Smachten naar metaal

Schaatsen is van ons, althans het hoort van ons te zijn. We hebben het uitgevonden, hebben de rijkste schaatshistorie en het hoort gewoon bij ons land, net als ontsnappende TBS’ers, rondslingerde diskette’s en iets te hitsige militairen op zoek naar wat illegaal seksplezier. En met de Olympische Spelletjes in het vizier trainden de schaats(t)ers zich een slag in de rondte. Er waren meer schaats(t)ers dan startbewijzen zodat een olympisch kwalifikatietoernooi uitkomst moest brengen en daarna misschien zelfs nog skate off. Vele euro’s werden er gespendeerd aan nieuwe, langere buizen en aan nog betere pakken. Er werden boeken geschreven waarin nog even flink met modder werd gekeild alvorens in Turijn voor het eggie kon worden gereden. En wat gebeurt ons na die talloze trainingsrondjes in Thialf, De Scheg of andere polderschaatstempels ? We kunnen niet stilstaan ! Dat hadden we in die 4 jaar net even vergeten mee te nemen in de trainingsschema’s. Nieuwe regels of niet, fraulein Timmer kon de buizen inpakken. Grote vraag is of de starter zich ook vier jaar heeft voorbereid op zijn niet te onderschatten taak. Of is de beste man tijdens de afgelopen jaarvergadering van de turijnse schietvereniging “ kzag het echt ! “ middels strootjetrekken uitgeloot om op het startschot te lossen ? Nachtenlang had de plaatselijke pizzabakker niet kunnen slapen van de zenuwen met deze nationale ramp als gevolg.
Nog erger was de uitschakeling van de achtervolgingsploeg. Een nieuw onderdeel dus – waar het zaak is om niet met de schaatsen in de knoop te geraken en sneller dan de tegenstander over het lijntje te geraken – waar we wel even een plak zouden binnenhengelen. Die euforie werd hardhandig de grond ingestampt toen vriend Kramer struikelde over een blokje. Eerlijk is eerlijk : in een schaatsbaan verwacht je ook niet van die blokjes. Wennemars, die aan de kant stond, waarschuwde nog wel – “ pas op doar lig ’n blo-blo-blo-blo-blo-blokje “ – maar U begrijpt dat ons nationale trio toen al lang met de gesponsorde bipsen op het italiaanse ijs lag. Tel hierbij nog even op dat onze shorttracker Juffermans – in de wandelgangen Sufferdmans genoemd maar dat terzijde – gewoon vergeet om, na zijn valpartij, zijn ijzers over de finish te drukken teneinde toch een finaleplaats te behalen en we kunnen spreken over een allerminst succesvolle eerste week. En dan moet mevrouw Sauerbrei nog komen……..