Warme worst en het take-awaydoosje

Mijn vriend is fantastisch. Eerlijk waar. Wij begrijpen elkaar helemaal en hebben duidelijk afgesproken dat we elkaar op Valentijnsdag geen cadeaus gaan geven. Nee, niets van dat verwerpelijk zoete gedoe waar we beiden gillend gek van worden. Geen verrassingen in de vorm van weggevertjes, maar gewoon zoals het hoort: liefde bedrijven om de liefde. En dat het toevallig op Valentijnsdag is, daar hebben wij schijt aan. Ik ontmoette hem in een café. Na een paar absolute dooddoeners als ‘kom je hier vaker?’ en ‘mooie schoenen. Neuken?’ rende mijn libido jammerend de kroeg uit. Dat was het moment om de hoop op te geven, maar het werd nog erger. Kort daarna kwam de grofste kerel naast mij staan, met de vraag of hij een likje van mijn foefje mocht en anders graag even met mij wilde kleffebeffen. Ik legde mijn slagroomsoesje opzij, sloeg zijn tanden eruit en ging weer zitten. Achteraf besef ik pas dat hij wellicht iets anders bedoelde, omdat zijn uitspraak niet zo best was in verband met zijn hazenlip.

Toen kwam hij binnen, met mijn libido zacht nawenend in zijn armen. Hij trok mijn aandacht door een borrelnootje in mijn V-hals te gooien. Een pinda past altijd in een diep decolleté en gelukkig had ik nog geen hele borrelmix verzameld. Ik nam zijn ongeschoren gezicht met ruige bakkebaarden in mij op en wist dat de avond niet meer stuk kon.

Ik nam mij altijd voor om geen cadeaus aan te nemen van eerste dates, anders kom ik er nooit meer van af. Als de date het stalken niet tot nieuwe hobby verheft, dan doet mijn eigen schuldgevoel dat wel. Maar hij had iets dat al van mij was, dus ik nam licht twijfelend mijn stukje lust terug om mij er vervolgens volledig aan over te geven.

Een etentje bleef niet uit. We hadden geen zin in romantisch geslijm, maar een fastfoodketen was ook niet ons ding. Nu is het zo dat McDonalds en Burger King de antiliefde belichamen voor mensen boven de 14, maar het is wel zo prettig om überhaupt iets te eten waarvan het hongergevoel langer dan een halfuur uit blijft. Het was zeer praktisch om nog de kracht te hebben om te zoenen. Of meer, zoals in ons geval.

We reserveerden bij een Grieks restaurant. Het was over the top, met witte tafelkleden, rode servetten, veel te veel kaarsen en overal stoffige nepwijnranken rondom de bruine balken. We namen tegenover elkaar plaats, voet tegen voet, been langs been. We rekten de liefde tot een punt dat de klefste fastfoodhamburgers er niet tegenop konden en bedreven uiteindelijk, zonder te knoeien, de liefde op tafel als een warme worst van de grill en een take-awaydoosje van de Chinees. De avond werd daardoor zo boeiend, dat we letterlijk achter de tralies eindigden. Toch was het ons eerste record: we werden al voor het toetje uit het restaurant geplaatst.

Inmiddels zijn we bijna in het stadium dat onze relatie een ‘kom, geef me nog een kus schat, want ik ga naar mijn werk’-status heeft bereikt. Het is daarom volstrekt onmogelijk om nu nog met een suf Valentijnskaartje aan te komen. Een knuffel is ook wat cliché en rozen zijn voor uitgelebberde bejaarden van wie wordt gehoopt dat handjes vasthouden de enige en laatste vorm van seksualiteit is. Ik heb daarom het idee om hem een heel intiem cadeau te geven. Een gebaar, eigenlijk. Ik heb nu eindelijk het idee dat ik hem écht, waar en oprecht, volkomen vertrouw en geheel mijzelf kan zijn. Ik bedoel, hij weet al dat ik mijn bovenlip onthaar, mijn benen scheer en kan boeren als een vent. Maar met Valentijnsdag geef ik hem het ultieme compliment dat ik als vrouw kan geven: een scheet in bed. Hij zal het fantastisch vinden en mij volkomen begrijpen. Ik verwacht zelfs dat hij in staccato een concert terug zal knetteren!

En dan, over een paar jaar, hoop ik dat hij met mij wil trouwen. Maar ik ga alleen akkoord als dat op Valentijnsdag voltrokken zal worden. Dat is het ultieme teken dat ik hem eindelijk onder de plak heb. Maar tot die tijd gaan we nog lekker van elkaar genieten. Ik reserveer alvast de Griek.