Vreemde hobby

Voor de tweede keer stap ik de winkel binnen, nu met een duidelijker doel voor ogen. Zelfzeker? Ja! Behoedzaam, sterk om mij heen kijkend, maar ook met klamme handjes en een kropje in de keel die de zenuwachtigheid maar moet onder controle houden.

Bij mijn eerste al even onopvallend bezoek had ik een soort inventaris opgemaakt. Grootte van de winkel, indeling, aantal bedienden, aantal bezoekers, aard van de artikelen, bewaking, alarmsystemen, alles zit bijna fotografisch opgestapeld in mijn brein. De winkel voldoet aan mijn persoonlijke eisen wat betreft de moeilijkheidsgraad. Ik haat spiegels, de nooduitgang achteraan kan eventueel gebruikt worden als vluchtroute. Binnen mijn denken geef ik de zaak een gele kleur die gelijk staat aan actie toegelaten. Groen is nog beter, geel is O.K. Eén keer heb ik oranje gedaan… Gewone bektangetjes pletten de kabel plat.

Het is zoals gewoonlijk matig druk in de winkel. Aan de buitenkant, denk ik van mezelf, ben ik een grijze vlek in het totale plaatje op de set. Achter de façade van interesseloos rondkuieren beweegt er zich echter een gespannen zenuwpees. Even voorbij een tiental T.V. schermen, allen bedacht met eenzelfde filmfragment, kom ik bij mijn werkterrein, de stand met allerlei toebehorende attributen voor computers. Daar voorbij zijn er dan de laptops en de nu zeer in trek zijnde tablets die liggen te wachten op hun begerige koper.
De bruinkleurige U.S.B. stick is mijn prooi. 128 G.B. en een kostprijs die me nauwelijks interesseert. Weg uit de veel te grote omslachtige plastiekverpakkingen en, volgens de antidiefstalbeveiligingsnormen van de zaak, zeker duur genoeg bevonden om hem via een inoxkabeltje aan de rest van het interieur vast te leggen. Dat IS hem.

Terwijl de ene verkoper aan de balie nog enkele computergegevens in orde brengt probeert de andere een bejaard koppel een geluidsbalk van ‘Boze’ aan te smeren. Zijn veel te hoog technisch gepalaver doet het vrouwtje de wenkbrauwen fronzen, dit terwijl de man nog wat stand probeert te houden door enkele vooraf gerepeteerde vragen te stellen. Eventjes zappen en de ganse winkel wordt voor enkele momenten gevuld met de sterke tonen van Henri Morricone. De droge knak afkomstig van mijn tangetje zindert na in mijn kop maar vind verder geen gehoor bij de rest van de aanwezigen. Dank u wel verkoper B. Deel één van het plan, het uitschakelen van dat hinderlijke inoxkabeltje is gelukt. Bij wijze van veiligheid kuier ik toch even verder. Er zijn geen verder gevolgen door de wijzigingen die ik heb aangebracht. Maar, dat wist ik reeds bij mijn eerdere bezoek aan het pand, van waar komt anders het gele labeltje? Het onderbreken van de inoxkabel geeft geen rechtstreekse verbinding met één of ander onnozel snerpend alarmgeluid. Over naar deel twee van de werkzaamheden.
Eventjes raak ik schijnbaar sterk geïnteresseerd in een laptop. Niet al té natuurlijk daar op die manier een verkoper tot bij mij lokken oervervelend zou zijn. Nee, nee, eventjes stil blijven en van daar uit het ganse gebeuren van de winkel bijna fotografisch in ’t geheugen opnemen, resumeren en snel tot besluiten komen… Vooral bij deze fase primeert de veiligheid in een nu op hoog toeren draaiende kop, nog steeds baas over elk aspect van de situatie.

Ik merk de triomferende blik in verkoper B tegenover zijn ‘slachtoffers’ dit terwijl verkoper A nog steeds bij de balie staat te prutsen. Er is geen camerabeveiliging. Met grote zelfzekerheid keer ik traag terug op mijn stappen. Ik graai de bruine U.S.B. stick weg. De andere eveneens los gemaakte attributen interesseren mij niet. Nergens verraad mijn lichaamstaal enige vorm van paniek of onbesuisde snelheid. Mijn rustige blik op oneindig camoufleert het laatste greintje eventuele zenuwachtigheid. Bakken adrenaline willen zich vrij maken uit het mijn geoefende lichaam. Zelfs als ik de balie passeer ben ik nog steeds de grijze muis met de ongeïnteresseerde tred. Nu merk ik pas dat A een spelletje aan ’t spelen is op het kleine scherm van zijn computer. Nog een tiental stappen en ik ben vrij. Eens op ’t straat vloeit er een spanning uit mij weg. Die maakt plaats voor een overwinningsgevoel. Ik kan nauwelijks een triomfkreet onderdrukken. “Yes!”

Tijd voor een tasje koffie.

Het is gezellig druk in de cafetaria waar een meisje me een euro teveel terug geeft op mijn tien Euro. Ik roep het haar na. Ze bedankt beleefd. Trots heb ik de aandacht van andere koffiedrinkers op mij getrokken. “Elk ’t zijne! “ Iedereen lacht me vriendelijk toe.

Op mijn salontafel staat een grote glazen bokaal, over de helft gevuld met een honderdtal U.S.B. sticks, allen met een capaciteit van meer dan 100 G.B. Honderd is de minimumnorm. Ik kijk er naar en glimlach zachtjes voor mij uit. Wat doen we morgen?