Wederopstand

[i]In een oase van rust lig ik in een gondel. Het stroompje, waarin dit vaartuig rustgevend dobbert in het kabbelende water, is een haarvat van een grotere stroom, onderdeel van het netwerk in de rivierdelta uitmondend in de oceaan. Het is een drukkend warme dag geweest ondanks de lichte bries die voor enige verkoeling zorgde. Het is vroeg in de avond en de zon is scharlaken rood getint in een surrealistische, helblauwe en wolkenloze lucht. Langzaam zakt de zon aan de horizon als een verdwaalde druppel bloed op de klinische tegels van het slachthuis. De nacht zal spoedig vallen waardoor de temperatuur snel zal gaan dalen tot een niveau verre van aangenaam. Ondanks de zijdezachte doek, dat als een gewaad om mij heen is gewikkeld, voel ik me koud en alleen.

Mijn koude verdwijnt als bij toverslag op het moment dat alle mensen die mij nauw aan het hart liggen, in een zwijgende audiëntie, om mij heen staan. De teneur van deze audiëntie is er een van diepe droefheid die overduidelijk de boventoon voert. Maar waarom? Plots word mijn vaartuig in beweging gezet. Tegen de stroom in, drijft het als vanzelf van de oceaan af, landinwaarts, mijn vrienden achterlatend. In paniek probeer ik ze te manen mij niet alleen te laten, op deze onvermijdelijke reis. Het lukt mij echter niet ook maar één woord uit te brengen. Vermoeid door intense emoties val ik in een diepe en rustgevende slaap.

Los van tijd en plaats schrik ik weer wakker door de schok van de boot die zich vastzet in de oever van de rivier. Als herboren sta ik op en zet voet aan land. Voor me strekt zich een enorme zandvlakte uit. Verdwaast kijk ik in het rond. Wat heb ik op deze levenloze vlakte te zoeken? Niets! En op het moment dat ik me wil omdraaien om mijn reis per vaartuig voort te zetten, zie ik nog net de laatste druppels van de rivier als door een spons geabsorbeerd worden, in het dorstige zand van de woestijn. Mijn gondel is vergaan tot het karkas van een kameel die hier een eeuwigheid geleden zijn laatste rustplaats heeft gevonden. Overal om me heen, zover het oog reikt, duinen van zand golvend tot aan mijn voeten.

Het dringt tot me door dat ik voor de meest essentiële vraag in mijn bestaan sta. Welke richting zal ik uitgaan? Moet ik teruggaan in de richting waar de rivier heeft gelopen? Maar het verleden kan veranderen, heb ik zojuist ervaren en hoe lang zal het duren voor ik weer bij het startpunt zal aankomen? Ik weet het niet. Hoelang heb ik wel niet geslapen? Ik kan natuurlijk ook doen alsof mijn neus bloedt en gewoon mijn reis in een rechte lijn voortzetten. Maar ook van deze optie ben ik niet overtuigd dat dit de beste is. Links of rechts, met alle gradaties die daartussen liggen, blijven over. Wat moet ik doen?

Ergens in de verte kan ik nog net een schim onderscheiden. Het is onmogelijk te zien wat dit nu is. De ondragelijke hitte zorgt voor een thermiek die de lucht trillend doet stijgen waardoor het lijkt alsof ik onder water zit. Het ontbreken van enig ander markeringspunt doet mij besluiten die richting uit te lopen…te lopen…en te lopen. Een oneindige voettocht is aangevangen waarbij de schim maar niet dichterbij lijkt te komen. Uiteindelijk val ik dodelijk vermoeit en met een tong van leer in het stof van het zand. Waar heb ik deze ellende aan te danken? “Iemand, wie dan ook, help me!” breng ik in uiterste wanhoop uit waardoor mijn vervellende lippen tot bloedens toe scheuren. Ik dreig in huilen uit te barsten maar kan me dit niet permitteren in deze situatie. “Spaarzaam omgaan met het vocht dat in mij zit”, weet ik nog rationeel te redeneren. Ik hef mijn hoofd op om de horizon te aanschouwen en zie dat de schim verdwenen is. “Hier eindigt mijn pad”, bedenk ik me. Maar op dat moment hoor ik het gegrom van een kameel, die als uit het niets naast mij heeft plaatsgenomen. Uitnodigend ligt het dier klaar om door mij bestegen te worden. Aan het eind van mijn Latijn gooi ik me over het schip der woestijn waarna het opstaat om te vertrekken. “Alles zal goed komen”, is mijn laatste gedachte waarna ik het bewustzijn weer verlies om later kortstondig te ontwaken in een fantastische oase, omringd door al mijn vrienden die mij hartelijk verwelkomen.[/i]

En dat is precies het moment dat ik ontwaak uit mijn slaap nadat de wekker weer van zich liet horen. Vaak dromen doe ik niet en zeker niet op een manier die ik mij zo helder voor de geest kan halen. Ach, geen tijd om bij stil te staan. Vandaag is het weer een nieuwe werkdag als zoveel anderen. Opstaan, snel een boterham, tandenpoetsen, aankleden en naar het werk.