Op 19 Januari 2015 rond drie uur ’s middags wordt er een prachtig meisje geboren in het Sant Rafael Ziekenhuis in Barcelona. Wanneer haar longetjes zich voor het eerst met lucht vullen, begint ze vol levenslust te krijsen. Even later wordt ze in een dekentje gewikkeld en aan haar moeder gegeven. De vader, nog een beetje wit rond de neus door alles waar hij getuige van was, voegt zich bij moeder en dochter en daarmee is het beeld van een kersvers gezinnetje compleet. Lang, heel lang, hebben ze op dit grote wonder gewacht. Ze zullen er alles aan doen om het een gelukkige en onbezorgde toekomst te bieden …

Hoewel haar trouwdatum nog lang niet in zicht is, opent de jonge vrouw haar garderobekast en bekijkt voor de zoveelste keer haar trouwjurk. Weer haalt ze de jurk uit de kast en houdt deze onder haar kin voor de spiegel. De stralende glimlach op haar gezicht is onbetaalbaar. In gedachte ziet ze weer voor zich hoe haar grote liefde in het restaurant op zijn knieën ging en haar ten huwelijk vroeg. Iedereen had  met ingehouden adem toegekeken. Haar ‘ja’ werd met een daverend applaus beloond. De blik van haar grote liefde zal ze nooit vergeten. Ze hadden elkaar innig gekust met de belofte om samen zielsgelukkig te worden …

Trots kijkt de oude man naar het dure horloge wat glinstert in het zwarte satijn van het juweliersdoosje. Het bedrijf had veel aandacht besteed aan zijn afscheid. Maar liefst veertig jaar had hij elke ochtend, nog voordat het kantoorpersoneel begon, de papierbakken geleegd in de kopieerruimten. Iedereen kende zijn naam. Nu zou hij eindelijk van zijn pensioen kunnen gaan genieten …

De diagnose ‘uitbehandeld’ gesteld door de oncoloog in het St. Martinus Krankenhaus in Düsseldorf sijpelt lijdzaam binnen bij de moeder van het grote gezin. De nadelen van het behandelen van de agressieve tumoren bleken uiteindelijk groter dan de voordelen. Ze is moe en wil niet langer een kansloze strijd leveren. Het enige dat ze nog wenst is afscheid kunnen nemen van al haar kinderen die over heel Europa verspreid wonen. Ze neemt zich voor om ze allemaal op de hoogte te brengen van het slechte nieuws en hen te vragen om naar huis te vliegen …

Dinsdagochtend, 24 maart 2015, 11:15 uur. De wereld heeft nog geen idee wat er is gebeurd. Op 2700 meter hoogte in de Franse Alpen ijlt de echo weg. Een echo die vloeiend overloopt in het serene gezang van engelen die neerdalen om zich te ontfermen over hen van wie alle toekomstplannen, beloften en wensen nooit meer uit zullen komen …

 

 

 

 

 

 

Categorieën: Liefde

11 reacties

Mien · 21 april 2015 op 07:49

Het nieuws, zingen of schallen. Voor beiden geldt, prachtige column Yfs. Vooral de laatste alinea vind ik mooi. Voor mij op nominatie CvdM. :yes:

Lianne · 21 april 2015 op 09:23

Ben er stil van. Prachtige miniportretjes in een mozaïekvertelling, zoals ze dat zo modern noemen.

Meralixe · 21 april 2015 op 10:30

Met alle respect voor de tragische gebeurtenissen, ik vind deze column niet zo goed. De poging gezichten te plakken op de mensen die zo aan hun einde gekomen zijn is er wel maar er wordt geen enkele link gelegd naar de dader. 🙁

Nachtzuster · 21 april 2015 op 17:30

Wat heeft de dader te maken met de onschuldige personen die hij de dood heeft ingejaagd, Meralixe? Juist door dit niet te benoemen is het een dijk van een column geworden. Het gaat in mijn ogen niet om de dader, maar wat er zomaar kan gebeuren. In een flits wordt je het leven uitgeschopt.

Ik vind hem heel mooi, Yfs. Heel tof om weer eens serieus werk van jou te lezen. Je geeft de slachtoffers een leven en een gezicht op een verfijnde, integere manier.
De titel vind ik geweldig, net zoals de laatste alinea. Hele dikke, vette chapeau!
:rose: :rose: :rose: :rose: :rose:

    Meralixe · 21 april 2015 op 18:30

    Inderdaad Nachtzuster, in een flits kan het gedaan zijn maar hier zit mijn inziens het zwaartepunt. Nu zijn het ‘slachtoffer’ van een doorgedraaide enkeling. Stel dat het vliegtuig door een technisch mankement neer gestort is, dan zijn het plots ‘verongelukten.’ Het kan zelfs zo zijn dat net deze context de aangezet was voor Yfs haar schrijven.

Pierken · 21 april 2015 op 17:32

Indrukwekkend geheel, Yfs! Mooi al die intieme opmaten onderweg naar dat gruwelijke einde. Met dit verhaal als storyboard voor een script, zou het zo verfilmd kunnen worden. Had gekund om de dader als contrast ertussen te moffelen, maar wat mij betreft heeft die al teveel aandacht gehad. Dit is een verhaal over die 149 anderen.
En inderdaad, in de laatste alinea verwoord je de troostende schoonheid. :yes:

troubadour · 21 april 2015 op 18:17

Het draaiboek is zorgvuldig samengesteld. Eerst zoomen we terug en dan beleven we het tijdsepos waarin de in en in trieste boodschappen worden gebracht. Dit alles in goed gedoseerde bewoordingen en poëtische duidingen. Persoonlijk laat ik me niet zo gemakkelijk in dergelijke scènes meenemen. Misschien met nog meer woede en machteloosheid erin. Vliegtuigongelukken hebben zoveel impact. Wel vakwerk!

arta · 21 april 2015 op 18:41

Bijzonder stuk.

De rode draad loopt niet superlekker, maar dat maakt niet uit: De alinea’s op zich zijn bijna filmisch geschreven. En die laatste zin is om te kwijlen!

Een echo die vloeiend overloopt in het serene gezang van engelen die neerdalen om zich te ontfermen over hen van wie alle toekomstplannen, beloften en wensen nooit meer uit zullen komen …
Prachtig.

Esther Suzanna · 21 april 2015 op 22:38

😥 :rose:

Sagita · 23 april 2015 op 20:00

Yfs om heel eerlijk te zijn; ik zag niet direct de samenhang. Vermoedelijk het gevolg van de rode draad, maar ik ben het helemaal met Arta eens: heel bijzonder beschreven en de mooie omschrijving van Lianne miniportretjes als in een mozaïek.
Maar toen ik de klik eenmaal had kon ik het ook niet meer wegdenken, dat rampzalige ongeluk en wat een troostvol einde !
groet Sa

Yfs · 24 april 2015 op 21:54

Iedereen heel erg bedankt voor de supermooie en warme reacties. Reacties waar ik stil van werd.
Het was me inderdaad voornamelijk te doen om de 149 passsagiers die zonder erbarmen uit het leven weggerukt werden en letterlijk de dood in de ogen hebben gekeken.

Het was het nummer “Adagio for choir” van Samuel Barber dat me deed denken aan zingende engelen in een troostvolle rol na deze afschuwelijke gebeurtenis.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder