De bossen intrekken om herten en reeën te zien is een aangenaam tijdverdrijf op de winterse Poesta. Het is een soort jagen zonder te hoeven schieten. Gehuld in thermo ondergoed en nog heleboel andere dikke kleren sluipen we het bos in. Nou moet je weten dat Nora en ik normaliter enorme kletstantes zijn, dus dat ‘stil’ zijn creëert sowieso al een beetje een unheimlich sfeertje… Als je héél stil probeert te zijn, merk je hoeveel lompe herrie je eigenlijk maakt. Snotneuzen ophalen, kuchen en struikelen over boomwortels, noem het maar op. Het valt om de dooie dood niet mee om de kunst van het stil zijn te praktiseren terwijl je door een bos ploetert.
Wild
Tegen mijn verwachting in zien we ze toch! Grote groepen herten die ons een tijdje aankijken om vervolgens rustig en elegant de aftocht te blazen. Een paar joekels van damherten in de verte die niet eens de moeite nemen om op te kijken. Het is een opwindend gevoel dat je samen met zoveel wilde dieren in het bos bent.
Doordat je het een beetje op een sluipen hebt gezet, geeft je dat ook een gevoel van spanning. opeens hoor ik vlak naast mij in de struiken een enorm kabaal, ik spring een meter in de lucht van de schrik. Het bleek een roofvogel te zijn die op zijn beurt ook erg van mij was geschrokken.
Het werd nog veel spannender omdat we op een gegeven moment helemaal niet meer wisten waar we waren. Ik dacht in een ruime cirkel om het dorp heen te hebben gelopen maar waar ik onze vertrouwde huisjes verwachte, bleek alleen maar bos en bomen. Alles lijkt op elkaar en omdat de paden nogal kronkelen is het heel moeilijk je richtingsgevoel in tact te houden.
Verdwalen in de bossen hier is ronduit gevaarlijk. Ze zijn eindeloos groot, en naast wilde zwijnen die, na de schemering behoorlijk agressief kunnen zijn, komen ook rond die tijd de jagers die in het donker wél echt schieten, op alles wat beweegt… Na een zenuwslopend uurtje zoeken, konden we ons geluk niet op toen we weer op het veilige asfalt van de ‘oprijlaan’ van Drávatamási stonden. We hebben ons nu toch maar voorgenomen dat als we weer zo diep het bos in willen, gekleurde lintjes mee te nemen om onze gangen te markeren. Dat scheelt vast kilo’s buikpijn.
9 reacties
LouisP · 12 januari 2011 op 21:04
Boukje,
de eerste alinea vind ik mooi…en de zin:”Nou moet je weten dat Nora en ik normaliter enorme kletstantes zijn, dus dat ‘stil’ zijn creëert sowieso al een beetje een unheimlich sfeertje…”
is best grappig.
Het onderwerp héél bijzonder maar op een of andere manier is het niet wat ik ervan had verwacht…’k had nóg meer spannende gebeurtenissen verwacht..
louis
arta · 13 januari 2011 op 06:54
Ik ben het met Louis eens. Volgens mij komt het gebrek aan spanning doordat je een beschrijving hebt gemaakt van de gebeurtenis, in plaats van in het onderwerp te duiken en de lezer mee te slepen…
sylvia1 · 13 januari 2011 op 09:35
Je hebt het jezelf inderdaad niet gemakkelijk gemaakt met dit onderwerp. Met schrijven dat het ‘ontzettend spannend was’ voelt de lezer dat nog niet.
Er staan een paar leuke zinnen in zoals ook “Het valt om de dooie dood niet mee om de kunst van het stil zijn te praktiseren terwijl je door een bos ploetert”.
Heb je de titel misschien per ongeluk ergens middenin het stuk getypt?
Boukje · 14 januari 2011 op 10:21
Dank jullie wel,
Ik leer elke keer weer van jullie reacties. Zodra ik lees wat jullie te zeggen hebben weet ik direct wat jullie bedoelen. 😀
De titel is inderdaad op een vreemde manier midden in het stukje terecht gekomen, ik dacht dat de redactie dat had gedaan…
Groetjes,
Boukje.
DreamOn · 14 januari 2011 op 12:00
Achter een titel van een column hoort géén punt.
Show, don’t tell, zou ik tegen je willen zeggen.
Mien · 15 januari 2011 op 10:51
Verplaats je in het wild en schrijf vanuit de prooi. Dat maakt het spannend.
Mien Fox
arta · 15 januari 2011 op 10:53
Mag ik nog wel even opmerken dat het duidelijk zichtbaar is dat jij wat met de reacties doet en elk stukje beter is dan het voorgaande? Dat maakt het erg leuk om jou te volgen!
(Ik vond die titel midden in het stukje wel grappig, als een soort ‘op adem-kom’ punt…)
Harrie · 15 januari 2011 op 12:09
In mijn bos speel ik altijd schaak met damherten. Moet je ook eens doen. Is erg leuk. Vooral het rokaderen tussen dennenbomen is fun.
pally · 15 januari 2011 op 16:02
Ha Boukje, ik vind wel dat je stukjes beter worden. Goed, dat je bereid bent te leren en tegen kritiek blijkt te kunnen. Dat werkt.
Ik deel de kritiek, hierboven, wel.
Om een voorbeeld te noemen: je zegt dat je spanning voelt en legt dat uit. Je kunt dat ook alleen laten zien door je beschrijving of door beelden, zodat de lezer de spanning meebeleeft. Simpel voorbeeld: ‘ik trilde helemaal en had het plotseling vreemd koud, de bomen leken donkerder. Hopelijk ben ik duidelijk’.
succes met je volgende stukje
groet van Pally