Het ziet er goed uit. Een fietser die door de stad rijdt met een meisje achterop. Het is zoals in Turks Fruit of De Kleine Blonde Dood. Maar als ik dan op mijn eigen fiets zit, wordt mijn aandacht voornamelijk afgeleid door van rechts komende auto’s en links inhalende bussen. In de werkelijkheid is alles veel moeilijker. Ik wil graag zo’n ding als in Star Trek. Een namaker. Het is een automaat in de muur waartegen je kan roepen wat je wilt hebben en dan maakt die het voor je. Gister zat ik namelijk weer zonder brood. Boodschappen kon ik niet doen, want drie keer snoozete ik en dus moest ik rechtstreeks naar de collegezaal. In de pauze kocht ik een broodje dun-belegd-tonijnsalade-één-stukje-tomaat-één-plakje-komkommer-beetje-sla-kostprijs-vijftig-cent voor 2,70. Gelukkig is de koffie nog goedkoop. Dit kon ik niet vaker doen, want nog steeds ben ik student. Al willen Ronald Plasterk en Wouter Bos mij graag op andere gedachten brengen.

De peeëno’er van het hoofdkantoor belde me al, onder college. Ze bellen altijd zonder nummerherkenning, dus weet ik natuurlijk niet zeker of zij het waren. Maar het is altijd iemand die zijn werk doet. Verkoper, enquêteur of intercedent. Alleen zakengerelateerde telefoontjes worden anoniem afgehandeld. Als het om geld gaat bestaan mensen niet meer. Ik heb nu even geen zin om in Assen te werken. Of in Heerenveen. Ik ben daar al zo lang niet geweest, dat ik de mensen er niet meer ken. Op mijn beurt moet ik dan mensen bellen. Ik heb geen zeker inkomen, dus vroeg of laat zal ik een keer op moeten nemen. Tot die tijd vlucht ik nog even de stad in.

In de club zijn mensen mooi, en dat weten ze. Of de mensen proberen mooi te zijn, en ook dat weten ze. Maar niet laten merken, gewoon blijven staan zodat de mensen hen kunnen bekijken. Het decolleté is in dit najaar. Ik krijg het vermoeden dat ze allemaal hun kleren in dezelfde winkel aangeschaft hebben. Gilet, het best de jonge man can get.

Het is moeilijk je eigen kaders te definiëren. Gemakkelijker is het te vluchten in vastgestelde kaders. Zoals de mijn stadgenoten de wereld afbakenden met hun TMF-look, zo bleef ik slechts naar hen kijken. Op veilige afstand liet ik de film van de buitenwereld voor mij afspelen. Vol afschuw bleef ik kijken naar de onzekerheden om me heen, alsof ik een pornofilm bekeek. Mijn persoonlijk monotheïsme, want ook voor mij is vluchten het gemakkelijkste.

Vluchten doen we tegenwoordig in kaders die andere alvast voor ons hebben gecreëerd. Tot leven geroepen op dvd’s en gameconsols. Ik ben vandaag Heroes gaan kijken. Net als 24, Carnivale, Lost en Prisonbreak erg verslavend. Elke serie is een duidelijk afgebakende wereld. Cliffhangers zijn effectief omdat ze het kader niet volledig sluiten. Enerzijds heerlijk, want dan is er nog meer om in te vluchten, anderzijds erg frustrerend. Want we voelen de onzekerheid die het open kader bij ons achter laat. Maar vrezen hoeven we niet. De controle hebben we nog, want immers hebben we het happy end al betaald. Waarom zouden we ook ons materialisme loslaten en verlichten onder een bodhi-boom, als alle seizoenen van Sopranos op dvd is verschenen. Het enige dat nog beter zou zijn, is een thuisbioscoop.

Onderweg voel ik twee handen om mijn middel en haar hoofd tegen mijn rug. Mijn kader zit achterop. Dat is voor mij genoeg. De controle over de grotemensenwereld heb ik door haar toch al verloren. Mijn wereld begint twee meter voor mij, want een aanrijding zou onze kaders onnodig verbreden.

[i]Cor Jan van Zwol[/i]


6 reacties

lisa-marie · 22 september 2008 op 17:14

Al deze kaders tot een geheel verweven.
Ik heb het met genoegen gelezen en een alles zeggend einde.

Neuskleuter · 22 september 2008 op 18:30

Toevallig heb ik vandaag toch al een kaderdag, dus deze kan er ook wel bij. Mijn kaderdag staat trouwens in het kader van interviewbeelden. Ik dwaal af.

Lekker geschreven, al snap ik niet wat een peeëno’er is. Ik ben het met je Hollywoodkritieken eens en kijk ook liever de betere films. Gisteren was er nog zo een op de Belg, een Spaanse film over een man die euthanasie wilde plegen, zonder daarbij anderen in de illegaliteit te betrekken. De regisseur was Alejandro Anemabar, ofzo, ook bekend van Abre los Ojos en Tesis. Erg goed, dus. Ik dwaal weer af.

Dan de titel: ja, prima. Ik was te laat voor Volver en Goodbye Lenin, dus een geprojecteerde film is weer wat anders dan een dvd op een minuscule analoge televisie.

Prlwytskovsky · 22 september 2008 op 19:01

Series zoals 24, Lost e.d. zeggen mij niets; nooit gezien.

Je opsommingen lezen als een speer, dat heb je goed omkaderd.

Dees · 22 september 2008 op 20:38

Mooi CJvZ, met een prachtige laatste alinea. Heb ervan genoten…

lisa-marie · 22 september 2008 op 21:16

peeëno’er is volgens mij iemand die bij Personeel&Organisatie werkt. 😀

pally · 23 september 2008 op 15:50

Mooi stuk, mooi geschreven!

groet van pally

Geef een reactie

Avatar plaatshouder