Terwijl Desiree de rozen in een vaas schikt, denkt ze na over de manier waarop Johan zijn bonus heeft gebruikt. Liever had ze er de wasmachine mee afbetaald. Maar ze had de opmerking snel ingeslikt ze wilde zijn plezier niet bederven. Hij was zo trots geweest op de extra beloning van de baas.
Josefientje was haast bedolven onder de grote knuffel en Robin, die toch al bijna zat vastgeplakt aan zijn nintendo, was helemaal uit zijn dak gegaan.
Daar moeten ze eens over praten, het speelgedrag van Robin. Zou een kind van acht al verslaafd kunnen zijn?
Over het geld dat ze altijd tekort lijken te komen wil Johan het nooit hebben, als ze al de moed heeft te zeggen dat ze weer eens rood staan, zegt hij steevast dat de bank toestemming geeft voor een bepaald bedrag.
Toen Desiree vertelde dat Rens had gebeld, was Johan zo snel naar zijn vriend vertrokken, dat het leek alsof hij op de vlucht sloeg. Ze had niet eens de kans gekregen de reden van het telefoontje te vertellen.
Ze brengt de rozen naar de kamer en ziet dat Josefientje naast haar knuffel in slaap is gevallen. Robin kijkt niet eens op van zijn nieuwe spelletje.
Ze pakt het boek dat ze heeft meegenomen uit de bibliotheek. Ze hoopt dat het avontuurlijke lectuur is. Want avontuur is sinds het huwelijk met Johan wel uit haar leven, het lijkt eerder zorgelijker te worden.
Desiree heeft het boek vooral op de titel uitgezocht.

Wie niet waagt…dat kan alle kanten opgaan.

Categorieën: Vervolg verhalen

Ferrara

Wie sturen kan zeilt bij elke wind

7 reacties

Boukje · 2 december 2011 op 13:07

Dit leest lekker!
Heb ik deel 1 gemist of zie ik iets over het hoofd?

Oh ja, het was al weer een poosje geleden… :stom:

Ik verheug me nu al op het volgende deel! 😀

Meralixe · 2 december 2011 op 13:59

Prachtig hoe u in een relatief korte column zoveel mee geeft.
Helaas, voor mij las het niet lekker, ik keek te veel in spiegels. Ik dacht steeds aan mijn kinderen, veertigers die badend in de luxe van een materialistische wereld er in slagen spanningen te creëren binnen hun relaties.
Gelukkig heeft mijn onrust niets te maken met verslaving.

Is het mede daardoor dat ik het een uitstekende column vind? :eh:

Bhakje · 2 december 2011 op 14:16

Prachtig hoe je de panische onrust van een gokverslaafde weergeeft. Hoe een verzonnen bonus van de baas leidt tot onbegrijpelijk gedrag. Ik vraag me af of hij wel heeft gewonnen.

De “bonus” die (o.a.) uitgegeven aan een spel aanleiding geeft zich zorgen te maken over speelgedrag van Robin, erg slim dit verhaal, goed doordacht.

:wave:

LouisP · 2 december 2011 op 15:46

Mooi zeg!

Daar moeten ze eens over praten, het speelgedrag van Robin.
Sterke twist!

Meralixe · 3 december 2011 op 12:29

Ik vind het een beetje sneu dat er zo weinig gereageerd wordt op een volgens mij zeer mooi schrijven.
Zou de twee samen soms niet beter geweest zijn? :

arta · 3 december 2011 op 13:14

Ik heb het gevoel dat dit een heel boeiende reeks gaat worden en dat de eerste twee delen prikkelende inleiding vormen tot een veel langer verhaal.
Goed geschreven, Ferrara!

Ferrara · 3 december 2011 op 14:30

nummer 3 staat in de wachtrij. De nummers 4 en 5(slot) liggen klaar op de plank.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder