“Vooruit, één borreltje dan,” liet ze zich overhalen. “Doe maar een Beerenburger.”
Ze dronk eigenlijk nooit. Bijna nooit. Maar vanavond had ze net dat kleine duwtje in de rug nodig om zich wat losser te voelen. Het moment was aangebroken.
Ze nipte voorzichtig aan het glaasje. Een oude vertrouwde smaak. Het goedje gloeide door haar keel. [i]Ooit had ze gezworen de drank te laten staan. Nee, ze was nooit een echte drinker geweest, maar de gevolgen van alcoholverslaving had ze van zeer dichtbij gezien en ondergaan. Van de ene dag op de andere was ze het zat. Ze wilde er niets meer mee te maken hebben.
Ze had haar biezen gepakt en was gevlucht. Weg uit de stad waar ze ooit met hoge verwachtingen heen was gegaan om te studeren. Gedesillusioneerd en ontredderd had ze nu eindelijk de moed gevonden alle schepen achter zich te verbranden. Haar relatie was compleet kapot en de blauwe plekken op haar ziel en lijf niet meer te tellen. Haar studie moest ze ervoor opgeven, maar het was de hoogste tijd om elders een nieuw leven te beginnen.[/i]

De geur en smaak van de Beerenburger legde onverwacht een lijntje naar een ver verleden. Een flits. Een oude pijn sidderde vanuit de diepte door haar lijf. Zo snel als die kwam, verdween hij ook weer. Een vleug van verwarde gevoelens achterlatend. Ze nam nog een slok om de bittere smaak weg te spoelen en belandde weer in het heden.

De hand van haar maatje voelde warm op haar schouder: “Wat is er?”
“Euh, sterk spul die Beerenburger,” grapte ze en schudde de herinnering van zich af. Hier en nu was het gezellig. Vrolijke mensen om haar heen. Op het podium leefden drie opa’s zich uit achter de piano, drums en gitaar in een onvervalste blues.
“Kansas City!” riep de lolbroek van het stel.
“Here I come,” antwoordde het publiek.
De stemming zat er goed in. Allerlei moois was al voorbij gekomen op het open podium. Van een schitterende imitatie van Piaf tot een cabaret met eigen teksten en van een nep-Anouk tot een zwarte Phil Collins.
Wat zou ze er graag tussen springen en ook wat ten gehore brengen, maar de moed ontbrak haar nog. De kwaliteit was soms dermate hoog, dat ze haar eigen amateurisme nog niet in de strijd durfde te gooien.

Ze leegde haar glas en voelde net dat beetje meer warmte en moed door haar aderen stromen. Met een grijns naar haar maatje schoof ze van de barkruk, liep naar het podium en pakte een gitaar.

Ze tokkelde de eerste tonen, keek haar lief vanuit de verte diep in zijn ogen en begon te zingen:
“You are so beautiful…”

Ze zag zijn verbaasde ontroering en besesefte, dat ze haar geluk na zoveel eenzame jaren eindelijk weer gevonden had…

Categorieën: Liefde

24 reacties

Eddy Kielema · 12 juli 2005 op 20:37

Dit zijn de columns waarvoor ik CX regelmatig check! Buitengewoon goed geschreven verhaal dat ook nog eens erg ontroerend is.

bert · 12 juli 2005 op 20:51

[quote]De hand van haar maatje voelde warm op haar schouder[/quote]
Erg mooi verwoorde rustige column. Opnieuw heb je me weten te raken met dit mooie en realistische verhaal. Zo uit het leven gegrepen. 🙂

pepe · 12 juli 2005 op 21:10

[quote]Wat zou ze er graag tussen springen [/quote]

Gewoon doen wat heb je te verliezen?
De CX-dames zijn wel aan de drank vandaag geloof ik 😛

Super column Ma3

Domicela · 12 juli 2005 op 21:44

Heel mooi …

Li · 12 juli 2005 op 22:45

Zucht. Ja, hier krijg ik dus kippenvel van.
Heel mooi en puur geschreven Ma3anne 😉

Ik proefde de sfeer, voelde de emoties en in gedachte zong ik mee met de muziek.

Li

KawaSutra · 12 juli 2005 op 23:01

Mooi geschreven Ma3. Staat mooi op de achterkant van je nieuwe roman. 🙂

Raindog · 12 juli 2005 op 23:13

Het is niet uitgesloten dat de mate waarin de artiest die in mensen schuilt tevoorschijn komt voor een enorm groot deel afhangt van het publiek dat zij bij hun optreden hebben.

De werking van dat principe is werkelijk prachtig in deze column en in dit verhaal gevangen. (Wie maakt dat jij zo mooi schrijft Ma3?)

melady · 13 juli 2005 op 00:01

mooi beschreven

sally · 13 juli 2005 op 00:03

Erg lieve column Marianne.

Prachtig het sfeertje en beschreven.

liefs Sally

WritersBlocq · 13 juli 2005 op 00:09

[quote]Een oude pijn sidderde vanuit de diepte door haar lijf. Zo snel als die kwam, verdween hij ook weer. Een vleug van verwarde gevoelens achterlatend. [/quote]
[quote]Ze zag zijn verbaasde ontroering en besesefte, dat ze haar geluk na zoveel eenzame jaren eindelijk weer gevonden had…[/quote]

Troy · 13 juli 2005 op 01:51

Mooi verhaal. Kan weinig aan voorgaande reacties toevoegen. Op een subtiele manier weet je de juiste snaar te raken. Zelfs met wat Beerenburgers achter de kiezen klinkt hij allerminst vals.

Grt Troy

champagne · 13 juli 2005 op 06:31

Ma3anne, wat prachtig geschreven! Ik kan er veel over zeggen, maar ik doe er liever het zwijgen toe en leef in het heden, net als jij 😉

Louise · 13 juli 2005 op 06:53

Je steigt boven jezelf uit, Ma3. Werkelijk, dit is zo mooi!
Een verleden, een verdriet, het heden, een boodschap en dat alles in datzelfde melancholieke sfeertje…
Bijna niet te doen en jij deed het. Meesterlijk!

Kees Schilder · 13 juli 2005 op 08:37

Meesterstuk!

KingArthur · 13 juli 2005 op 09:20

Mooi, aangrijpende 2e alinea maar een geweldig eind. Iets om troost en hoop in te vinden. Mooi.

Ma3anne · 13 juli 2005 op 09:48

Word er verlegen van. Bedankt voor de lieve reacties.
Ben hier komen lezen en schrijven destijds om te leren van jullie. En ik leer elke dag bij hier. Door mijn eigen fouten, door die van anderen en vooral door de reacties ook op columns van anderen.

Wel grappig dat niemand reageert op mijn typfout in de laatste zin: be-se-sefte. Zag ik ook net pas.:-D

Mosje · 13 juli 2005 op 10:34

(Shit, ik ben te laat om te reageren op je typfout.)

Jezus, wat een sterk spul, dit stukje van je.

WritersBlocq · 13 juli 2005 op 12:58

Ik had hem ook niet gezien! Hoef ik ook niet na te denken hoe zoiets heet, behalve een typfout hihi. Kus, Pauline.

Dees · 13 juli 2005 op 13:22

Prachtige column. Dialoog, gedachtenverzinksel en verhaallijn tot een [i]so beautiful[/i] geheel..

En die slip of the keyboard? Ach, net zo min te zien als een wellicht minder goed gelukt nootje te horen was die avond 😉

Raindog · 13 juli 2005 op 19:31

Dees? Kijk eens naar je eigen slip of the keyboard en voor jou zijn er onder deze column geen verzachtende omstandigheden ;-).

Mosje · 13 juli 2005 op 21:43

[quote]Kijk eens naar je eigen slip of the keyboard en voor jou zijn er onder deze column geen verzachtende omstandigheden.[/quote]
Beste Raindog,

Dat je reactie grammaticaal rammelt door een foute toepassing van het verbindingswoord “en”, is je bij deze vergeven.
😛

klungel · 13 juli 2005 op 21:46

He, kijk nou, een traan en een lach 🙂

Raindog · 13 juli 2005 op 22:16

Ha Mosje toch!
Ondanks het feit dat er ook voor mij geen verzachtende omstandigheden waren toch vergeven?

Tranen schieten in mijn ogen van ontroering.

😉

Dees · 13 juli 2005 op 22:42

[quote]Ondanks het feit dat er ook voor mij geen verzachtende omstandigheden waren toch vergeven? [/quote]

Oei 😀

Geef een reactie

Avatar plaatshouder