Waarom ik mij niet verbaas

Hoe komt het toch dat ik niet meer versteld sta van de wereldschokkende kredietcrisis? De financiële en economische wetmatigheden daargelaten. Ten eerste omdat ik de Amerikanen per definitie nooit heb vertrouwd. De mannen dus. Want het zijn allemaal mannen die oorlog en ellende maken. Vandaar ook dat Hillary Clinton geen kans maakte. Daarom ook dat je geen enkele vrouw ziet op de beursvloer. Mannen in streepjespakken en kleine pikjes. Mannen. Het verbaast me werkelijk niet.
Ja ja, ik hoor het al: jij bent er ook één. Dat bleek inderdaad al toen ik geboren werd. En toen ik omstreeks mijn vierde jaar mijn zusje in de wastobbe zag zitten op vrijdagmiddag, was ik blij toe. Een jongetje dus. Mooi zo.

Waarom ik mij niet verbaas? Omdat ik maar hoef terug te denken aan de etters van het schoolplein en de plaaggeesten op kostschool. Aan die het achter de elleboog hadden in de klas. Aan de matennaaiers op de kazerne. Aan de collega’s die over mijn rug naar de baas klommen om in zijn kont te kruipen. Mannen.
Op Bep de Punder na, die er met mijn knikkers vandoor ging toen ik tien was, heb ik zelden een vrouw kunnen betrappen op wat jongens en mannen elkaar en de wereld aandoen. In het Rode Khmer-martelcentrum Tuol Sleng waren geen vrouwelijke bewakers, alleen slachtoffers. De erop los hakkende Hutu’s waren mannen, evenals de moordenaar van Pim Fortuyn en die van Theo van Gogh. Toegegeven, Codoleance Rise is een vrouw, de Bep de Punder van de Bush-clan. Hoewel, ik ben daar nog niet zo zeker van. Vraag het haar huisarts.

Het verbaast me niet maar stoort me wel om te zien hoeveel van die op leeftijd gekomen en van hun voetstuk gevallen mannen na een mislukt huwelijk, een verblijf in de bajes of erger, naar een plek vluchten waar ze niet herkend worden. Een plek zoals de vrijhaven Cambodja. Elke man met de boeventronie van een KNVB-coach kan hier zomaar een visum kopen en een barretje beginnen. Een kleine besogne dat dekmantel geeft aan zijn minder frisse bedoelingen. Even wat bonussen witwassen. En om verblind zijn kleine pikje achterna te lopen. Want blind moet je wel zijn als je jezelf weet te overtuigen dat het jonge Khmerhoertje brood ziet in zijn verlopen kop en uitgezakte bierbuik. Brood, zeg maar rijst. Nee, zegt hij verontwaardigd, tussen ons is het anders: zij houdt écht van me. Amme hoela.
Het zijn overwegend botte mannen, vaak bij het onbeschofte af. Ze praten luid en blaffen tegen het immer vriendelijke personeel, omdat men zijn aangeboren spraakstoornis dat Amerikaans heet, niet verstaat. ‘Kiv mie mai orens joez ent hurrie up, meet!’

Omdat ik de pappenheimers na meer dan vier jaar observatie ondertussen wel zo’n beetje ken, zie ik ze al van verre op hun rokende dirtbikes voorbij komen. De laatste wilde haren van de bobbelige skinhead geschoren, de vetoogjes bijna vierentwintig uur per dag achter een donkere bril, tatoeages die nog net geen hakenkruizen zijn en de onvermijdelijke hangzwijnbuik; stoffelijke rest van wat hij ooit is geweest. Als hij in zijn uppie is, weet je dat hij op jacht is, -wat zich ’s avonds in het duister openbaart-, óf er loopt een klik-klak hooggehakt huppelkutje naast, waarop hij zijn bezitterige en kwijlende blik net iets te vaak laat rusten.
Ze reizen ook wel in groepen. Hangvijftigers. Zogenaamde vrienden die ‘voor de lol’ komen. Luid pratend en veel te hard lachend om de eigen grappen. Vaak Russen en Yanks, maar ook Italianen, Duitsers, en vooral niet te vergeten: de Aussie’s. Die ouwejongenskrentenbrood-types braken de nacht en maken bij het krieken van de dag luid lallend de andere hotelgasten wakker om vervolgens met de gekochte prooi luidruchtig te gaan copuleren, zodat iedereen die het maar horen wil overtuigd moet raken dat ze het nog kunnen. Dat de man de kroon op de schepping is. Daarom verbaast het mij niet.

Soms ben ik met terugwerkende kracht jaloers op mijn zusje.