Wachten

Elke dag hoopt Dora op een rustige wachtrij, maar ook vandaag zit het er niet in. Achter haar voelt ze aan de eerste onrust bij de andere wachtenden dat die twee mispunten weer gearriveerd zijn. Gezien onze dagelijkse veroordeling tot deze rij zouden we consideratie met elkaar moeten hebben, denkt Dora mismoedig. Ze weet echter dat die twee naarlingen niet in staat zijn tot beschaving, dus zet ze zich alvast schrap voor het botsen en duwen.

Dora hoopt dat haar rechterbil vandaag gespaard wordt. De afgelopen drie dagen werd ze steeds daar geraakt door het lompe tweetal. De beurse plek die ontstaan is kan een nieuwe beuk niet aan, vreest ze. Achter zich hoort Dora een van de netjes wachtende dames zachtjes schelden: ‘Stomme koeien!’ Alleen Dora hoort het. Helaas is er niemand die echt stevig en hardop op durft te treden tegen het dominante duo dat elke dag voordringt.

‘Pardon,’ zegt Annie. Ze wringt zich hardhandig langs Dora. Gelukkig raakt ze me links, denkt Dora. Een meevaller. ‘Daaaag,’ groet Bertha. Ook zij dramt zich langszij en posteert zich onrechtmatig voor Dora. Bertha heeft de twijfelachtige gave beminnelijk en intimiderend tegelijk te zijn. Haar ergernis onderdrukkend staart ze naar de achterwerken van Annie en Bertha. Annie heeft best een geschikte kont, denkt Dora, maar die van Bertha is smerig en dik.

Met een ruk draait Bertha zich om: ‘U zei?’ Met een schok realiseert Dora zich dat ze niet in stilte dacht, maar hardop. Het zweet breekt haar uit, terwijl ze moeizaam een plotseling teveel aan speeksel weg slikt. In de groep achter haar is de spanning te snijden. Het is de stinkende adem van Bertha – van veel te dichtbij rechtstreeks haar neusgaten ingeblazen – die Dora’s laatste restje geduld wegneemt.

‘Kijk,’ zegt Dora ferm, ‘ik kijk elke dag tegen die achterwerken van jullie aan. De irritatie die jullie voordringen oproept heeft mij gedwongen ze aan een esthetisch onderzoek te onderwerpen.’ De staredown die volgt bezorgt Dora de zenuwen, maar ze houdt stand. ‘Waarom moeten jij en Annie elke dag vooraan staan?’ waagt ze uiteindelijk te vragen. Gesterkt door Dora’s lef komen achter haar de anderen tot leven. ‘Ja,’ roept er een, ‘hoezo hebben jullie haast? Alsof jullie hierna niet ook gewoon een hele dag naar voorbijgangers liggen te kijken, jullie buiken rond eten en af en toe de ogen dichtdoen voor een dutje!’

Die avond gaat Dora voor het eerst ontspannen de nacht in. De opstand onder de dames leek een klein moment te ontaarden in een lynchpartij met Bertha en Annie als lijdend voorwerp, maar Dora bleek een geboren mediator. Morgen zullen ze weer allemaal in de rij staan. Vredig, rustig, beschaafd. Zo kan wachten voor de melkstal dus ook zijn.