Waardigheid

Ik weet niet of ik er iemand een plezier mee doe, is ook niet zo relevant, maar de drang om stukjes te schrijven manifesteert zich steeds weer opnieuw, en steeds krachtiger, in een periode van penpauze. Het is een soort opkomende loopsheid waarbij je zelf achter je bevrediging aan moet jagen. Er is eigenlijk maar één oplossing om zelfverkrachting te voorkomen en dat is eraan toegeven. Indrukken en ervaringen verdiepen en verbreden kennis, inzicht en overzicht die ik wil lozen in de schoot van de lezer die daarvoor openstaat. Ik geef toe aan de drang maar niet meer aan de dwang om elke week of elke dag een A4 vol te schrijven of de boodschap in precies 250 woorden te verpakken. Schrijven om te schrijven is als inkt in de cartridge gieten. Ik doe het alleen nog maar als het zinnig is, zinvol zou kunnen zijn en ik er zin in heb.
De afgelopen periode heb ik via de website geprobeerd belangstellenden te betrekken bij het schrijven van verhalen. Het idee was om vanuit een basisscenario, met behulp van andere schrijvers, verschillende verhaallijnen te ontwikkelen. Dat geeft bijna tastbaar inzicht in de variëteit van onze geest en waarschuwt gaandeweg voor voorbarige conclusies, waarop door de eeuwen heen, vele dodelijke idealen zijn gebaseerd. Het bewijst tevens dat elk verhaal waar is. Lekker tegenstrijdige dilemma’s! Het heeft niet gewerkt. Ik had er zelfs een erotisch scenario aan toegevoegd, maar pornosites, met hun macabere schijnfantasie, doen het waarschijnlijk beter.
De eerste lichte aandrang om het toetsenbord weer van de plank te halen, ontstond tijdens een bezoek aan Johannesburg, afgelopen mei. Via een afstudeerproject van mijn dochter kreeg ik de gelegenheid om, onder begeleiding van lokale bewoners, een bezoek te brengen aan Doornkop. In dit deel van de immense township Soweto wonen ongeveer 150.000 mensen. De omstandigheden waaronder de mensen daar leven zijn in onze westerse ogen erbarmelijk. Tussen een enkel stenen huis en achter de huizen die de overheid er bouwt, staan de shacks van golfplaten, plastic en karton. Ik voelde me als een atheïst die op zondagmorgen Staphorst bezoekt, bekeken en bespied. Maar dat was helemaal niet de realiteit. De bewoners waardeerden het bezoek: vroeger keek een blanke niet naar ze om en nu zochten de blanken ze op. Als je de geschiedenis van het land bestudeert en de gevolgen van het apartheidsbewind in je opneemt, besef je dat de problemen niet in enkele decennia opgelost kunnen worden, begrijp je waarom de blanken zichzelf opsluiten achter hekken en afrasteringen en alleen uit angst naar ze omkijken. Loop je door Doornkop en bezoek je op uitnodiging van de vriendelijke trotse inwoners hun schamele huisjes, dan is er wat anders. Het was in eerste instantie moeilijk te vinden en te benoemen wat, ondanks de armoede, de mensen uitstralen. Het bezit van vijf golfplaten is beter dan niets en als je die ook niet meer hebt, resteert altijd nog de waardigheid die de mensen daar zo siert. De ongelooflijk grote problemen waarmee Zuid-Afrika te kampen heeft zoals de nog altijd aanwezige ongelijkheid, de werkeloosheid en criminaliteit zijn niet op te lossen zonder die basis van waardigheid. Dat blijft over en wordt sterker als geprobeerd is alles van waarde af te pakken. Het laatste en krachtigste fundament.
Indrukken en ervaringen verdiepen en verbreden kennis, inzicht en overzicht, waardoor ze steeds helpen een tandje verder door te scrollen naar weten. Waardigheid is wijsheid.

14 juli 2012
Robert

www.robertbeernink.nl