Soms probeer ik me voor te nemen om mijn voornemens niet alleen voor te nemen maar ook te realiseren. En dan bedoel ik niet de voornemens die ik voorneem na tien borrels. Nee ik bedoel de diepgewortelde voornemens. Voornemens die je karakter verbeteren, voornemens waarvan je al een tijd het voornemen hebt ze te realiseren. Zo heb ik me laatst voorgenomen niet meer te klagen. Gisteren belde een vriendin: “Ga je mee naar de kroeg?” Nog voor ik ja kon zeggen had ik mijn studieboek in de hoek gegooid en mijn joggingbroek onder het bed geschopt. “Natuurlijk ga ik mee. Half uurtje?” Mijn meest lelijk onderbroek verruilde ik voor een ‘ik voel me goed string’. Het voornemen om vroeg naar bed te gaan wuifde ik weg met de gedachte dat morgen geschikter lijkt.

Een half uur later liep ik in ‘string good feeling’ de kroeg binnen. Door de drukte heen zag ik mijn vriendin aan de bar met twee Bacardi-cola’s zwaaien. “Proost meid, op de borrels.” Het eerste glas klokte ik naar binnen terwijl de tweede stond te wachten. “Hoe gaat het met je Elles?” De man die ik vrij goed ken maar al een tijd niet had gezien stond naast me. “Nou redelijk, ik mag niet klagen.” “Dat klinkt niet écht positief, zo ken ik je niet.”, en dat was het moment waarop mijn voornemen een voorgenomen voornemen werd. Een grijze borrelende vulkaan van ellende kwam omhoog.

“Weet je wat het is. Al weken probeer ik het studiejaar af te ronden. Tentamens instuderen, papers schrijven, opdrachten maken. Een projectgroep wat niet op elkaar aansluit. Ik word er gek van.” Hij schrikt op uit een duidelijk zichtbare afwezigheid. In de hoop te horen over een mogelijke vakantiebestemming, probeerde hij vriendelijk “Nog even nog dan heb je vrij.” Op dezelfde toon als waar ik mee geëindigd was ratelde ik verder. “Vrij heb je pas als je niets te doen hebt. Ik heb ook een huis wat me half afgeschilderd tegemoet lacht.” Ik zie dat mijn luisterend oor gaapt, maar ik praat door. “De onbeschilderde kozijnen steken nog steeds elke avond af tegen het zwarte gat van mijn raam, omdat ik nog geen gordijnen heb kunnen vinden. Om nog maar niet te spreken over de kale geschilderde muren omdat ik de boormachine niet weet te hanteren.” Zijn verveeld uitziende blik negeerde ik want de vulkaan van ellende was nog lang niet leeg. “Of de hoek van mijn wasmachine die nog niet geschilderd is omdat ik zelf de wasmachine nog geen millimeter kan verplaatsen.” Zonder enig besef van de overdadigheid aan ellende die ik tentoonspreidde, wilde ik verder gaan met mijn monotone ‘mijn huis is nog niet af’ klaagwaterval. “Je vrienden komen toch wel helpen?” Zei hij enigszins versuft. “Vrienden? Als die me nog willen zien. Doordat ik al maanden alleen maar werk, met mijn studie bezig ben of een huis probeer woonbaar te maken heb ik geen tijd meer voor ze gehad. Ik mag blij zijn als……”

Ik kijk naar de plek waar de man stond. De andere kant. Geen man meer. Hij was weg, gewoon verdwenen. Verdwenen in het niets. Deze sloeg harder, veel harder in dan de laatste drie Bacardi’s…..

Categorieën: Actualiteiten

7 reacties

pepe · 19 juli 2004 op 09:42

Nodig al je vrienden een middagje uit, zet schilderspullen en andere klusspullen klaar en na het werken een borrel nemen!!

Hans · 19 juli 2004 op 10:24

De mexicaan zegt doe morgen niet wat ge overmorgen kunt doen
John Lennon zei al One day at a time
Ik zeg Kalmte kan je redden

als alternatief: Het voornemen om nooit iets voor te nemen 😀

Ma3anne · 19 juli 2004 op 14:45

Tussen iets VOORnemen en iets ONDERnemen zit inderdaad een verschil en dat is wel eens jammer. Vooral omdat het dan toch in je achterhoofd blijft zeuren, wat je je allemaal voorgenomen hebt en dan lijkt te drempel om het te doen steeds hoger te worden.

Je voornemen om gewoon niks meer voor te nemen is de beste optie, denk ik. Die verfkwast springt vanzelf wel een keer in je handen en dan is het zo gepiept allemaal. 😀

Mosje · 19 juli 2004 op 18:16

Mannen van tegenwoordig zijn watjes. Kunnen geen schilderijtje meer ophangen. Tis dat ik al een groot aantal single-vriendinnen heb voor wie ik klus…….
😉

Louise · 19 juli 2004 op 18:37

Tja die voornemens. Erover praten is wel lekker, maar niet erg doeltreffend. Erover schrijven schiet iets meer op, maar erover lezen is het allerleukste 😛

Mup · 19 juli 2004 op 21:20

En als je het voorgenomene gerealiseerd hebt, wacht het volgende voornemen,

Groet Mup.

Shitonya · 20 juli 2004 op 13:01

Klagen is ook nooit een oplossing, gewoon zo snel mogelijk je voornemens realiseren, zodat je weinig meer te klagen heb ^_^
Mensen luisteren meestal nooit, pas wanneer je er een column over schrijft, dringt het pas een beetje door 😛

Geef een reactie

Avatar plaatshouder