“ Papa, gaan we bij de C1000 boodschappen doen ? “ vroeg mijn dochter van vijf aan me, haar speelsessie met het poppenhuis onderbrekend. Ik keek lichtelijk verbaasd een metertje omlaag, welkom overigens beste lezers, getroffen door de plotselinge interesse voor die supermarktketen. Waarschijnlijk sprak mijn gezicht boekdelen, want inderhaast voegde ze er aan toe dat ze daar “ gogo ‘s “ hadden.
Zit je op vrijdagavond rustig en onderuitgezakt in de luie stoel, gaat opeens de telefoon. Je hijst je, door de werkweek enigszins vermoeide, lichaam uit het genoemde meubelstuk en slentert naar de telefoon – die weliswaar draadloos is maar in zulke gevallen toch altijd in de lader staat, maar dat terzijde – en neemt nietsvermoedend op.
Ik weet zeker, welkom overigens beste kijkers/lezers, dat er een zorgwekkend aantal mensen afgelopen woensdag op een NEDAP-knop heeft gehengst zonder kennis van zaken. Nadat de de koffiedrinkende ambtenaar van toezicht geduldig – en voor de waarschijnlijk tigste keer – had uitgelegd dat Jan Peter, Woutertje en Geert “ Amadeus “ Wilders niet op de lijst stonden, werd vervolgens door menigeen volgens de beproefde ezeltje-prik-methode een keuze gemaakt : oogjes toe, een cirkelende beweging met de rechter- danwel linkerhand boven de aanwezige knoppen om tot slot met een luide knal de stem uit te brengen.
Terwijl ik met de bepaald niet kinderachtige 30 kubieke meter sapelli mahonie de bebouwde kom van het landelijk gelegen Krimpen a/d Lek doorploeter, prijs ik mij rijk dat de veiligheidsgordel mij op de luchtgeveerde chauffeurszetel houdt.
Schaatsen is van ons, althans het hoort van ons te zijn. We hebben het uitgevonden, hebben de rijkste schaatshistorie en het hoort gewoon bij ons land, net als ontsnappende TBS’ers, rondslingerde diskette’s en iets te hitsige militairen op zoek naar wat illegaal seksplezier.
