Zondagmorgen acht uur.

Naar (goede) gewoonte klik ik column x aan. Toezicht over de laatste bewegingen en het lezen van de eerste column is routine geworden. De teller op vijf bij de wachtrij brengt me in een kleine panieksituatie daar ik het in mijn hoofd steek dat “mijn” inzending wel eens nodig zou kunnen zijn voor de goede werking van de site. En, laat dit nu net het zwakke punt zijn van Meralixje, het schrijven onder dwang. Zondagmiddag elf uur.

“Geen tijd” is al lang geen excuses meer tot het niet halen van een column. De wederhelft gaat uit werken, negen lange uren scheiden me van haar thuiskomst. Wie na zoveel tijd nog geen zeshonderd woorden in een welbepaalde volgorde kan zetten zodat het geheel humoristisch, triestig, vrijzinnig, uitdagend, opstandig, stoefferig, betuttelend of autobiografisch klinkt kan maar beter zijn computer aan de spreekwoordelijke wilgen hangen en uitkijken naar een andere hobby. Keuze genoeg!

Ondanks deze poging tot optimisme is er nog geen welbepaald gegeven dat me aanzet tot schrijven. Ik voel het, dit wordt niets, of, samen met een drietal andere pogingen in mijn mapje onder de noemer ”column,” er ook eentje dat ik op één of andere grijze dag zal mogen weg deleten richting prullenbak.
“Gelijk en ongelijk,” “Ode aan de mens,” “Reageren,” drie titels van een eerder schrijven, gevolgd door een drietal zinnen maar daarna hopeloos achtergelaten bij gebrek aan verdere kansen tot opbouw, sneuvelen nu al onder de meedogenloze muisklikken. Een moe getergde zenuwachtig wordende piekerende geest vind maar geen thema!

”Wachtrij” krijgt nog een kleine kans, wat moet ik anders?
Doch maar eens loeren op Column x en zoeken naar eventuele inspiratie.

Oei….twee klasbakken, Trawand, lid sinds 2007, een oude rot in het vak en BlogBoy, een nieuwkomer dan nog, hebben met hun kwalitatief hoogstaande columns nog meer zelfvertrouwen uit mij weg gepeuzeld. Hun thema’s, een kousenbroek en het gedrag van een weerspannige vrouw hebben stuk voor stuk een mooie ironische ligt humoristische column opgeleverd. Ik lees bijna voelbaar bewijs dat elk onderwerp een thema kan zijn, als er maar talent is. Donkere gedachten terwijl ik hier nu al gans de namiddag aan het klungelen ben.
Heb ik dan niets te zeggen over “weerbarstige vrouwen” is een vraag maar meteen ook een antwoord die even in mijn brein opborrelt. Nee dus. De eerder gemaakte afspraak met mijn wederhelft dat ik elke eventueel in te zenden column door haar laat lezen (en goedkeuren) zorgt ten huize Meralixe voor een gezonde discipline die meteen duidelijk maakt wie hier de broek draagt.
We dwalen af!
Links onder op het scherm staat 14:55, tijd voor wat sport op de T.V.

Zondagnamiddag 16.20 u

Eventjes nalezen wat we al hebben. Niet veel.

Bij het van uit een luie zetel kijken naar het cyclo-cross, een door en door Belgische aangelegenheid, met Zdenek Stybar als enige stoorzender, kon ik me amper op deze sportieve gebeurtenissen concentreren. Die column wil maar niet vlotten! Doch veerde ik even recht en noteerde ik een eventuele afsluiter op een kladblaadje binnen handbereik, erg belangrijk voor een “goede” column.

Wie zal dit nog interessant vinden, wie zal hier nog aan het lezen zijn? Andermaal zware paniek en gedachten richting “prullenbak.” Nu nog een deftig thema aanpakken is ondertussen vrijwel onmogelijk en hopeloos. Ik ken mezelf, de druk tot schrijven krijgt een averechts effect, ik sla toe! Vanaf hier, vanaf hier, heb ik de fut niet meer nog verder te werken richting column. Laatste stuiptrekking, wat noteerde ik daarnet nog op dat velletje papier?

“Geen thema, toch een column, wie doet me dat na?” Zucht………….


Meralixe

Er is een smaak, gewoon, een manier van het door het leven gaan, die zo verschillend is van mens tot mens, dat we mogen besluiten dat het eigen gelijk niet bestaat en dat respect voor de andere mening belangrijker is...

7 reacties

Boukje · 24 februari 2012 op 12:23

Wat maken we het onszelf toch moeilijk, nietwaar? :stom:

Libelle · 24 februari 2012 op 14:19

Gewoon op inspiratie wachten Meralixe. In hoge nood wellicht een E-loosje over een bezoek aan de kapper of zoiets?

champagne · 24 februari 2012 op 14:36

Je persoonlijk verantwoordelijk voelen dat een site blijft draaien, is jezelf wel erg onder druk zetten! Ik heb altijd geleerd dat je gewoon moet gaan schrijven, ook al ontbreekt de inspiratie en dat je vooral niet bang moet zijn om slecht te schrijven. De dag erna of weer later schaaf je je column steeds opnieuw bij en uiteindelijk rolt er iets goeds uit. Maar ja, als je een site moet redden… 😉

LouisP · 24 februari 2012 op 15:00

Achteraf is het qua lezen niet zo bijzonder, vind ik. Maar het gekke is dat ik wel altijd je schrijfsels wíl lezen. En nog aandachtig ook. Ik voel ergens tussen het twijfelende toch een vorm van gepaste arrogantie om die twijfel.

Wie na zoveel tijd nog geen zeshonderd woorden in een welbepaalde volgorde kan zetten zodat het geheel humoristisch, triestig, vrijzinnig, uitdagend, opstandig, stoefferig, betuttelend of autobiografisch klinkt kan maar beter zijn computer aan de spreekwoordelijke wilgen hangen en uitkijken naar een andere hobby. Keuze genoeg!

Da’s natuurlijk klinkklare onzin hè

Ferrara · 24 februari 2012 op 20:14

Ik blijf het knap vinden, schrijven over niets.
:klappen:

pally · 27 februari 2012 op 15:37

Ha, ha, dit vind ik echt zo’n geen wel een column. Het de-site-willen-redden-gevoel ken ik goed. Het levert nooit het beste werk. Maar de bedoeling is wel nobel, Meralixe. 😉

groet van Pally

Meralixe · 27 februari 2012 op 16:45

Mijn dank voor het reageren op dit schrijven waarbij ik een zeeeeer fijne humor hanteerde om een let wel, waargebeurd verhaal te vertellen.
Tot schrijfs……Meralixe :pint:

Geef een reactie

Avatar plaatshouder