Waar men niet over praat

Het allerfijnste van thuis komen na de vakantie? Poepen. Ik ben zo iemand die zijn ontlasting de hele vakantie in zijn darmen opspaart. Niet omdat ik nou zo’n verzamelaar ben, maar omdat mijn darmen de aandrang tot ontlasten niet krijgen in het buitenland. Het is een geheel nieuwe ervaring voor mij, niet kunnen poepen. Door Elderkins afnemende reisfobie is vakantie in den vreemde sinds kort een heel nieuw verschijnsel in ons leven. In Rhodos en Vienne maakte ik mij er wel zorgen om, en ik zag mijn buik zwellen door de dagen heen, het werd een strakgespannen trommelvelletje, ik drumde er ook regelmatig op. Maar dit jaar heb ik me er totaal niet druk om gemaakt, het is immers zoals het is.

Maar die dag na onze thuiskomst, ’s morgens zittende op de comfortabele bank, na acht dagen op een stijve tuinstoel te hebben vertoefd, dan de eerste koffie van die dag en vrijwel onmiddellijk de waarschuwing vanuit mijn ingewanden: je mag! Je moet zelfs…

Wat een bloedhekel heb ik toch aan die mensen die het niet netjes ’s morgens in hun eigen wc doen. Nee dat moet dan in de trein, op het werk of in het restaurant waar ze ‘s avonds uit eten gaan. Terrible! Het stinkt, het stinkt, het stinkt… Komen ze met van die uitgestreken gezichten uit het toilet waar ze dan tien minuten hebben vertoefd, hoorde ik de drollen heel ondamesachtig in de pot knetteren, en het uiteindelijke residu van hun door het lichaam verwerkte voedsel walmt meteen onder de toiletdeur door. Ik sta heen en weer te wippen met mijn hand in mijn kruis om de plas die pertinent nu naar buiten moet tegen te houden. (Hele jonge meisjes doen dat ook, wel eens gezien?) En dan durven ze ook nog met zo’n schalks glimlachje te zeggen: ‘Het ruikt een beetje hoor,’ Om de deur ferm achter zich dicht te trekken, alsof ze met dat wat ze achterlaten helemaal niets meer te maken hebben. Is ook zo natuurlijk, stel je toch voor dat je je de hele dag zorgen maakt om de stank die je achterlaat. Bestaat dat? Stankvrees?

Vreemd trouwens dat ik Elderkin niet vind stinken. Mezelf ook niet, maar ja dat komt omdat je er midden in zit hee. Alhoewel ik me kan herinneren van mijn tijd bij de thuiszorg dat als een huis naar feces rook, uitwerpselen, voor de simpele zielen onder ons, dan raakte ik daar niet gewend aan, nee ik weet nog één speciaal huis waar ik iedere tien minuten even over de balustrade hing om frisse lucht te happen. Incontinent van urine went daar en tegen wel.

Als ik dan zit na de vakantie, op mijn eigen vertrouwde wc bril zit voel ik het als vanzelf uit me glijden, en ja o zo verheugd als ik ben, ik voel het: het is veel, het is lang. Ik sta op en kijk achterom, zo iemand ben ik. Hij is dertig centimeter, minstens, en mooi donker glanzend als een zojuist opgewreven piano. Het is pure kunst. Mijn dag kan niet meer stuk.