Water – Zeeblauw

[i]‘Allen eender en gedwee, maakt van veel druppels slechts één zee’. [/i]
Zolang ik mij kan herinneren vloeien deze woorden door mij heen. Ze worden veelvuldig uitgesproken ter verdediging tegen onze grote gouden opponent. Mijdt zijn lonkende warmte is het devies. Vastgeklamd aan elkaar proberen wij zijn vurige blik te ontwijken, maar elke dag weer lost hij enkele van mijn soortgenoten op. Waar zij blijven? Geen idee. Iedereen zegt dat ze daar boven dood gaan. Nooit is een zelfde druppel teruggekomen. Naarmate mijn ontevredenheid groeit –leven is op zijn zachtst gezegd saai- neemt ook mijn nieuwsgierigheid naar wat daar boven is toe. Ik ben het zat. Alles is beter dan dit. In een opwelling laat ik de groep los. Verschrikte kreten om mij heen. Angst. Na eerst even verdwaasd rond te draaien word ik plots in volle vaart omhoog gezogen. De stemmen vervagen. Razendsnel verandert mijn omgeving van zwart, via blauw, naar licht en lucht. Ik voel de gele duivel naderen. De hitte neemt toe. Ik duizel, vervluchtig en dan…

Leegte.

Wat nu? Mijn lichaam is weg en toch ben ik er. Zwevend de hoogte in. Deinend op de wind. Ondanks de verscheurende fantoompijn golft een gelukzalig gevoel door mij heen. Ik denk terug aan die ochtend. De verveling. Als ik gestorven ben is dood beter dan leven. Nimmer zal ik meer een van velen zijn. Ik voel, dus ik besta. Een uniek niets. Loom voert de luchtstroom mij mee. Steeds hoger, steeds kouder.

Beneden mij zie ik de schuimkoppen van de zee overgaan in een uitgestrekt blauw vlak. Stiekem lach ik mijn soortgenoten daar uit. ‘Stakkers’.

Wanneer de kou mijn pijn bevriest, neemt mijn ‘zijn’ weer vorm aan. Witte vlokken om mij heen. Glanzend, glimmend, schitterend klampen onze grillige uiteinden in elkaar vast. Ook ikzelf ben gereïncarneerd in een hard wit lichaam en ga al gauw op in het geheel. Het doet mij denken aan de zee, waar ik vandaan kom. Loslaten is hier geen optie.

Door treurnis overmand wellen tranen in mij op. Ik voel mijn ijzige tentakels steeds losser in die van mijn medevlokken geklemd. Euforisch lachend huil ik door, tot ik mij helemaal losgeweend heb. Weer ontsnapt. Vrijheid. Tot mijn schrik echter nadert de grond in volle snelheid. In één rechte lijn stort ik ter aarde. Huizen, een kerktoren. Ze komen in een duizelingwekkende vaart dichterbij. Terug in mijn oorspronkelijke gedaante spat ik in een tiental miniatuurdruppels uit elkaar. Wanhopig probeer ik mezelf bij elkaar te rapen, maar de gulzige bodem verslindt me.

[i]Enkele maanden later.[/i]

“Stefanie, kom eens kijken!”
Snel rent ze naar de plaats waar het geluid vandaan komt. In de rozenstruik, die al jaren vruchteloos in de achtertuin staat, heeft mijn verwarmende tegenstander een laatste ode aan het bestaan gegeven. Er bloeit één unieke roos.
Hij is zeeblauw.