Want nu, nu is het over!

Daar staan je dan. Tegenover hem. Hij die je zoveel vreugde geeft, hij die je zoveel pijn kan doen.Daar sta je dan.Schouders recht, buik in en die uitdagende blik in je ogen. Niet de blik die van binnen laat zien wat je voelt.Daar sta je dan.In je hart vormen de mooiste emoties zich in woorden. Maar het zijn niet de woorden die komen uit je mond. Je hoort jezelf woorden en zinnen zeggen waarvan je weet dat ze grenzen ver overschrijden. Mensen lopen langs je heen met gebogen hoofd want ze ruiken wat er gebeurt. Ze hebben ooit in jou voeten gestaan. En willen liever niet besmet worden. Een vluchtige blik om je heen vertelt dat je geen kant meer op kunt. Je kijkt hem aan, je ziet liefde in zijn ogen maar toch reageer je er niet op. Een slang vuurt zich uit je mond en daalt neer in oren. Zijn blik verstart, in jezelf herhaal wat je hebt gezegd met als enige verschil dat je nu beseft wat je zegt.
Je ziet de liefde in zijn ogen terugtrekken. Jouw liefde is al uit je ogen getrokken door trots en kwaadheid. Zij zijn het, die vuur spuwen uit je ogen en slangen uit je mond.Zijn trots kruipt omhoog in zijn ogen en staat klaar, klaar om met zijn tegenstander te gaan spelen. Je krimpt ineen, bang om wat je oren zullen ontvangen. En dan ineens laait je vuur op. Slappe hap hebben je oren binnen gekregen. Je voelt je weer bedrogen, bedrogen omdat je harde woorden eist. Je slaat terug met zijn slappe hap, haalt hem om onderuit, om dan weer van voor af aan te beginnen. Slappe hap die de schade niet herstelt, die de schade niet begrijpt. Slappe hap die naar binnen kruipt in de hoop liefde te kunnen raken. En dan stilte.
Hoop werpt een vluchtige blik uit beide paar ogen. Maar trots duwt alles weg.

Daar sta je dan. Niks liever willend dan je armen om hem heen slaan en hem zoenen in zijn nek. Maar je blik vertelt hem dat hij dood kan vallen. En hij waagt geen stap dichterbij.
Daar sta je dan, nog één laatste blik voordat je benen de stap wagen. De stap opzij om verder te gaan.

Want nu, nu is het over….