Wakker en Fit Nederland

“En dan nu het accent op de rugstrekspier. Trek je onderrug hol, armen laten hangen en rol je bovenlijf af. Vergeet je bekkenbodemspieren niet aan te knijpen!”
*Nee, nee, ik knijp wat ik kan, rustig nou maar.*
“Laag vier-drie-twee, én hoog vier-drie-twee, én laag vier-drie-twee.”
Op de achtergrond klinkt een vrolijk muziekje:
“Ja tante Julia ik ben alweer wat ouder”. Hoe bedenken ze het! Alsof ik dat zelf niet weet en voel! Blij kijkt Olga Commandeur de kamer in, haar donkere vrolijke vriend naast zich:
“Stoel vasthouden mag!” roept hij. Ik kan hem wel knuffelen.
Ik grijp om me heen, maar vind geen stoel in de buurt. Zou ik van mijn plaats mogen van Olga?
“En nu stappen op de plaats!”
Nee, mag dus niet. Ik rol mijn rug weer op en stap wat ik kan. Op de plaats uiteraard. Zonder stoel om vast te houden. Of zal ik toch een stukje smokkelen richting eethoek?

“Ontspannen!” commandeert La Commandeur streng doch blij gemutst.
Ik voel een kramp in mijn te hol getrokken onderrug schieten. Ontspannen? Hoe dan? Nog net op tijd grijp ik de punt van de tafel en hoor een gekraak, waardoor mijn blik onwillekeurig naar buiten wordt getrokken. Al snel merk ik, dat mijn bloedeigenlijf de geluidsbron is. “Vijftigplussers moeten zich niet meer zo uitsloven. Dat kan niet goed gaan, hou er toch mee op mens!” gilt het duveltje op mijn linkerschouder; het duveltje dat me tot nu toe altijd nog heeft weten te weerhouden om mee te doen met het vrolijke ochtendgymnastiekklasje op tv.
“En dóórgaan vier-drie-twee,” Commandeurt de tv.

Ik schud het duveltje van me af, negeer het gekraak en de kramp en stap weer op de plaats, me vasthoudend aan de tafel en kijkend naar het interview met de dame van de Bredase Kunstrijclub, die de sport van haar leven gevonden heeft. Olga en de struise gymnasten hebben graag even een minuutje zendtijd afgestaan om haar de heilsboodschap te laten ventileren.
*Ja, hallo hee! Hoe lang duurt dat interview? Kunnen we al stoppen?*

Het interview blijft onafgemaakt in de lucht hangen.
“En dan nu de cooling down. Je mag ook zittend op een stoel meedoen.”
Koppig blijf ik staan. Ik wil het eind halen als een heldin en niet als een kneus.
“Inademen door de neus en adem uit door de mond, zoals je een kaarsje uitblaast én vier én drie én twee én één. Pfffffffffff.”

En terwijl Olga doorgaat met puffen alsof ze staat te bevallen – het ziet er niet uit – vraag ik me af: Zouden er nou echt malloten bestaan die ‘s ochtends midden in hun woonkamer met dit blije fitte clubje mee staan te gymmen?