Vrijgezellenfeest (wat ik mij ervan herinner)

Ik had nog niet zo lang verkering met mijn huidige liefje toen wij deel mochten nemen aan het vrijgezellenfeest van J.J. uit O. Ik ging dus voor de eerste keer zonder mijn poppeduifje op stap. (Vergeef de koosnaampjes maar er zit een kans in dat zij dit leest). Alvorens wij allen de zegen kregen van onze vriendinnen en J.J. van zijn aanstaande bruid, werd er in de kroeg plechtig gezworen niet naar de madammen te gaan en ons verder ook enigszins als beschaafde wezens te gedragen. Breed grijnzend werd aldus gezworen. De vloer zag wit van het gefluim om onze beloften kracht bij te zetten. Een week later was het dan zover. Wij verzamelden bij één van de mannen thuis alwaar O. binnenkwam met een groot verrassings pakket van Christine le Duc en een carnavalskostuum in de vorm van een roze varken. Dit werd de outfitt van J.J. De artikelen dienden verkocht te worden aan iedereen die J.J. in de kroegen maar zo gek kon krijgen om de rest van de avond met een dildo of opblaaspop rond te lopen. De vieze boekjes waren binnen enkele minuten uitverkocht en de bar werd gesierd door rubberen speeltjes, met en zonder batterijen, opblaaspoppen wisselden snel van eigenaar (meerdere keren) en slipjes met open kruizen werden tot badmuts omgetoverd. Kortom de hele voorraad aan sexspeeltjes was rap uitverkocht.

In het begin zag iedereen daar de humor van in maar na een biertje of wat is het leuke er wel vanaf en dan dienen nieuwe uitdagingen aangegaan te worden. Dit kan zijn in de vorm van een uitgebreidde demonstratie van ‘varkensjongen met naadloze Dolly’ maar het kan natuurlijk ook allemaal iets plastischer. En dan kunnen er ongelukken gebeuren…

Voordat het tot ongelukken kwam togen wij richting madammen alwaar de stemming toch iets ranziger begon te worden. Nadat bleek dat wij toch allen onze heilige beloften wensten na te komen en niet op de uitnodigingen ingingen om op een bejaarde doos te kruipen, besloten wij onze kroegentocht voort te zetten om uiteindelijk te eindigen waar we begonnen waren, want ‘daar was het toch het gezelligst’! En dat werd het.

Wederom werd het gerstennat naar binnen geklokt alsof we in geen dagen enig vocht tot ons hadden genomen. Plotseling stond een van de jongens (een grote vent die af en toe het een en ander van zich afschrijft maar die uitlaatklep toen nog niet ontdekt had) met een terrastafel boven zijn hoofd te zwaaien. De aanleiding daarvan weet ik niet meer. Het gevolg kan ik mij nog redelijk herinneren.

Binnen 10 seconden veranderde het terrras in een chaos van tierende, schoppende en meppende mensen. Ik zag hoe R.B. liggend onder een tafel werd getrapt door een aantal personen totdat zijn hoofd rood zag van het bloed. Dr. G werd ondertussen gebeten door een pitbull-achtig ogend hondje van zo’n 60 kilo (doen ze anders nooit) terwijl de eigenaar het beest aanmoedigde vooral braaf door te gaan. Dr. G’s been werd vakkundig afgekluifd en achteraf bleken de beten slechts enkele centimeters verwijderd te zijn van de delen die inmiddels voor een uitgebreid nageslacht hebben gezorgd. Enkele welgemikt trappen mijnerzijds hebben wellicht ertoe bijgedragen dat dr. G tegenwoordig niet met een falsetstemmetje door het leven hoeft. Hoe het de rest van onze groep verging in deze heroïsche strijd kon ik op dat moment niet helemaal volgen.

Nadat het enkele minuten durende spectakel teneinde was bleek onze groep niet meer kompleet. Na wat zoek- en speurwerk bleek dat de meesten zich weer hadden verzameld bij een taxistand en dat wij er allen op gebrand waren zo snel mogelijk dit oord te verlaten ware het niet dat een paar gasten pleite bleken. In de veronderstellingen dat zij zich elders uit de voeten hadden gemaakt ging de stoet toch richting huis.

Tijdens de taxirit werd het thuisfront telefonisch ingelicht en in O. aangekomen besloten Dr. G en ik op bezoek te gaan bij de vrouw van een van de hengstenballers om daar, onder het genot van een biertje, de situatie te evalueren. De laatste meters werden te voet afgelegd en omdat de alcohol nog niet helemaal uit onze bloedbaan verdwenen was ging dit niet in een rechte lijn waardoor het nachtelijke verkeer enige hinder zal hebben ondervonden. Dit werd bevestigd door vier inzittenden van een auto die in het voorbijscheuren werd getrakteerd op een vuistslag van Dr. G. Ze reden ook echt aso. Het viertal stapte uit om verhaal te halen. Waardoor zij hun snode plannen staakten weet ik niet. Het was ofwel Dr. G.’s gehavende en bebloede uiterlijk of zijn krachttermen of allebei. Zoniet, dan moet mijn welbespraakdheid de doorslag hebben gegeven. Ik heb in ieder geval nog nooit meegemaakt dat vier volwassen kerels zooo snel in zo’n klein kutautootje kunnen kruipen.

Wij belden aan bij G.C. en zijn gastvrije ega L. op ongeveer hetzelfde tijdstip dat bijna iedereen van de troep bij moeder-de-vrouw op het matje verscheen. Aangezien wij beiden erg vergevingsgezind zijn en ons humeur weer snel op zonnig staat besloten wij de feestvreugde er gewoon in te houden en verder te gaan op het punt vóórdat het allemaal uit de hand liep. De uren verstreken en de drank deed verder wat ervan verwacht werd.

Wat wij toen niet wisten was dat er inmiddels groot alarm werd geslagen vanwege de vermissing van Dr. G., zijn broer en gezamelijke vriend M.R. en ik. Onze vrouwen en ouders waren inmiddels gebeld omdat niemand wist waar wij waren. Een grote zoekactie werd in touw gezet in de overtuiging dat wij getweeën richting onheilsplek waren gekeerd om een grote wraakactie uit te voeren met als mogelijk resultaat te eindigen als hondenvoer voor eerder genoemde pitbull. Wij waren ons van geen kwaad bewust.

Rond die tijd werd Dr. G.’s broer samen met M.R. onder politiebegeleiding naar huis gebracht. Daar gingen wel wat juridische dreigementen aan vooraf. De twee hadden zich, nadat we ze waren kwijt geraakt, in de bewuste kroeg verschanst voor onze belagers. Deze belagers bleken van het vasthoudende type dat niet in een huis woont en waarvoor de lange arm der wet doorgaans liever niet komt opdraven. Zeker niet wanneer zij in die aantallen vertegenwoordigd zijn. Ze kwamen wel opdagen maar weigerden de gevraagde assistentie te verlenen. Overmacht. Omdat Dr. G.’s broer blijkbaar over de juiste contacten beschikt binnen de hogere regionen van het jutenkorps werd uiteindelijk toch gehoor gegeven aan hun verzoek onder begeleiding de kroeg te verlaten.

Ongetwijfeld kunnen de betrokkenen hier nog een paar A4-tjes aan toe voegen vanwege de hiaten in dit relaas maar we waren het later allemaal met elkaar eens, de oorzaak lag, zo bleek achteraf, bij één persoon. Bij alle ongein die we uithaalden mag gezegd worden dat het wel enigszins binnen de grenzen van smakeloze humor wisten te houden. Behalve die ene enorme ranzige klootzak die zo nodig andere gleufjes moest bepotelen (en dat nog steeds vol overgave doet wanneer hij met zijn trompetje in den lande speelt), wat niet in dank werd afgenomen door de daarbij behorende harige apen die ons naderhand zowat binnenstebuiten keerden.

Ger,
Bedankt!

ps
J.J. had na alle beloften het meeste uit te leggen maar wast zijn handen in volledige onschuld, zo waar ik hier schrijf en draagt zijn roze varkenskostummeke nog steeds met carnaval.

ps 2
De meesten van ons gaat het goed, zijn brave borsten geworden.

ps3
Dr. G. en ik mogen nog steeds alleen op stap.