We bellen… niet

Daar stond ik dan, op de drempel van het vertrek. Die avond had ik Harold en Wendy bezocht en stond nu met mijn jas half aan, met één been over de drempel, op het punt om mijn auto richting huis te sturen. Terwijl mijn andere been zich nog aan de andere kant van de deur bevond, werd de zin uitgesproken (De zin die me over de drempel moest helpen) “we bellen”. Dagen later zit ik nog steeds naast de telefoon te wachten tot Harold of Wendy me gaat bellen. Door vertwijfeling verscheurd bel ik met KPN telecom om te vragen of ik nog wel aangesloten ben. Het antwoord van de vriendelijke meneer aan de andere kant van de lijn is: “u praat nu toch met mij, dus heeft u nog steeds verbinding.” Mocht het gebeuren dat ik een boodschap buiten de deur moet doen, controleer ik bij thuiskomst snel de voicemail, misschien hebben Harold en Wendy mij in de vijf minuten van mijn afwezigheid gebeld. Als dan ook de voicemail geen berichten uitspuugt, dan begin ik aan mijzelf twijfelen. Ik hoorde het toch goed, ze zeiden toch we bellen. We zijn nu 8 dagen verder en heb nog steeds geen telefoon over horen gaan. Moet ík dan maar weer bellen om het contact te onderhouden. Moet het dan toch van een kant komen? Waarom zeggen ze dan we bellen als het toch op mij neer komt om het contact te onderhouden. Zeg dan “ bel jij maar, want wij doen het niet.” Dat is veel eerlijker dan het ophouden van de schone schijn.

Zo zit ik op de bank te piekeren en bedenk me dat dit afwachten, me wel vaker gebeurde. In de pubertijd gebeurde het wel eens dat ik zat te wachten op het moment dat het meisje, welke ik in de disco had ontmoet, mij ging bellen. Toen schoten bijna dezelfde gedachtes door mijn hoofd. Heb ik wel het goede nummer afgegeven? Heb ik… of toch niet, knalde door mijn hoofd. Ik had het toen wel makkelijker dan de jeugd tegenwoordig. Ik hoefde maar 1 nummer te geven. Nu moeten ze het e-mail adres, gsm nummer, thuisnummer en msn adres doorgeven.
Ik snapte toen en eigenlijk nog steeds de protocollen niet welke behoren bij het belritueel. Jij mag niet als eerste bellen anders ben je zwak. En als ze jou leuk vindt dan belt zij jou wel. Dit is zo dubbel want als zij dat ook denkt, dan gaat zij ook jou niet bellen. Als dat allemaal echt zou gebeuren dan zijn er veel liefdes in de kiem gesmoord door dit “belspelletje”.

En zo zit ik dan nog een tijdje op de bank te wachten op het moment dat er gebeld wordt. Kinderen met een mobiele telefoon passeren mijn raam en bedenk ik me, dat er toch niet zoveel tijd zit tussen mijn blikjes telefoon en de mobiele telefoon van tegenwoordig.
En dan… ja de telefoon gaat over. Nu is het van belang niet te snel te reageren anders gaan ze misschien wel denken dat ik op hun belletje zit te wachten. Ook niet te lang wachten met opnemen anders denken ze dat me storen of nog erger, dat ze denken dat ik niet thuis ben. Hoe moet ik dan opnemen, met een gereserveerde verbazing of licht geïrriteerd omdat het zolang heeft geduurd eer ze belde? Ik moet nú een beslissing nemen anders hangen ze op. “Met Jeroen” neem ik toch wat terug houdend op. “Met Kees” hoor ik aan de andere kant. “Met Kees?” zeg ik verbaasd, “ik dacht, nee laat maar wat ik dacht… Leuk dat je belt Kees maar waarom bel je?”
“Ja”, zegt Kees “ik bel even om te controleren of de verbinding nog wel werkt…”

Zwet.