Wegwerp CD

Een lange rit met de auto. Om Laura een plezier te doen nemen we haar nieuwste CD mee. Ik start de motor. De CD schuift de speler in. Langzaam rijd ik de straat uit. Op wat motorgeronk en ongeduldige vragen van Laura na blijft het angstaanjagend stil in het voertuig. Gesputter. Getik. Een harde klik. De speler spuugt de CD uit. Elvira trekt een mouw tot over haar vingertoppen en poetst tot het schijfje meer glimt dan ooit. De herkansing. Geratel. Getik. Opnieuw komt de CD naar buiten. Er begint mij iets te dagen. Ik had het kort geleden ook, met een van mijn eigen CD’s.

Het is de schijvendictator.

De schijvendictator bepaalt waar ik mijn CD mag draaien. Zo is voor mij beslist dat het o zo handige apparaat genaamd computer niet bedoeld is om muziek af te draaien. De speler in mijn toch echt niet oude auto, hij is een jaar, vindt hij minderwaardig. Het eenvoudige alles-in-een-spelertje op Laura’s kamer komt al helemaal niet door de strenge selectiecriteria. Blijft over: de heel gewone en tevens heel oude speler in de huiskamer. Al met al is er voor mij bepaald dat er een (1, één) plek op deze aardbol is waar ik naar mijn muziek mag luisteren.

Weet je hoeveel geld die krengen kosten? Alsof zo’n schijfje van witgoud is gemaakt! Je begrijpt vast dat ze nóg duurder zouden zijn als men ze geschikt moest gemaakt om zomaar overal af te draaien.

Ik heb gezworen nooit een beveiligde CD te kopen. Iemand laten dicteren op welk apparaat ik hem mag afdraaien, het is te gek voor woorden. Helaas ben ik er een paar keer met open ogen ingelopen. Ergens onderaan op de achterkant staat het in kleine letters. Beveiligd tegen kopiëren, me hoela, ik mag blij zijn dat ik er sowieso geluid uit weet te persen! En ik mag mijn dochter van zes uitleggen dat een malloot het schijfje ongeschikt heeft gemaakt om op haar kamertje af te spelen.

Ik eis naar muziek te mogen luisteren waar ik dat wil. Thuis, in de auto, met de MP3-speler lekker lui op het strand. Deze afspeelblokkering is geen oplossing. Het is belachelijk. O, en leg mij het volgende eens uit. Waren CD’s niet zo duur omdat er zoveel gekopieerd werd? Deze CD is er niet goedkoper op geworden. Deze zwijgende schijf.

Inmiddels kan Laura’s CD de prullenbak in. Hij blijkt niet zo goed tegen kinderhanden te kunnen. Een paar simpele krasjes op de juiste plek en ook op de laatste overgebleven afspeelplek in huis zwijgt het ding als het graf. De als oerdegelijk aangeprezen schijf is door een kleuter in een handomdraai om zeep geholpen.

Vroeger maakte ik met mijn brandertje nog wel eens een kopie, direct na aankoop. Bezweek het origineel, dan had ik altijd nog de kopie. Nu heeft Laura niets meer. Dat is een bak geld voor erg weinig muzieklol.

Een kennis heeft dezelfde CD, maar dan illegaal – dus zo solide is die beveiliging ook weer niet. Hij heeft hem voor een fractie van de prijs, kan hem gewoon kopiëren en kan hem ook nog eens afdraaien waar hij maar wil.

Ik denk dat ik mijn laatste CD heb gekocht. Te veel geld voor te weinig muziek. Het is, ik had het kunnen weten, het stond heel groot op de voorkant van Laura’s CD: drie keer k.