Werken bij de Aldi… Viking is koning!

Boodschappen doen met mij is doorgaans niets bijzonders. Ik werk snel en efficient mijn lijstje af en zorg dat ik zo weinig mogelijk tijd in welke winkel dan ook hoef te verblijven. Soms vinden de winkelmedewerkers dat ook beter. Dat ik zo snel mogelijk weer buiten ben. Want soms is winkelen met mij wel iets bijzonders… Ik weet in de regel waar alles ligt of staat, niet alleen het bier maar ook de koffie en dames, jawel, zelfs een absorbtiepakket voor het stelpen van jullie maandelijkse bloedingen is voor mij niets vreemds. Sterker nog, ik schaam mij er zelfs niet voor om met enkel en alleen een voorraad tamponnies of inlegkruizen door de buurtsuper te moeten banjeren en aan de kassa rustig mijn beurt af te wachten. Uit dit alles kun je van alles concluderen maar vooral dat ík meestal de boodschappen doe. Niet dat ik het leuk vind maar het moet gebeuren en wat mij betreft vooral rapido. Zo snel mogelijk. En dat ‘rapido’ geldt dus ook voor de wijze waarop ik bediend wil worden. Snel. En rap een beetje.

En de definitie van snel is niet voor iedereen gelijk. Zo blijkt.

Sjoppend bij de Aldi, want daar is de zalm en de paling het goedkoopst, de chocolade en de koekjes het lekkerst en zijn de cassieres het allersnelst, kom ik bij het luikje voor de lege flessen. ‘Ahaah, een luikje voor lege flessen. Welk een toeval, ik heb enkele lege flessen. Laat ik die hier inleveren’.
Ik druk op de bel en wacht. Ik wacht en er gebeurt… niets. Ik druk nog een keer op de bel en wacht. Ik wacht nu iets minder lang en druk weer op de bel. Nu iets langer. Op de bel drukken bedoel ik. Er klinkt al een lichte ongeduldige bijklank in het belletje. Ik druk nog eens, nu nog iets langer en roep met duidelijke stem ‘hey… volluk’ en wacht. Een van de aanwezige talenten kijkt op met de bekende ‘ik-heb-nu-geen-tijd-voor-je blik van iemand die het vullen van vakken tot zijn/haar levenswerk heeft gemaakt en ik besluit dat het zinvol is om nog iets duidelijker te bellen. Poppeduifje, die voor de verandering mee sjopt, begint inmiddels wat onrustig te worden en besluit de confrontatie tussen mij en het mannetje c.q. vrouwtje achter het luik niet af te wachten. Zij geeft ons karretje de sporen en laat mij bij het luikje achter. Dan gebeurt het…

Het luikje schuift omhoog en een zichtbaar geïrriteerd mannetje grist de flessen uit mijn handen en smijt het bonnetje op de counter. Op het moment dat ik het bonnetje wil pakken, gooit dit toonbeeld van hoffelijkheid het luikje dicht waarbij mijn hand nét niet geamputeerd wordt. Nu is de bok vet zul je denken maar nee, wie Viking kent weet dat ik onder bepaalde omstandigheden de rust zelve kan zijn. Na deze poging tot doodslag heeft mijn hartslag welliswaar een kritiek punt bereikt maar ik besluit mijn gang door de winkel gewoon voort te zetten, af te rekenen en naar huis te gaan. Maar soms lopen de dingen gewoon anders. Wat er na dit flessenincident exact is gebeurd herinner ik mij niet precies.

Het was druk. Héél druk. Poppeduifje stond inmiddels in een andere rij te wachten dan ik. In mijn rij had inmiddels dezelfde persoon achter de kassa plaats genomen die eerst mijn hand probeerde te amputeren. Het mannetje had duidelijk zijn dag niet. Ik moest nog heel lang wachten voor ik aan de beurt was en toen ik er bijna was gebeurde er iets.

Ik heb dus een black out. Hij heeft iets gezegd. Zoiets als ‘Deze kassa gaat nu sluiten, wilt u in de andere rij aansluiten’. Het moet bijna zoiets geweest zijn. Zeker ben ik niet. Het klonk in mijn oren als ‘Ik heb een enorme kutdag en ik heb geen zin om vies langharig tuig van bonnetjes te voorzien om ze dan ook nog eens aan de kassa vriendelijk te woord te moeten staan dus krijg maar de kankertering met je doos vol goedkope Alditroep… zak!’ Tja, en als zo’n winkelbediende dan zó over zijn ‘eigen’ toko denkt, wie ben ik dan om dat tegen te spreken.

Het signaal dat deze oetlul naar mij afgaaf was duidelijk. Een goed gesprek zat er niet in en aansluiten in een nieuwe rij zag ik ook niet als een optie. Dan ook maar een duidelijk signaal afgeven. En zo geschiedde het, dat op zaterdagmorgen, in een gezellig drukke Aldi, een volle doos met boodschappen door de winkel zeilde en de artikelen, ongesorteerd, terug in de rekken en koeling belandden.

Poppeduifje probeerde nog de schijn op te houden niet bij mij te horen maar een eenvoudig handgebaar mijnerzijds maakte haar duidelijk dat zij direct, zonder boodschappen, naar buiten diende te gaan op straffe van alleen en te voet naar huis te moeten gaan.

Viking has just left the building!

Mocht iemand het zich afvragen: na een tijdje ben ik weer naar de Aldi gegaan. Ik werd op mijn gedrag aangesproken en ik heb tekst en uitleg gegeven. Goed articulerend en duidelijk. Het flessenmannetje heeft daarna openlijk zijn verontschuldigingen aangeboden met als reden voor zijn gedrag een enorme kutdag. Zoals ik al vermoedde. Niets menselijks is mij vreemd. Viking heeft altijd gelijk en de klant is en blijft koning. Twee belangrijke zaken die je dient te onthouden wanneer je een carriere bij de plaatselijke buurtwinkel ambiëert.