als eerste catch.
Ik ga zelf maar profielen scannen en kom erachter dat er toch wel een hoop mongolen in de etalage staan. Veelal mannen met slechte foto’s, die grotendeels uit zijn op lichamelijk contact en niet de moeite hebben genomen om dat enigszins leuk te verpakken in woorden. Ik lees veel profielteksten die om te huilen zijn, zo slecht.
Er zitten ook wel aantrekkelijke mannen tussen. Daar blijf ik iets langer bij hangen om vervolgens af te haken bij o.a. te verschillende interesses of een lastig te overbruggen afstand.

Mijn scrollende vinger stopt bij de aanblik van een zonnebril. De eigenaar is een zeer aantrekkelijk manspersoon. Half ontbloot bovenlijf, mooie mond en een goeie kop met dik, donker haar. Ogen bijna onzichtbaar vanwege de bril. Interessant. Hij heeft een bijna hypnotiserend effect op mij. Ik lees zijn profieltekst en kan mij helemaal vinden in de vrouw die hij zoekt. ‘Open, speels, zelfreflectie, creatief, onafhankelijk, gevoelsmens, licht spiritueel’. Nou, dat ben ik!
Vlug duw ik zijn foto, inclusief profiel in een vakje favorieten zodat hij gemakkelijk terug te vinden is.
Ik vervolg mijn zoektocht, maar merk dat mijn gedachten steeds afdwalen naar de zonnebril.
‘Pling’. Een berichtje in mijn inbox. Een hartje van mijn favoriet. ‘Damn, dit is Karma!’, denk ik.
Ineens krijg ik haast. Ik wil reageren en dan niet met zo’n duf hartje, maar met een persoonlijk berichtje. Dat kan alleen als je een gouden bal boven je profielhoofd hebt hangen en zo’n bal kost mij 30 euro per maand.
Het duurt even, maar een half uur later heb ik een kort, lief, gevat, speels en creatief mailtje naar zijn digitale invoer gespoeld.
Terwijl ik op antwoord wacht, dood ik de tijd met het verder keuren van mannenvlees. Niks, niks, hmm, wel leuk, niks, aardig, niks. Zo breng ik een paar uurtjes door. Boring! Ik klik mijn favorieten open en zie dat zonnebrilman in nevelen gehuld is. Als ik op zijn profiel klik krijg ik de tekst dat deze persoon heeft aangegeven niet bereikbaar te zijn voor contact. Hij heeft zichzelf onder water gezet.

‘Damn, weg Karma!’ Denk ik. Teleurgesteld sluit ik de pc af en ga een rondje hardlopen. Daarna check ik regelmatig mijn mailbox, maar op een aantal oninteressante hartjes na blijft deze angstvallig leeg. Twee dagen later, bij het openen van mijn mail, plopt er een boodschap binnen: ‘U heeft een bericht van zonnebrilman’. Mijn hartslag versnelt als ik plaats neem op mijn barkruk in de kroeg. De zonnebril verontschuldigt zich voor zijn afwezigheid op de site van afgelopen dagen. Hij stond al een tijdje op RP en was er wel klaar mee. Op de valreep was mijn profiel hem nog opgevallen en besloot hij nog één hartje te sturen. Op voorhand ervan uitgaande dat het (weer) niets zou worden. Hij was echter aangenaam verrast door mijn mail en wilde graag meer van mij weten.

En zo begint onze intensieve mailwisseling. Via woorden leren we elkaar redelijk kennen en lezen we herkenning. Niet alleen op amoureus vlak. Onze levens lopen zo’n beetje parallel aan elkaar. Na een paar dagen belt hij. Zijn donkere, rustige stem voelt vertrouwd aan. Wederzijdse interesse houdt de conversatie levendig. ‘Is het geen tijd voor een ontmoeting?’, vraagt hij. Jazeker. Een week na ons eerste contact hebben we een date. Dinsdag zes december. Om 17.00 voor de Bruna op Den Haag Centraal.
Ik reis bloednerveus af vanuit mijn werk en ben een half uur te vroeg op plaats van bestemming. Al wachtend zie ik hem aan komen lopen. Met stevige pas kijkt hij om zich heen en loopt dan zonder aarzelen op mij af.

‘Nachtzuster?’
‘Pierken?’ Dat kan niet missen. De zenuwen in mijn lijf maken plaats voor aangename spanning. Ik zie lichtjes in zijn ogen als hij mijn hand pakt en mij meeneemt. Op weg naar een bistro waar we wat gaan drinken. Kleinoodjes uitwisselen. Proosten. Praten. Lachen. Samen eten we spareribs en praten nog meer. De twinkeling in zijn ogen verdwijnt niet. Wat is hij leuk! Soms zwijgen we en ook dat is helemaal goed. Op een bankje bij het Mauritshuis laat hij mij ‘Coldsong’ van Klaus Nomi horen. Ik word warm en denk dat het door de wijn komt. Om 23.00u brengt hij mij terug naar het busplatform. Op de roltrap voel ik zijn hand in mijn nek en zijn mond op de mijne. Vrij plotseling. Een zeer aangename verrassing. Ik krijg het nog warmer en dat komt niet door de wijn. God, wat zoent hij fijn! Wachtend op mijn bus, onbewust van de mensen om ons heen, lijken we wel twee pubers van in de 40. Zijn handen in mijn jas, mijn handen op zijn billen. Te snel naar mijn zin arriveert de bus.

Als ik thuiskom en rozig de pc aanzet komt er een mailtje binnen: ‘U heeft een bericht van zonnebrilman’. Glimlachend lees ik wat hij schrijft: ‘De zoektocht is over, lieve Nachtzuster. Ik heb je gevonden.’