Windkracht

Nooit weet ik wat de wind hier precies doet. Hoe zich de natuur verhoudt tot wat mensen ooit bouwden. Als we via de Marathonweg aan komen lopen duwt de westenwind ons terug. Maar zodra we het hoekje omslaan, naar rechts, met de curve van het plein mee, is er plotseling luwte, binnen de lage beschutting van de inham. De windvlagen verdwijnen gestaag. En gaandeweg, als we met de blik op de houten deur in de verte, precies daar waar zich de kom vormt, het laatste stukje lopen, vergeten we zelfs dat het eigenlijk stormt. In alle rust gaan we naar binnen. In het trappenhuis is het nog stiller, op onze klakkende hakken na. Na drie spiralende trappen zijn we boven. Door het raam kun je het ovale plein overzien. Precies tegenover het raam zit de volgende ingang. Als we naar binnen stappen en onszelf de woning insluiten, is er eerst het gangetje; een hokje van zo’n drie vierkante meter waar wel zes deuren op uit komen – het onerkende hart van de woning eigenlijk. Ergens fluit iets. Ik leg mijn hand op de klink van de woonkamerdeur. Het metaal is koud, kouder dan anders. Voorzichtig draai ik de greep omlaag en begin te duwen.

De wind is in een keer terug. Aan de andere kant van de deur werkt hij me stevig tegen. Met moeite maak ik een kier. Binnen giert de plotseling verhevigende fluittoon vanuit het geopende tuimelraam de kamer in. Als ik mijn hoofd naar binnen steek om poolshoogte te nemen zwiepen de gordijnen langs de televisie en de wild wiebelde staande lamp. Ik weet niet hoe snel ik de deur weer moet sluiten. De kier is dik van verzet; mijn zachte weerstand tegen keihard dicht slaan.

Gedrieën staan we in het lamp-verlichte gangetje mekaar aan te kijken, Nina met een ongelovige grijns en Duka met de ohhh van ontzetting rond zijn mond. We luisteren. De wind schreeuwt en brult, vervloekt de holle ruimtes, die in de weg staan, erdoor wil hij, erdóór, dwars door het hart!! We zetten een stapje dichter naar het midden.

Dan beslis ik: genoeg gevochten daarbinnen. Opnieuw grijp ik de klink vast, duw open en ga de kamer in. Als ik loslaat ren ik de paar meter naar het raam met schrik in mijn spieren; ik haat klappen achter mijn rug. Het raam druk ik terug in de sponning, ik haal de greep om en stap weg. Het beest is buiten. Door dubbel glas blijft zijn hoge zingen hoorbaar. Terug in de gang kiezen we een andere deur. We laten de storm de storm.

Buiten op de speelplaats tussen de gesloten pandenwand langs het plein klimmen mijn kinderen gillend in het lage houten huisje met de touwen en de muizetrappen. Ik sta ernaast, handen in mijn zakken. Ik kijk naar boven, naar het raam.
Pas als ik geroepen word buig ik mijn hoofd terug.