Willy

Lang heb ik er niet gezeten, op die meisjesschool in Leiden. Maar tussen mijn negende en elfde waren belangrijke jaren waarin veel in mijn nog tamelijk lege hoofd werd geplant dat er nooit meer uit is gegaan.

Als laatste kwam ik de klas binnen bij de reünie en na ruim 50 jaar moest ik even diep ademhalen voor ik iemand kon onderscheiden, laat staan herkennen. Ik zag lachende gezichten van bijna allemaal grijze, oude meisjes. Alsof ze opeens verbleekt waren. Een foto die te lang in de zon had gelegen.

Ah, maar daar zag ik Marijke, ik herkende haar scheve voortanden met veel tandvlees er boven. Haar vader bezorgde altijd de drank bij ons thuis, wanneer een van mijn ouders jarig was. Een in-en-in keurige heer die ik nooit met jenever in verband heb kunnen brengen.
En Hé, Tonnie, een blauwe maandag mijn vriendinnetje, nog kleiner dan in mijn herinnering. Mooi, dat er toen nog niet veel aan gebitsregulatie werd gedaan. Ze kwamen langzamerhand vanzelf vooral van uit hun tanden naar voren.

In een hoek, een beetje weg van de anderen, stond ze. Een volkse vrouw in een te strakke trui. ’Hallo Willy’, zei ik. Ze keek me vragend en een beetje schichtig aan met nog dezelfde blik in haar donkere ogen waar ik vroeger al verdrietig van werd.
‘Jij had een keer ergens bekneld gezeten, er was een stuk van je duim af en die moest een poosje in je buik aangroeien’. Heel even lichtte haar gezicht op. Ze knikte en hield haar rechterduim omhoog. Een vreemde bolvormige top, zonder nagel, met zwarte haren er op.

We hadden geloot wie met de juf mee mocht om haar op te zoeken. Ik won.
Die enge, half in haar buik gestoken duim mocht ik zien.
Ik kon er nachten niet van slapen.