Voorjaarsjeuk

Het is 8:06 op een doordeweekse dag. Een nog niet helemaal ontwaakte Jasper fietst, tegen beter weten in, in een Cancellara achtig tempo naar school. Opeens ben ik klaarwakker. Het beeld dat ik net heb aanschouwd is een letterlijke wake-up-call. Voor mij fietst een mollige vrouw van in de 30. Nu heb ik niets tegen mollige vrouwen van in de 30. Meer bezwaren krijg ik tegen deze groep als ze een vleeskleurige legging dragen. Tot hun knieen. De zweetdruppels van de vrouw vormden langzaam een baai van transpiratie tussen haar vettige onderbenen. Geschockeerd door het aanstotende beeld van daarnet besluit ik te gaan lopen. Al lopende kom ik tot de conclusie dat er maar een verklaring is voor deze dramatische ervaring: Lentekriebels.

Ik haat het woord lentekriebels. Dit komt omdat de lentekriebels zijn veranderd de laatste jaren. Waren lentekriebels vroeger niet mooie vrouwen in iets te korte rokjes? Was het niet het beeld van zuipende kerels op een terras? Kerels zonder geld, maar hun glas wel telkens vol houdend, door het kwijl dat ontstond door de vrouwen met de korte rokjes. Lentekriebels waren toch die gezellige koninginnedagen met kleedjes en ijs?

Maar de lentekriebels zijn de lentekriebels niet meer. En dan heb ik gelijk het grote probleem van het Nederland van de laatste jaren te pakken. We weten iets moois en onschuldigs altijd om te buigen tot iets lelijks en onbespreekbaars. In plaats van een kleedjesmarkt herdenk ik nu slachtoffers op 30 April. En het ergste van alles: terwijl ik hoor te gluren naar goddelijke bovenbenen heb ik uitzicht op een bezwete rollade in een legging. Laat de lentekriebels alsjeblieft weer de oude lentekriebels worden. Tot die tijd heb ik voorjaarsjeuk.

Met die gedachte stap ik weer op de fiets. Als ik bij school aankom is het 8:45. Mijn les begon om 8:20. Nog even terugdenken aan de fietsende rolmops loop ik naar binnen. Ik kijk twijfelend naar de concierge. Deze gaan ze nooit geloven…