Wakker worden (1)

Haar ogen draaien weg. Ik zie hoe het leven uit haar lichaam stroomt en ik kan niets anders dan huilen. Zo jong, zo vol van het leven. Allerlei plannen verdwenen als sneeuw voor de zon. Ze wou zo graag, maar het is voor haar te laat. Ze kan niet meer zeggen dat ze morgen echt gaat doen wat ze wil, zoals wij. Morgen ga ik die reis plannen. Morgen ga ik echt genieten. Morgen is te laat. Veel te laat. Vandaag leefde ze nog. Ze lachte, zo intens dat ik even dacht dat ze echt gelukkig was. Wat volgens mij niet kon, want ze ging dood. Hoe kun je gelukkig zijn, als je enige toekomst de dood is?

“De dood komt voor ons allemaal, alleen voor mij iets eerder,” zei ze. “We hebben allemaal niets anders dan de dood als toekomst. Het gaat erom wat je met de tijd doet die je gegeven is.” Het klonk als uit een film. Zo’n Amerikaanse huilfilm. Zo wijs, alsof het een boodschap was die ze nog even aan de wereld wou meedelen. “Chanti, waar ben je mee bezig? Je zit niet alleen opgesloten in een suf dorp, je bent zelf ook suf! En ik mag het zeggen, want ik ga dood, dus je kan niet boos op me worden.” Ik kon alleen maar zwak glimlachen.

“Je hebt wel een leuk leven, Chan, maar je kan zoveel meer. Ga leven meis! Geniet van elke dag. Weet je wat ik wil dat je doet?” Ze moest zich nu erg inspannen om wat te zeggen, ik zag het. Ik vroeg haar of ze nu echt dit gesprek wilde voeren.
“Doos, straks ben ik er niet meer. Wanneer moet het anders?” zei ze verontwaardigd, waarna ze keihard moest lachen. Zo hard, dat ik me afvroeg of ze hiermee wou bewijzen dat ze eigenlijk nog springlevend was. Ik lachte ook. Ik had het gevoel dat, dat zo hoorde.

“Luister. Ik wil dat je elke week iets bijzonders doet. Elke week. Ook al kom je om in het huiswerk. Het hoeft niet eens iets heel vreemds te zijn, maar wel iets wat je normaal niet zo snel doet.” Ik keek haar niet begrijpend aan. Weer moest ze lachen. “Plan die reis die je wil doen nu eindelijk eens, ga ‘s ochtends vroeg in de tuin zitten om de zon te zien opkomen, leef Chanti. Leef. Het is makkelijker dan je denkt.”

En terwijl ze zo hard riep dat ik moest leven, zakte ze steeds verder weg. De kleur trok uit haar gezicht en langzaam sloot ze haar ogen. Ik huilde.

Hoe kan ik leven, echt leven, nu zij er niet meer is?
“Denk je nou echt dat ik er niet meer ben?” hoor ik haar zeggen, wat niet kan, want ze leeft niet meer, maar ik hoor het toch. Alsof ze de tekst in mijn hoofd plakt.
“Ik blijf bij jou, net zolang tot je echt leeft. Dus beter ga je een keer naar me luisteren. Ik ben dan wel dood, ik ben niet gek. En ik houd je in de gaten, tante. Dus hup, wat doe je hier nog. Ik kom echt niet terug, als je langer bij mijn lichaam blijft staan hoor. Ga leven!”

Ik weet nog niet hoe, maar ik ga het doen. Ik ga echt leven. En ik begin vandaag nog.
23 december 1986 begon mijn leven, 5 juni 2006 werd ik wakker.