Vrijheid, Gelijkheid, Broederschap

Ik staar doelloos door het raam naar buiten. Het jonge groen van de bomen wuift rustig heen en weer, en de witte wolken drijven gezapig voorbij. Er wordt weer eens gestaakt. In alle grote steden ligt het openbaar vervoer plat. Iedereen gaat dus met de auto, met als gevolg dat ook alle wegen muurvast staan. Slechts een deel van de werknemers van onze klant zal het vandaag lukken om op hun werk aan te komen. Om half 8 heb ik nog de Palmsynchronisatieproblemen van een Parijse werknemer opgelost, die mij vertelde dat hij over de 35km tussen zijn huis en zijn werk meer dan 2 uur heeft gedaan – en dat was nog ruim voor de spits. Gelukkig begon ik al om 7 uur. Toen waren er nog geen files, maar wel veel meer vrachtauto’s dan normaal, zich haastend om de gridlock voor te zijn. Vive la France.

Vrijheid, Gelijkheid en Broederschap. De Vrijheid om Broederlijk voor zijn Gelijk te demonstreren is inderdaad diepgeworteld, tot wanhoop van zij die voor de zoveelste keer op een perron zonder treinen, in een file zonder eind, of voor een school met gesloten deuren staan. Het lijkt wel of voor elk wissewasje massaal geprotesteerd wordt. En is één dag manifestatie niet genoeg, dan gewoon nog een paar dagen, en desnoods snelwegen blokkeren om zo de economie van het hele land te ontwrichten en de aandacht van alle media te vestigen op jouw nijpende noodtoestand. Uiteindelijk moet de overheid wel overstag gaan, onder druk van de media en het bedrijfsleven. Frankrijk is verworden tot een demonstratocratie, waarin woedende menigten de dienst uitmaken.

Het afgelopen jaar was het vrijwel elke maand wel een keertje raak. Je komt bij de tramhalte, en je kijkt op het bordje waarop staat over hoeveel minuten de volgende tram komt, om tot je schrik te zien dat de dienst op deze lijn sterk verstoord is door een manifestatie in het centrum van de stad. Zijn het niet de leraren die demonstreren om 500 meer arbeidsplaatsen in het departement, dan zijn het wel de huisartsen die demonstreren voor een tariefverhoging. Vervolgens legt het verplegend personeel het werk neer en trekt massaal over straat voor loonsverhoging en werkdrukverlaging. Ook medisch specialisten, brandweerlieden, paramedici en tandartsen willen een graantje meepikken, en organiseren hun eigen stakingen en manifestaties. Uiteraard afzonderlijk van elkaar. En als de medische sector uitgedemonstreerd is, gaat het personeel van de openbaar vervoersmaatschappij zelf staken, voor loonsverhoging en tegen de toegenomen onveiligheid in bussen en trams.

Jaarlijks kost deze manifestatieheerschappij het Franse bedrijfsleven en de overheid vele miljarden Euro’s (soit 6,55957 maal zovele Franken). En niet alleen het Franse bedrijfsleven. Mijn vader is internationaal transportplanner bij een groot transport- en logistiekbedrijf in Nederland, en elke keer dat in Frankrijk weer boeren, burgers en buitenlui met spandoeken de straat op trekken, trekt zich voor zijn ogen een grijze waas op van sigarettenrook gemengd met pure stress en bitterzoete wanhoop. Zoals hij zit heel transporterend Europa steeds weer met haar handen in het haar als het Franse volk haar vrijheid om te staken en te demonstreren weer eens ten volste laat gelden. Hoe lang nog voordat de Franse overheid op het Brusselse matje wordt geroepen om zich te verantwoorden voor de aan de Europese economie toegebrachte schade, veroorzaakt door slecht of helemaal niet functionerende feedback-kanalen, die dat soort vormen van massaal protest noodzakelijk maken?

Daar ligt namelijk het ware probleem. Het Franse politieke systeem is ziek, en moet nodig hervormd worden. In een presidentsverkiezing van Rechts tegenover Extreemrechts terwijl meer dan de helft Links stemde, kan het volk zijn mening niet kwijt. Evenmin kan dat in een parlementsverkiezing van Verenigd Rechts tegen Verdeeld Links, waar uiteraard Verenigd Rechts als winnaar uitrolt terwijl Verdeeld Links in totaal toch meer stemmen krijgt. De huidige president en regering zijn weliswaar met meerderheid van stemmen gekozen, maar worden niet door de meerderheid van het volk gesteund. Gecombineerd met een gecompliceerde bureaucratie zorgt dat ervoor dat het volk het idee heeft dat de overheid doof is voor de problemen van het Frankrijk daar beneden, en van oudsher is de enige manier om dan je stem te laten horen, deze massaal te verheffen. Sabotage is immers niet voor niets een Frans woord…

Sabotage heeft deze Vijfde Franse Republiek van Vrijheid, Gelijkheid en Broederschap tot stand gebracht, en Sabotage zal uiteindelijk ook haar einde zijn. La république est morte, vive la république! (Hoe zat dat ookalweer met euthanasie?)