Het was nog maar net dat de zon opkwam. Met mijn wandelstok sloeg ik hem murw. Ik voelde me wandelstokoud. Hij blindeerde mijn ogen, de rotzon. Ik voelde de stralen tintelen op mijn netvlies. Waarom deed ik ook mijn ogen open? Dom, dom, dom.

Hij bleef echter plagen. Weigerde te verdwijnen. Geen wolkje aan de lucht die me ook maar wilde helpen. Hij lachte me uit. Ik voelde het aan mijn water. Gaf ie nu ook nog een knipoog? Misschien.

Met de laatste restjes licht in mijn ogen had ik de icons in mijn geheugen gegrift. Ik wist, ik moest ze onthouden. Heel belangrijk. En zeker de smileys. De zon die moest blijven schijnen op de een of andere manier.

Categorieën: Diversen

Mien

Bewonder luidruchtig en verwonder in stilte

1 reactie

Nummer 22 · 18 maart 2019 op 12:28

De zon.. als die eens boos zou worden en het licht uit zal doen al was het maar voor 1 uurtje…. dan worden we wakker

Geef een reactie

Avatar plaatshouder