Jammer dat ik geen plaats meer heb. Zou het al zindelijk zijn en zou het al mama kunnen zeggen? Deze gedachten wandelen door mijn hoofd als ik op internet zie dat een moeder haar kindje gratis aanbiedt. Ongeveer 20 jaar geleden kwamen vliegtuigen vol adoptiekinderen aan op Schiphol. Lichtbruin getinte kindjes met olijke oogjes die wat Koreaanse,Chinese, Vietnamese. Kongolese en andere voor ons vreemde kindergeluidjes kraaiden als ze door hun nieuwe Nederlandse ouders in de armen werden gesloten. Vaak begrepen we de reden van adoptie niet. Het was weer een meisje en het gezin wil nu een jongetje. Een kindje te veel voor het huishoudelijk budget. We haalden onze schouders op en leefden gelukkig verder met de gezinsuitbreiding. We hadden een arm gezin in het verre vreemde land geholpen, een kindje een betere toekomst gegeven en ons eigen geluk ingekocht. Nu kan het ineens ook heel dicht bij huis Een kindje in de aanbieding binnen Nederland. Geen ingewikkeld adoptiebureau met honderd mensen met wensen en een tien-voud aan regeltjes. Geen Kinderbescherming die zich er in mengt. Puur sang van ouder tot ouder. De eerste en de tweede eigenaar van het kind.
Maar helaas, ik heb geen kamertje over en twee middagen in de week vrij is te weinig om aan dit lieve schepseltje aan te bieden.
Aan het eind van de avond zet ik nog even de TV aan voor het late nieuws. Kil wordt er voorgelezen dat er een advertentie van het web is verwijderd waarin een moeder haar kind gratis ter overname aanbiedt. De politie stelt een onderzoek in naar de identiteit van de aanbieder. Het blijkt strafbaar te zijn om je kind zo maar aan te bieden. Je blijkt dus niet de unieke eigenaar van je kind te zijn.
Het is ook strafbaar om je in pure wanhoop aan je kind te vergrijpen. Je mag je gezin niet vermoorden. Al die mensen die in de afgelopen jaren hun kindjes hebben doodgestoken, in stukken gesneden, in de tuin begraven of in de auto lieten verbranden of dood op de bank in de kamer hebben achtergelaten, zijn ook strafbaar.
Het kindje wat te vondeling is gelegd heeft dus ook een criminele moeder. Al die ouders die hun kindjes mishandelen of mensen die kindjes psychisch vermorzelen. Het mag allemaal. want je bent ouder en de enige echte verantwoordelijke eigenaar van een kindje. Ingrijpen is huisvrede??breuk. Met het grootste gemak van de wereld kun je een kind verwekken of in je buik laten groeien. Het maakt niet uit onder welke omstandigheden . Jong. ongehuwd, verkracht. Overal is wel een opvangende groep of instelling voor. Maar kleine kindjes worden groot. En een kindje opvoeden is onderhand het enige waar je nog geen diploma of op zijn minst cursus voor nodig hebt. Wat als je peuters te leiden heeft onder een vader of moeder die besloten heeft alcoholist of opiumsnuiver te worden. Wat als er spanningen in het gezin komen omdat de hypotheek te zwaar op de schouders drukt. Wat als religieuze machten onmogelijke offers vragen. Wat als moeders ogen groter waren dan haar doorzettingsvermogen en de peuters verwaarloosd. Wat als gewoon ongeschikt blijken voor het ouder zijn?
Is er dan ergens een winkel waar je een kindje weer in kunt leveren? Sorry maar we hebben een kindje te veel aangeschaft. Sorry maar het is het verkeerde geslacht geworden. Sorry, maar we hadden een kindje gewild wat met onze computer om kan gaan. Sorry, we hadden net als de buren een jongetje met rood haar gewild. Sorry, maar we hadden graag wat meer hulp gehad bij de verzorging van ons gehandicapte kindje.
Sorry, maar we kunnen het gewoon niet meer aan.
Nee dus. Wat doe je als je met de rug tegen de muur staat? Afwachten tot er een instantie door de wachtlijst heengeworsteld is. Afwachten of een instantie wel de bevoegdheden heeft om je te helpen. Afwachten of jouw probleem wordt herkend dus.
Als ouder heb je totaal geen zeggenschap meer.
Zelfs niet als je erger wilt voorkomen door een betere ouder voor je kind te zoeken.
Dan ben je ineens een rechtenloze ouder.
Dan zijn er honderdduizend instanties die je komen kapittelen.
Wie weet welk drama deze moeder probeert te voorkomen door tijdig aan de bel te trekken. Je mag alles met je kindje doen. Alles, behalve een betere ouder zoeken voor je kindje. Als je bewust of onbewust, gepland of een ongelukje, weloverwogen of onbezonnen aan een kind bent begonnen, heb je het ook tot de dood tussenbeide komt.
Zo dachten we vroeger ook over een huwelijk. Tot de dood ons scheidt. Nu kun je elkaar inleveren wanneer het in je leven te pas komt.
Hoe lang zou het nog duren voordat ouders en kinderen van elkaar kunnen scheiden?
14 reacties
Eddy Kielema · 18 januari 2006 op 13:13
Soms zou je idd willen dat mensen eens wat dieper na zouden denken voordat ze besluiten om kinderen te nemen. En in sommige gevallen pleit ik er zelfs voor om de overheid te laten ingrijpen als ouders totaal handelingsonbekwaam zijn. Was trouwens dat aanbieden van een kind op Marktplaats.nl geen ‘grap’ van een of andere Fries?
wendy77 · 18 januari 2006 op 13:14
Ik hoop dat het nooit zover hoeft te komen Trukie. Misschien heeft de moeder inderdaad proberen op tijd aan te bel te trekken, maar ik hoop nog steeds dat het gewoon een grapje was.Ik zeg namelijk ook nogal eens tegen mijn dochter dat ik haar te koop zet op Marktplaats als ze vervelend is (als grapje bedoeld dus natuurlijk) . 😉
Trukie · 18 januari 2006 op 13:48
Achteraf bleek het ook een grap te zijn van een 14- of 15-jarige puber. Maar het duurt even voor een column door de wachtrij heen is. Dus wat dat betreft is het onderwerp achterhaald. Maar toch heeft het feit op zich bij mij de radertjes in werking gezet.
Mug · 18 januari 2006 op 14:38
Voor een aantal mensen zou het inderdaad een idee zijn om met het behalen van je diploma ook een soort diploma te krijgen waarop staat dat je in staat bent kinderen op te voeden, of in sommige gevallen, dat je dat niet kan:-D Nee geintje, maar het is toch belachelijk zeg, hoe sommigen absoluut niet nadenken voor ze aan kinderen beginnen.
Trouwens misschien een beetje ironisch dat er onderaan deze pagina een advertentie voor marktplaats staat? 😛
WritersBlocq · 18 januari 2006 op 17:49
Achteraf een grapje of niet, dit specifieke kindje, het gaat mij om de strekking. Hoe het op te lossen is weet ik niet. Wat zouden de voorwaarden van het ouderschap moeten zijn? Een hele verantwoordelijkheid om dat rijtje in elkaar te zetten en als het al zou gebeuren dan wordt het door politici geschreven, lekker dan.
Lekker geschreven Trukie, hoewel je wel erg vaak met hetzelfde woord begint, persoonlijk vind ik dat soms wel zinvol, maar in jouw column is het te vaak, vind ik.
Groetje, Pauline.
Li · 18 januari 2006 op 21:54
Je was echt verontwaardigd over die marktmisplaatste advertentie. Dat spettert van het scherm af. Maar je hebt een punt. De strekking van je verhaal is heel erg duidelijk!
Li
melady · 19 januari 2006 op 00:47
Een ongenuanceerde schreeuw-column maar het raakt me wel, vooral deze zin:
[quote]Wie weet welk drama deze moeder probeert te voorkomen door tijdig aan de bel te trekken.[/quote]
Laat het een ‘grapje’ op marktplaats van pubers zijn. Maar de kern raak je met je column.
Trukie · 19 januari 2006 op 12:17
@ Eddy gisteren liet Twee Vandaag zien dat ze bij schrijnende gevallen en in urgente situaties jongeren naar de Jeugdgevangenis brengen. Niet omdat ze daar thuishoren, maar omdat alle reguliere opvangplaatsen vol zitten en lange wachtlijsten hebben.
@ Wendy, zie antwoord aan Eddy en jouw eigen waarnemingen in ´Brandend hart´.In veel gezinnen loopt het gewoon goed. Maar het percentage probleemgezinnen wordt steeds hoger.
@ Geen slecht idee Mug. Naast aardrijkskunde, biologie, en sexuele voorlichting ook opvoedkunde (verplicht vak) op de middelbare school.
@ WB ik zag ook een aantal redactionele slordigheden. Vooral in de vierde alinea
Een adoptief ouder krijgt een hele waslijst met eisen voorgelegd. Zij worden aan diverse onderzoeken en controles onderworpen.
@ Li, dank je.
@ Melady, wat hoor jij mij dan schreeuwen? Deze ongebruikelijke advertentie riep bij mij een aantal raakvlakken op.
Dees · 19 januari 2006 op 13:54
Keuzes en consequenties denk ik dan, als je eenmaal ouder bent geworden. Als ouder heb je gekozen (en wij hebben iets te kiezen als je lichamelijke samenstelling het verwekken en baren toestaat tenminste) en ja, dat is een keuze die je tot de dood zal voelen / merken / vieren / bezuren. Een keuze die best veel mensen lichtzinnig leken en lijken te maken trouwens. Zo van ‘het hoort erbij’. Is dat zo? Waarom dan? De meest ingrijpende beslissing (zoals ik het zie) automatisch nemen omdat het erbij hoort, ik kan er niet bij. Helemaal niet zelfs. Ik zou wel voor een bewustwordingstraining zijn. Waarom is het al dan niet krijgen van kinderen iets dat zo buiten discussie staat? Waarom heb je het daar nooit over tijdens lessen maatschappelijke vorming? Waarom krijg je inderdaad wel kookles op sommige scholen, maar heb je het nooit over wat er gebeurt als je kinderen krijgt, wat kinderen kosten, wat je je van te voren dient te realiseren?
Eigenlijk is het krijgen van kinderen nu iets heel vreemds. Het voortbestaan van de mensheid? Met zo’n overbevolking? Zijn er eigenlijk (naast gevoelskwesties) sec goede redenen te verzinnen om kinderen te krijgen? Ik kan ze namelijk niet verzinnen. Maar oh wee als je dat hardop zegt, meestal krijg je dan de wind van voren omdat je zo gruwelijk egoïstisch zou zijn als je geen kinderen wilt. Volstrekt onlogisch, het is nog eerder andersom!
Als een kind er eenmaal is, blijf je verantwoordelijk als ouder, wat dat betreft heb je op een bepaald vlak geen rechten. Ook dat had je je van tevoren kunnen realiseren. Het kind zonder mondigheid moet natuurlijk wel een stem kunnen hebben als het niet goed gaat en daar komen de instanties als de Kinderbescherming in beeld.
Die instanties doen het nu niet altijd goed. Dat zie je aan schrijnende gevallen van mishandeling en kindermoord die gebeuren terwijl de gezinnen wel al jaren bekend waren bij bijvoorbeeld de Kinderbescherming. Maar je ziet het ook als je in het onderwijs werkt en probleemkinderen tegenkomt. Het zijn er behoorlijk veel. Zo’n baan bij de Kinderbescherming moet loodzwaar zijn.
Wat volgens mij beter zou werken, is als instanties, politie, scholen veel en veel nauwer samenwerken, om probleemgevallen eerder te onderkennen en uit meerdere hoeken te monitoren en aan te pakken. Daar mankeert het nog best vaak aan. Dat je als ouder in dat traject minder hebt te zeggen doet mij eerlijk gezegd niet zoveel, niet zolang het kind er goed mee af is in ieder geval.
Maar goed. Ik praat wat af, ik kan alleen uit je column niet zo duidelijk opmaken waar je staat. Wat vind je, wat wil je ermee bereiken. Maar dat kan ook aan mij liggen. Wel een column waardoor gedachten gaan stromen, dus dat is altijd een pluspunt!
In Amerika is trouwens een jongen van zijn ouders gescheiden, toch? Hij was zwaar gehandicapt en zijn ouders wisten van tevoren dat hij dat zou worden en lieten hem toch komen. Dat vond hij reden tot scheiding. En de jury / rechter was het met hem eens… Zoiets was het..
wendy77 · 19 januari 2006 op 14:16
Een column op zich Dees en ware woorden ook nog!
Op dit moment vraagt mijn zus namelijk dezelfde vragen. Ben je idd egoistisch als je geen kinderen wilt? En dan nog?
Iedereen uit haar vriendenkring heeft intussen kinderen en ze voelt zich een beetje buiten de mand vallen nu. Er wordt van haar verwacht dat ze er ook maar aan ‘begint’, terwijl ze er helemaal nog niet aan toe is….en misschien wel nooit zal zijn
Trukie · 19 januari 2006 op 19:39
@ Dees zo ver als jij de feiten nu naast elkaar zet, was ik nog niet gekomen. De advertentie op Marktplaats maakte een aantal gedachten bij me los. Het deed me denken aan adoptieprojecten waar jaren geleden veel over te doen was. Ik koppelde het ook aan de gruwelijkheden van de laatste jaren die je in de krant leest. In feite vond ik die advertentie in die context niet eens zo kwalijk. Ik ken wat mensen in mijn vriendenkring die beroepsmatig met probleemgevallen te maken hebben. Inderdaad, mensen van de Kinderbescherming kunnen het er knap moeilijk mee hebben. Zo ook vanuit de rechterlijke macht. Hulpverleners die eerst door een scala van regels heen moeten worstelen alvorens ze adequaat bezig kunnen zijn.
Als ik naar de tijd kijk voordat het hulpverleningsapparaat in werkng trad (zeg dus voor ongeveer 1980) moesten mensen het onderling oplossen. Burenhulp, familie die te hulp schoot. Eventueel kostschool of inderdaad die adoptie of pleegouders. Maar daar zijn nu honderdduizend regeltjes op van toepassing. Ken jij nog een kostschool voor kinderen die in het gezin of op school minder functioneren?
Er is ook wel erg veel in het maatschappelijk leven veranderd.
De hulpverlenng kreeg/krijgt zoveel toegeschoven dat zij nu aan hun eigen succes ten onder dreigt te gaan. Van de zelfredzaamheid van de mensen is nog maar heel weinig over. De wachtlijsten worden langer en de situaties worden schrijnender.
Misschien is het nieuwe plan van Donner om met jonge raddraaiers gedragscontracten af te sluiten nog niet zo gek. Begeleiding kan dan tenminnste in een vroeg stadium beginnen.
EDIT. En de moraal speelt natuurlijk een rol. Bewust omgaan met de kinderwens. Ik ben van de generatie die het voortouw hebben genomen met aangeven dat er andere doelstellingen kunnen zijn.
Mosje · 19 januari 2006 op 23:42
Een grap dus inderdaad, zo bleek achteraf. Maar ik vermoed dat als je het internet goed afspeurt, dan je dan advertenties tegenkomt die geen grap zijn.
Even heb ik overwogen om de proef op de som te nemen, maar ik doe het maar niet. Ben wel eens eerder in de diepe, donkere spelonken van het www verzeild geraakt, en dat is bepaald geen pretje.
Dees · 20 januari 2006 op 08:56
En toch… ben ik het niet helemaal met de strekking van je column eens.
Hoezeer je soms ook anders lijkt te moeten geloven in dit tijdperk van betutteling, als volwassene en ouder heb je je verantwoordelijkheid maar te dragen. Ook de verantwoordelijkheid op het moment dat je spijt hebt van je eigen beslissingen. Sommige gevolgen zijn ‘for keeps’. Je kind is er, en gaat niet meer terug de baarmoeder in. Dus je zult er wel voor móeten zorgen, man en vrouw gelijk, overigens.
Dat niet iedereen dat even goed kán, vind ik iets totaal anders dan het niet (meer) willen. Wat dat betreft heb je wat mij betreft een stukje eigen recht verloren. En… dat had je kunnen weten én kunnen voorkomen.
Trukie · 20 januari 2006 op 12:55
Het is voor mij ook kiezen uit twee mogelijkheden. Escaleren of er een andere draai aangeven.
De wendig van de reacties naar een bewust omgaan met de kinderwens spreekt mij ook het meest aan.