Wat een week…

Heerlijk genieten van een weekend in de bossen. Even het verlies aan bomen in je woonplaats compenseren. Dan worden we zondagmorgen heel vroeg gebeld: je moeder ligt op sterven. Alles is ineens anders. Halsoverkop terug. En wat er allemaal geregeld moet worden! Nee, het was niet de eerste keer, dus we wisten wat te doen. En nee, het zal ook niet de laatste keer zijn. Het leven zit vol overlijden.

Als je 84 bent geworden bent, heb je veel meegemaakt: vader en broers op jonge leeftijd verloren, armoede in je jeugd, de crisis, de oorlog met zijn honger en angst, weer armoede na de oorlog, de opvoeding van vijf kinderen. Ondertussen is de wereld zo grondig veranderd dat hij niet meer de jouwe is.

Het dringt ineens door: nu zijn er geen ouders meer om eerst te gaan, dus zijn wij aan de beurt. Of dat morgen is of over twee, tien of twintig jaar, weten we gelukkig niet. Ik weet wel dat oma nog onsterflijk was toen ik een jaar of vijf, zes was, maar jaren later toch gewoon dood ging. Maar toen wist ik inmiddels dat zelfs ik niet voor altijd en eeuwig op dit ruimteschip hoef door te brengen. Wat een hele opluchting is, want je moet er toch niet aan denken dat je eindeloos zit opgescheept met, nou ja, vult u zelf maar in, ik ga niet álles voorkauwen.

Het overlijden van politicus Hans van Mierlo en de linkse zanger Jean Ferrat; het ongedwongen vertrek van Kant, Eurlings en Bos; de vreugdevolle linkse verkiezingsoverwinning in Frankrijk; de vreugdevolle verwachting dat de PVV toch een kopje kleiner gemaakt wordt, de crisis en de massale werkloosheid – dat alles bestond vandaag even niet. Om daarna natuurlijk weer de volle aandacht te krijgen. Onze hersenen weten op momenten van leven en dood precies wat ze moeten doen en laten en moeten laten doen…

© Jan Bontje 2010