vrouwenhaters

Geachte redactie van de Curvy Fashionista,

PASSION FOR FASHION, zag ik op een vormeloos wit T-shirt, gedrapeerd over de royale boezem van een dame die verder gekleed ging in een legging en sneakers met bling. Zelf was ik deze zaterdag op zoek naar een sweater, een herfstshirt, iets dat me zou verzoenen met dalende temperaturen. DIVA! schreeuwde de ene me toe. LOVE! de andere. Of erger nog: LOVE ME! Omdat ik in een maatje 50 wel zo’n zieligerd moet zijn dat alleen mijn kleding nog verraadt dat ik éigenlijk de moeite waard ben.
Ik zag verschillende mooie sweaters die ik allemaal had gekocht als er niet zo’n debiele mededeling op had gestaan. Of een groot hart. Of het gezicht van een mannequin maatje 34.
Wat bezielt de ontwerpers van grotematenkleding? Denken ze dat buikvet aan de hersenen onttrokken wordt? Denken ze dat dikkerds alleen dik worden van roze koeken? En dus van roze houden? Dat ze dus alle dessins die ‘beneden’ hangen zullen verachten en tot hun vreugde de walgelijkste, felste kleuren zien schreeuwen op de voor de zekerheid uit het gezicht gehouden verdieping voor vetlellen? Waar alle drakerige tunieken en afkledende jasjes van het gemeenste plastic zijn omdat dikke vrouwen toch al asociale zweteriken zijn?
Een nieuwe BH moest ik ook. Maatje beslagkom. Hier denken de ontwerpers opeens níet meer dat F-cupjes van roze koeken houden. Hier denken ze dat F-cupjes zich dood generen. Dat ze hun borsten het liefst zouden afhakken, en ze tot die tijd schaamtevol verbergen in een minimizing modelletje steunkouskleurig polyester.
Zouden ze werkelijk een Passion for Fashion hebben, de confectie-ontwerpers? Of zijn het vanaf het eerste korset vrouwenhaters geweest, die de magere vrouwen tot anorexia dwingen en de dikke tot zelfmoord?
Zoals altijd kwam ik thuis zonder nieuwe kleren, en met een nieuwe zak drop.

Geeft u het even door?

een curvy fashionista