Vreemdeling

Fietsend tegen de wind in probeer ik mijn gedachtes op een rijtje te krijgen. Mijn gevoel en verstand zijn in oorlog. “Ik wil naar huis”, roept mijn gevoel, terwijl mijn verstand kalm tegenwerpt: “Je kunt het, kom op!” Zelfs de wind lijkt me terug naar huis te willen blazen, maar mijn verstand blijft de overhand houden. Verwaaid bereik ik het ziekenhuis en ga op zoek naar mijn oudste zus. “Onderzoekkamer vijf, daar kunt u haar vinden”, meldt een behulpzame verpleegkundige. Even verzamel ik moed, maar stap dan met opgeheven hoofd binnen. Mijn zus zit naast het bed. In het bed ligt een man. Ik ken hem niet, maar voor mijn zus is hij dierbaar.

Eerder die middag reed zij langs een ongeval, waarbij een personenauto onder een vrachtwagen was gekomen. Op het moment dat zij er voorbij reed, was de brandweer al bezig om een slachtoffer uit de auto te zagen. Ze schrok, want die verwoeste auto kende ze. Hij was van hem. Tussen de fotografen doorworstelend zag ze hem de ambulance ingedragen worden. Buiten kennis. Totaal overstuur volgde ze de ambulance, om uiteindelijk in het ziekenhuis iedereen te bellen. Ze kreeg mij niet te pakken. Mijn moeder een uur later wel.

Ze is blij dat ik ben gekomen. Vreemd ziet ze eruit. Haar gezicht heeft een roze kleur, die mij nooit eerder bij haar is opgevallen. Op het moment dat mijn blik naar de man gaat, begint hij te huilen. “Je bent er”, zegt hij. Totaal emotieloos bekijk ik hem, terwijl mijn gevoel daartegen in opstand komt. “Voel, Arta, voel!” Ik voel niets.

Zijn hoofd heeft een rare vorm door de vele bulten die er op zitten. Overal bloed en blauwe plekken. Hij is er ernstig aan toe, meldt de EHBO-arts, die de ruimte binnenkomt. Koel vraag ik hem wat de uiteindelijke gevolgen zullen zijn, maar daar is nog niets over bekend. Op de foto’s blijkt, dat hij een verbrijzeld been en een gebroken sleutelbeen heeft. Waarschijnlijk zijn er ook inwendige bloedingen, maar dat moet door onderzoek nog worden uitgewezen. Mijn zus huilt zachtjes. Ik vertel haar dat alles goed komt. Ze lijkt me te geloven.

De man wordt naar een andere ruimte gereden. Weer een onderzoek. Mijn zus gaat op zoek naar iets te eten. Door de hectiek is ze dat vergeten, en haar maag schreeuwt om vulling. Alleen blijf ik achter. Vanuit een andere kamer hoor ik geschreeuw. Met luide stem wordt er gevloekt en gescholden. Langzaam krimpt mijn lichaam ineen. Ik voel mij het tienjarige meisje dat bang is voor die boze vader. Automatisch gaan mijn handen naar mijn oren. Ik wil het niet horen. Ik kan het niet horen. Ik wil hier niet zijn.

Als mijn zus terugkomt heb ik me hersteld, en zakelijk neem ik met haar door wat er gebeurd is. Zijn medicijnlijst heeft ze nodig. Ik bel de apotheek. “Zijn adres?”, vraagt de vrouw aan de andere kant van de lijn. Ik heb geen idee, en vraag het mijn zus. Zij weet alles van hem. Ik weet niets. De medicijnlijst wordt gefaxt, een operatie lijkt de volgende stap te worden. Ik kijk op de klok. Voor mijn gevoel zit ik hier pas vijf minuten. De klok zegt dat ik al anderhalf uur aanwezig ben. Dan wordt duidelijk dat hij overgeplaatst gaat worden naar een ziekenhuis in een andere stad. Er zijn veel gewonden vandaag. Dit ziekenhuis zit vol.

Ineens gaat het snel. De ambulance wordt in gereedheid gebracht. Hij wordt meegenomen. Kijkt me aan. “Kom je op bezoek?” vraagt hij. Na een seconde twijfel antwoord ik bevestigend. Eindelijk kan ik het opbrengen om mijn zus te troosten. Zijn weggaan brengt rust in mijn hoofd. Na een half uurtje praten besluit zij hem achterna te gaan. Ik loop naar mijn fiets, nog steeds verward over mijn gebrek aan emotie.

Terwijl de wind mij naar huis blaast denk ik aan die man in de ambulance.
Die vreemde.
Mijn vader.