Waar ga jij op stemmen?

Mocht je aanstaande woensdag ergens in Amsterdam-Zuid erg lang moeten wachten op je beurt voor het stemhokje, en uit dat hokje verontrustende geluiden horen, wees dan niet bang dat er iemand onwel is geworden.
Nee, dat betekent, dat ik aan het stemmen ben. Althans: een poging doe tót. En de geluiden die je hoort zullen vermoedelijk bestaan uit gemompel mijnerzijds: Iene miene mutten, tien pond grutten… Het zou ook zo kunnen zijn, dat ik van een paar meter afstand als een volleerd speerwerpster het rode potlood het stemhokje in gooi in de hoop dat het goede hokje zal worden ingekleurd. Al weken staar ik naar de twee stemoproepen – een voor de gemeenteraad en een voor het stadsdeel – op het prikbord, en de datum komt nu angstvallig dichtbij. Na deze inleiding moge het duidelijk zijn: ik ben een zwevende kiezer.

Dat is niet altijd zo geweest. Ik denk, dat de voorkeur voor een politieke partij voor een groot deel erfelijk bepaald is. Kinderen zien hun ouders lang als hun grote voorbeeld. Dus als vader met woeste blikken en een kwaad stemgeluid alles afkraakt wat Jan Peter Balkenende loopt te beweren, dan is de kans groot dat een kind als voorbeeld meekrijgt, dat het CDA een achterlijke partij is, en zal het zich van zo’n partij distantiëren.

Als papa in zijn deftige pak zich kwaad loopt te maken dat hij zijn miljoenenbedrijf ook niet bij een pakje soep cadeau heeft gekregen, en dat hij niet van plan is om al zijn geld aan uitkeringtrekkers te geven, terwijl mama in haar mantelpakje zenuwachtig heen en weer loopt met koffie en haar man ondertussen probeert te kalmeren, dan is de kans klein dat hun kinderen PvdA zullen stemmen in de toekomst. Helemaal, als ze mee mogen profiteren van papa’s miljoenen.

Zo is het bij mij ook gegaan. Al eerder schreef ik columns over mijn gereformeerde achtergrond. Geboren in een gereformeerd nest. Als kind vertrouwd met de GPV-posters op het raam. Gereformeerd Politiek Verbond, of zoals wij kinderen gniffelend tegen elkaar zeiden als er geen ouders in de buurt waren: Gereformeerde Pepermunt Vreters, vanwege het eeuwige rolletje King dat ’s zondags in de kerk genuttigd werd.
In 2001 fuseerden de GPV en de RPF (Reformatorisch Politieke Federatie) tot de Christen Unie. Daar hadden nog veel gereformeerden moeite mee, omdat het woord ‘gereformeerd’ nu helemaal niet meer voorkwam in de naam.

Maar goed, ik volgde de voetsporen van mijn ouders en ook als volwassene bleef ik gereformeerd en bleef ik op de daarbij behorende partij stemmen.
Ooit schreef iemand onder een column van mij dat het belachelijk is dat ouders hun kinderen meenemen naar een kerk. Dat kinderen op deze wijze geïndoctrineerd worden. Dat kinderen voor hun achttiende levensjaar niets over religie te horen moeten krijgen zodat ze als volwassene vanuit een blanco referentiekader kunnen besluiten welke koers zij willen varen in hun leven. In zekere zin is er natuurlijk sprake van indoctrinatie als je kinderen verplicht om mee te gaan naar de kerk, als je uit de bijbel leest aan tafel, bidt, en een leven leidt zoals men invult dat God het zou willen. Dat is absoluut waar.

Hoe zit het dan, als een willekeurige vader uit Rotterdam zijn zoon elke week meeneemt naar het Feijenoordstadion? Voor de buis zit te schreeuwen als Ajax moet voetballen dat alle Joden aan het gas mogen, wat hem betreft? Is dat dan geen indoctrinatie? Stel, dat deze zoon een nieuw behangetje voor zijn slaapkamertje mag uitzoeken en doodleuk kiest voor Ajax-behang? Denk je, dat deze vader hier glimlachend mee akkoord zal gaan?

Wat te denken van ouders, waarvan de moeder op het conservatorium klassiek piano heeft gestudeerd en de vader een graad heeft in klassieke talen? Zou dit ouderpaar staan te juichen als een van hun kinderen in een heavymetal band zou gaan spelen? Of zou het hun voorkeur hebben dat dit kind in hun voetsporen treedt? Het antwoord lijkt me duidelijk.

Deze voorbeelden geven aan, dat ouders een doorgeefluik zijn van hun eigen idealen, denkbeelden en hobby’s, en daarmee dus ook hun politieke voorkeur doorgeven.

Voor mijn gevoel moet ik qua politieke keuze voor mezelf nu het wiel gaan uitvinden. Niet dat ik voordat ik me aan de kerk onttrok nooit nadacht over onze samenleving, maar voorheen was mijn enige vraag hoe de kerk tegen bepaalde zaken aankeek, en niet wat ik er nou zélf precies van vond.

Vandaag heb ik twee stemwijzers ingevuld. Die van Amsterdam, omdat ik hier nu woon, maar ook die van Lansingerland omdat ik daar 18 jaar van mijn leven heb doorgebracht. De stemwijzer van Amsterdam biedt drie mogelijkheden: eens, oneens, of geen mening. De stemwijzer van Lansingerland biedt meer mogelijkheden: helemaal niet mee eens, niet mee eens, neutraal, mee eens, helemaal mee eens of geen mening. Bij de Amsterdamse stemwijzer bestaat dan nog de mogelijkheid om de stellingen die je echt belangrijk vindt te verzwaren door deze aan te vinken, dus in die zin komen beide methodes op hetzelfde neer. Alleen de uitslag is voor mij bij beide stemwijzers anders.
Volgens de stemwijzer voor Amsterdam kom ik tot mijn grote verbazing uit op de PvdA, terwijl ik volgens de Lansingerlandse stemwijzer zou moeten kiezen op het CDA. Dat wordt nog wat met de landelijke verkiezingen!

Volgens mij wil ik gewoon wat iedereen wil: veilig zijn op straat, niet méér belasting betalen, beter openbaar vervoer en een oplossing voor het fileprobleem, een goed zorgstelsel en goed onderwijs. Tja, wie wil dat nou niet? En elke partij heeft op een of meer van deze punten een ijzersterke mening in het programma staan.

Voor de landelijke verkiezingen schijnt het, dat er heel andere zaken een rol kunnen spelen bij de kiezers. Ik dacht, dat het dan ook zou gaan om de speerpunten van de partijen. Maar dat is niet zo. Voor de gemeenteraadsverkiezingen heb ik na moeten denken over de Noord-Zuidlijn, of er verder moet worden gegaan met aanleggen of moet worden gestopt. Ik heb nagedacht over mijn mening over camerabewaking op straat, en of er in Lansingerland meer glastuinbouw moet komen. Gelukkig hoef ik bij de landelijke verkiezingen alleen maar na te denken over de fractievoorzitters.
Zo las ik, dat GroenLinks met name populair is bij mannen omdat ze Femke Halsema wel een lekker wijf vinden, en dat Wouter Bos voor de dames wel een charismatische man blijkt te zijn.
Vanmiddag voor de zekerheid maar even naar het debat gekeken. Ik ga niet stemmen op Geert Wilders, want ik hou niet zo van geblondeerd haar. Mark Rutte valt af, omdat ik zijn bril niet mooi vind. Wouter Bos, ach, daar gaat mijn hart ook niet echt sneller van kloppen, Alexander Pechtold is dan nog wel aardig, maar zijn kapsel is zo vorige eeuw, en Van Geel van het CDA -al oogt hij dan tien keer beter dan Jan Peter Balkenende- is ook niet my cup of tea.
Helaas, ik ben bang dat ik ook bij de landelijke verkiezingen moet gaan voor: iene miene mutten, tien pond grutten…