Op het schoolplein schuifelt hij langs de muur. Hij schopt tegen een houten bankje. Zijn blik is maar op één ding gefocust: de juf. Zodra zij niet meer op hem let gaat hij er vandoor. Soms naar binnen, naar de klas om daar heerlijk te kliederen met water bij de wasbak, soms naar het hek dat meestal openstaat en waar achter de vrijheid lonkt. Hij is net vier jaar maar heeft een wilskracht waar een volwassene jaloers op kan zijn. Zij ziet het niet meer zitten, die constante machtsstrijd. Tijdens een leerlingbespreking met de intern begeleider van de school moet ze zelfs huilen. Het is in een een-op-eensituatie echt wel een lief jochie, maar in de klas drijft hij haar tot wanhoop. Een kringgesprek is niet te doen met hem erbij. Alle aandacht gaat dan naar hem uit. Eigenlijk worden bijna alle klassenactiviteiten door hem ontwricht. Hij is agressief naar andere kinderen toe. Zeer ontvankelijk voor prikkels, alles ziet en hoort hij. Overal reageert hij op. Ze geeft hem korte, duidelijke opdrachten. Ook heeft ze een denkstoeltje op de gang gezet en daar zet ze hem consequent op als hij de lessen verstoort. Maar hij blijft er niet op zitten en gaat er vandoor. Of hij staat gekke bekken te trekken voor het raam waarbij hij ook nog de lachers op zijn hand krijgt. Collega’s leven met haar mee en komen met allerlei tips. Het jongetje wordt het ‘wegloopjongetje’ genoemd, omdat hij overal in de school wordt getraceerd en vervolgens weer naar de klas wordt teruggebracht.
Niets helpt. Een beloningssysteem met stickertjes vindt hij even interessant, maar ook daar is het nieuwtje snel vanaf. Gesprekken met ouders leiden tot nu toe ook tot niks. De ouders zijn onzeker. Ze schrikken, als ze horen dat het met hun kind niet goed gaat op school. Het is hun enige kind. Een adoptiekind. Hun oogappel, met zijn prachtige donkere huid, zijn schitterende grote bruine ogen en zijn schattige zwarte kroeskrulletjes. Een plaatje. Ze geven toe, dat ze hem misschien wel overladen met aandacht en cadeaus. En dat hij vaak zijn zin krijgt.
Thuis wil hij ook niet luisteren. De ouders hopen nog steeds dat het een fase is die vanzelf weer zal overgaan en staan voorlopig niet open voor onderzoeken, op welk gebied dan ook. Dat maakt het extra moeilijk. De juf zou graag zien dat dit kind eens geobserveerd wordt door de schoolbegeleidingsdienst, maar durft het zelfs niet te opperen tegenover de ouders; die mensen zijn al dagen van slag als ze horen dat hun kind gedragsproblemen vertoont op school.
Toch wil de juf voorkomen dat ze met dit kind in een negatieve spiraal terecht komt. Natuurlijk moet ze ingrijpen, als hij een ander kind schopt of slaat. Logisch, dat ze over gaat tot actie als hij keihard door de klas schreeuwt op een moment dat dat echt niet kan. En verder probeert ze zijn negatieve gedrag wanneer het kan te negeren.
Maar ze zou ook zo graag eens plezier hebben met het jongetje, hem op schoot nemen, en dan niet in de houdgreep omdat hij op het punt staat iets gevaarlijks te doen, maar gewoon uit genegenheid. Zoals ze dat met de andere kinderen ook doet.
Hij wil niet op schoot, wurmt zich altijd los en bukt als ze hem een aai over zijn bol wil geven. Ook weet hij zich geen raad met complimentjes. Gaat dan meteen heel gek doen.
Op een dag heeft hij een knuffel bij zich. Het is een dolfijn. Eigenlijk mocht hij hem niet meenemen naar school, maar thuis had hij zo’n drama geschopt dat zijn moeder maar weer had toegegeven.
Als de kinderen buiten gaan spelen staat hij weer op zijn vertrouwde plekje bij de muur, vlak bij het bankje. Met zijn grote bruine ogen houdt hij zijn juf in de gaten. Zij is druk bezig met buitenspeelgoed uit de schuur halen. Ondertussen houdt ze hem vanuit haar ooghoeken goed in de gaten. Als alle kinderen lekker aan het spelen zijn loopt ze naar hem toe. Hij heeft zijn dolfijnenknuffel vast en kijkt de juf wantrouwend aan. Het mag vast niet, zijn knuffel mee naar buiten nemen. Een blik van verweer komt al preventief in zijn ogen. Maar de juf kijkt vriendelijk. “Wat heb jij een mooie knuffel,” zegt ze. Verder laat ze hem met rust. Ze gaat op het bankje zitten en veegt een sliert haar uit haar gezicht. Ze is moe. De dag is nog maar net begonnen, maar het ventje heeft in de kring alweer het uiterste van haar gevergd. Ze zucht.
Dan ligt er ineens een dolfijn op haar schoot. Een klein bruin handje ligt vertrouwelijk op haar knie. Twee grote bruine ogen kijken haar aan: “Jij mag mijn dolfijn wel even vasthouden, juf.”
20 reacties
lisa-marie · 23 februari 2008 op 14:24
Een mooie ontroerende column met een geweldig eind dat vol hoop is. :wave:
SIMBA · 23 februari 2008 op 14:38
Ik hoop dat de juf de moed heeft om de ouders te overtuigen om het kind te laten testen.
Een vroege “diagnose” is in dit soort gevallen belangrijk. Ik hoop dat het nog goed komt met dit kind!
pally · 23 februari 2008 op 18:15
Heel goed en aangrijpend neergezet, Do, dit jongetje, in de context van school en thuis, waar heel duidelijk iets helemaal mis mee is. Het is te hopen dat de adotieouders inzien dat er echt professionele hulp nodig is. Want hoe ontroerend de kleine beweging aan het eind van hem naar zijn juf toe ook is, dit komt helaas echt niet zomaar goed.Ondanks haar (jouw?)zorg, toewijding en pedagogische kennis, al blijft die wel ongelooflijk belangrijk!
:wave: :wave:
Groet en waardering van Pally
DriekOplopers · 23 februari 2008 op 19:14
Een geweldig opgeschreven verhaal. Als ik kinderen zou hebben gehad, dat had ik gewild dat ze bij deze juf in de klas hadden gezeten…
Hulde, Do!
:kus: Driek
Prlwytskovsky · 23 februari 2008 op 21:32
He Driek: dan maak je er toch even een paar? 😆
DriekOplopers · 24 februari 2008 op 10:27
@Medeklinkerovski: *pakt boetseerklei en gaat aan de slag*
lagarto · 24 februari 2008 op 14:23
Do-lfijn geschreven. 😉
Mosje · 24 februari 2008 op 14:47
Ik struikelde over het denkstoeltje op de gang.
Als ik vroeger op school iets fout deed, werd ik voor straf de klas uitgestuurd. Maar ja, straffen, kan dat nog wel vandaag de dag? Nee, straffen werkt wellicht averechts. Weet je wat. We zetten een stoeltje op de gang en noemen het een denkstoeltje. Daar mogen de kinderen dan even nadenken.
Denkstoeltje, jakkes. Gewoon weer met een rietje klappen uitdelen, is dat niet wat?
DreamOn · 24 februari 2008 op 18:50
[quote] Ik struikelde over het denkstoeltje op de gang. [/quote]
@Mosje: Ja, kijk dan ook eens een keer waar je loopt, blinde kip. 😉
Even serieus: in feite is een denkstoeltje ook voor straf op de gang. De benadering: “Jij hebt straf”, is iets anders en negatiever dan: “Ga jij maar eens even nadenken op de gang.”
Vroeger werd je naar de gang gestuurd en daar ging je dan uit verveling de voegen in de tegeltjes tellen tot je weer de klas in mocht.
Nu worden kinderen gedwongen tot nadenken. Want als de leerkracht nu naar de gang komt wordt van het kind wel verwacht dat het kan reflecteren op het niet gewenste gedrag.
Slaan heeft nog nooit iets opgelost, als je het mij vraagt. Dat doen mensen alleen maar uit machteloosheid of woede. Daar leert een kind alleen maar mee om bang te zijn. Respect leer je een kind niet door slaan.
Tja Mosje. Misschien hadden ze jou vroeger wat vaker op een denk-stoeltje moeten zetten.
Dan was het tenminste niet zó met je afgelopen… 😀
Groetjes DO.
Witteflits · 24 februari 2008 op 20:54
Na het lezen hiervan dacht ik gelijk : “dit is een jochie die ik helaas over zo’n 8 jaar bij ons op het internaat ga terugzien”. Een hele accurate en duidelijke beschrijving van (zoals ik het inschat) een kereltje met hechtingstoornis en ADHD tegelijkertijd.
Een klasse beschrijving waardoor ik me goed in kon leven in de situatie!
Ow, en er is helemaal niks mis met een gezonde portie straf hoor. Bij het overschrijden van grenzen hoort een consequentie. De mate en vorm daarvan is uiteraard punt voor discussie, maar fysiek geweld zou daar anno 2008 zeker niet meer bij moeten horen. Belonen moet uiteraard prioriteit zijn!
Mosje · 24 februari 2008 op 20:54
.[quote]Want als de leerkracht nu naar de gang komt wordt van het kind wel verwacht dat het kan reflecteren op het niet gewenste gedrag.[/quote]Jezus DO, dat is toch geen spreektaal, en ook geen schrijftaal. Hulpeloos hulpverleningsgebrabbel…
– Zo Mosje, kun jij al reflecteren op het niet gewenste gedrag?
– Ja juf, ik geloof niet dat het erg gepast zou zijn als ik zou bekennen graag naar bed te gaan met de juf van groep 1.
Emmely · 24 februari 2008 op 21:05
Wat een geweldige column! Wat jammer dat die ouders dat kind verpesten. Als je een kind adopteert vind ik dat je wel moet kunnen opvoeden. Nou ja, daar heeft hij een juf voor 😉
:kus: Emmely
DreamOn · 24 februari 2008 op 21:18
[quote] – Ja juf, ik geloof niet dat het erg gepast zou zijn als ik zou bekennen graag naar bed te gaan met de juf van groep 1. [/quote]
@Mosje: Pffffft,……ben ik even blij dat ik juf van groep 3 ben…
@Witteflits: dank je wel voor je reactie.
Ik schrijf in mijn column alleen maar, dat de juf de leerling op het denkstoeltje zet.
In mijn column gaat het dus helemaal niet over voor of tegen straffen zijn, maar over een kind waar het behoorlijk mis mee dreigt te gaan.
Mosje pleurde over dat denkstoeltje heen.
Maar goed, als in de reacties deze discussie ontstaat, wil ik daar best mijn mening over geven.
Natuurlijk krijgen kinderen straf. Soms zijn bepaalde sancties (zoals het denkstoeltje) beleid van de school. En daar ben ik het mee eens. En nee, dat is geen soft gedoe.
Nu:
Kind is stout – kind moet op [b]denkstoel[/b] – kind denkt na – juf praat met het kind – kind belooft beterschap (of niet, maar dan zit hij nog langer op die stoel) en kind gaat weer naar de klas.
Vroeger:
Kind is stout – kind moet op de [b]gang[/b]- kind verveelt zich en telt tegeltjes – juf praat met het kind – kind belooft beterschap (of niet, maar dan hij nog langer op de gang) en kind gaat weer naar de klas.
Wat is nou eigenlijk het verschil?
Neuskleuter · 24 februari 2008 op 22:15
Mooi. Mooi geschreven, duidelijk met de ervaring en vakkennis. Het is daardoor een tikje afstandelijk en observerend beschreven, maar die afstand past hier ook wel bij.
Lief einde. Als dit gebaseerd is op een echte situatie wens ik de juf veel succes met het jongetje. Hopelijk gaan de ogen van de ouders ook open, want die kunnen waarschijnlijk wel veel tips van een pedagoog gebruiken. Dan heeft het kind ook iets meer ritme en orde en misschien wat meer rust.
arta · 25 februari 2008 op 09:01
Mooi geschreven!
Wat ik zo typisch vond om terug te lezen is,(bij mijn kinderen in de klas zitten ook een aantal ADHD-tjes en een enkele PDD-NOS)dat juist deze kinderen vaak een heel vertederende en/of ontwapenende kant hebben.:-)
Siebe · 25 februari 2008 op 12:32
Intiem verhaal eigenlijk, dacht ik, wat als zodanig best mooi is neergezet.
Met drie orthopedagogen en drie basisschoolonderwijzers in mijn naaste vriendenkring, heb ik wel ernstige bedenkingen bij de diagnoses die in sommige reacties al worden gesteld. Hup, labeltje eraan, stickertje erop, vermanende vinger voor de ouders, desnoods ook meteen maar een pilletje door de strot en klaar is het kleine keesje.
Niet de diagnoses op zich maar het feit dat het verhaal dat eigenlijk een beetje in de hand werkt, is mijns inziens de zwakke plek van deze column. Zelf spreek je je ideeën niet uit maar dat had je misschien juist meer moeten doen. Zo is er te veel ruimte voor anderen om wel op ideeën te komen. [i](En er zijn modeziektes genoeg, kies maar uit, wat heeft het jochie van de buren nog niet? Bekkeninstabiliteit? Of is ‘ie daar misschien nog te jong voor?)[/i] Dat is op zichzelf niet erg, maar het leidt volgens mij af van het eigenlijke punt, de laatste zinnen: toenadering en contact vanuit het jongetje dat normaliter wegloopt. En dat is jammer denk ik.
Gr.
S
DreamOn · 25 februari 2008 op 17:44
[quote] Zelf spreek je je ideeën niet uit maar dat had je misschien juist meer moeten doen. Zo is er te veel ruimte voor anderen om wel op ideeën te komen. [/quote]
@Siebe;Dat is wel gebleken ja, uit de reacties.
Mij ging het inderdaad om de wanhoop rond de situatie zoals de juf dagelijks moet ondervinden in de klas. En aan het einde de progressie (hoe klein dan ook) die ze toch bereikt heeft bij het jongetje.
De eerste reactie op deze column, van Lisa-Marie, beschreef voor mij precies, zoals ik hoopte dat de column zou overkomen bij de lezers.
En weet je: al krijgt een kind een etiketje, dat wil nog niet zeggen dat dan het probleemgedrag over is. Hoogstens is er meer begrip en meer hulp via expertisecentra.
Maar de dagelijkse gang van zaken blijft gewoon zoals die is. Dan moet de juf roeien met de riemen die ze heeft.
Vandaar dat ik het zinloos vond om diagnoses of vermoedens over de oorzaak van het gedrag van het jongetje op te schrijven.
Daar heb je de professionals voor en dit kind is nog niet getest.
DO.
Siebe · 25 februari 2008 op 18:25
[i]~~ Etiket ja, dat is het, en niet ‘sticker’… ~~[/i]
[quote]Mij ging het inderdaad om de wanhoop rond de situatie zoals de juf dagelijks moet ondervinden in de klas. En aan het einde de progressie (hoe klein dan ook) die ze toch bereikt heeft bij het jongetje.[/quote]
Precies, in die richting zit mijn opmerking ook hoor. Misschien heb ik het wat ongelukkig geformuleerd. Ik bedoel dus dat terwijl jij in je verhaal helemaal inzoomt op dat één-tweetje, wat je ook erg goed lukt, er tegelijk heel veel open ruimte komt te liggen voor bij-ideeën (voor de lezer) die voor de situatie die je wilt beschrijven niets toevoegen en daar misschien wel juist eerder afbreuk aan doen (leidend tot diagnoses of oordelen). En dat vind ik jammer voor je slot zeg maar. Want dat was je intentie inderdaad niet volgens mij.
Misschien is het wel alleen ‘des mijns’ hoor maar ik denk wel dat als je je voorlaatste zin van je reactie op de een of andere manier in je column verweven had [i](Vandaar dat… op te schrijven.)[/i] je die weg van bij-ideeën af had kunnen sluiten. Voor mij zelf in ieder geval wel. Vanwege het karakter van de column. Om zo sterk ingezoomd te (kunnen) blijven.
gr
s
DreamOn · 25 februari 2008 op 18:35
[quote] Misschien is het wel alleen ‘des mijns’ hoor maar ik denk wel dat als je je voorlaatste zin van je reactie op de een of andere manier in je column verweven had (Vandaar dat… op te schrijven.) je die weg van bij-ideeën af had kunnen sluiten [/quote] Ik denk dat je daar gelijk in hebt, Siebe.
Het verbaast mij alleen, dat mensen meteen zo ‘in het groot’ oplossingsgericht bezig zijn, zoals jij in je vorige reactie ook al beschreef. Onderzoeksbrbrigades er op zetten, diagnostisering, en huppetee, klaar.
Ik denk dat het gebaar van het kind naar de juf toe al ‘iets groots’ betekent in hun relatie, al lijkt het maar een klein gebaar.
Groetjes DO.
KawaSutra · 26 februari 2008 op 00:20
Soms moet je ook gewoon kunnen toegeven dat je geen oplossing hebt. Maar dan toch blijven proberen, dat is de professional. En daar heb ik dan ook weer ontzettend veel respect voor. Zelfs een tikje jaloezie omdat ik van huis uit weet hoe lastig het soms kan zijn.
Ouders neerhalen, zoals ik in een reactie las, is dan ook wel wat al te makkelijk. Tuurlijk zal het gedrag en handelswijze van sommige ouders de problematiek niet verbeteren of zelfs doen toenemen, misschien zelfs veroorzaken. Maar vergeet niet dat die mensen zich vaak laten leiden door hun hart. En we zijn niet allemaal professionals in de opvoeding, simpelweg omdat er geen opleiding voor bestaat.
Overigens een prima column DO.