Weg weg !

“ Papa, gaan we bij de C1000 boodschappen doen ? “ vroeg mijn dochter van vijf aan me, haar speelsessie met het poppenhuis onderbrekend. Ik keek lichtelijk verbaasd een metertje omlaag, welkom overigens beste lezers, getroffen door de plotselinge interesse voor die supermarktketen. Waarschijnlijk sprak mijn gezicht boekdelen, want inderhaast voegde ze er aan toe dat ze daar “ gogo ‘s “ hadden. Wederom zag ze groot onbegrip op mijn gezicht en er werd gewacht tot er een reklamespotje van de betreffende supermarktboer haar favoriete programma zou onderbreken, hetgeen in dit kommerciele tijdperk niet al te lang op zich liet wachten. Een “ gogo “ is een poppetje dat je kunt sparen bij de boodschappen, werd mij door haar duidelijk gemaakt en vol verwachting keek ik naar het de TV. Toen het spotje de huiskamer in werd geslingerd kon ik mijn lachsalvo’s amper bedwingen. Een poppetje ? Het is van alles, maar geen poppetje wat mij betreft. Het is niet meer dan een lelijk propje plastik met twee ogen. Ik probeerde me voor te stellen hoe zoiets tot stand is gekomen. Mogelijk heeft de vulploeg van de C1000 in Tietjerksteradeel in een verveelde bui de verpakking van de verorberde visburgers een tijdje in de magnetron geplaatst met dit gedrocht als resultaat. In de daaropvolgende brainsessie over een mogelijke naam voor het misvormde klompje plastik kwam men met “ gogo “ op de proppen. Enthousiast werd er met de chef promotiematerialen van het hoofdkantoor gebeld om kond te doen van deze publiekstrekker van jewelste. De chef promotiematerialen werd er spontaan opgewonden van en al snel was de spaaraktie een feit. Een heel slecht reklameburo werd geraadpleegd en dus worden we – na flippo’s, voetbalplaatjes, wuppie’s en ander ongemak – nu geterroriseerd met opblaas-gogo’s, gogo-stickers, gogo-spaarkaarten etc. En ik ben bang dat er binnenkort ook gogo-boterhamtrommels, gogo-drinkbekers, gogo’s voor op je auto-antenne en mogelijk zelfs gogo-kondooms in de handel komen. En niet te vergeten komt er de onvermijdelijk gogo-ruildag, waarop iedereen in een sporthalletje in Gogorinchem of Gogouda zijn of haar dubbele gogo’s kan ruilen met gogo-lotgenoten.
“ Je vindt ze niet leuk hé, papa ? “ vroeg mijn dochtertje, geschrokken door mijn wenkbrauwen, die in een vorm gefronst waren zoals ze nog nooit gefronst waren.
Gelukkig hebben we in Neede niet veel en dus ook geen C1000 en kon ik mijn dochtertje uitleggen dat het economisch niet verantwoord is om naar een andere plaats te rijden voor de dagelijkse boodschappen en dat we gewoon in Neede naar de Appie gaan. “ Oké papa, daar kun je bioskoopkortingskaartjes, puzzelstukjes en koopzegels sparen. Dat is ook heel leuk hé ? “ En ze ging verder met haar poppenhuis…..