Witte voetjes en verdriet

Sinds de nieuwe directeur is begonnen, zijn mensen zich aan het hergroeperen. Een eenzame, eerzame enkeling heeft zich dieper in de loopgraven gewerkt en ligt – immer alert – op de loer. Herhaaldelijk eist hij uitleg; wat kom je doen, waarom en wie heeft je gestuurd? Met een Uzi op je adamsappel is het dan zaak zo snel mogelijk te antwoorden. Elders bevindt zich het groepje onzekere factoren; de mensen die veelal jaren en jaren trouwe dienst achter de rug hebben en die nog verhalen kunnen vertellen die acht directeurs terug gaan. Mensen die niet mee hebben kunnen groeien met de ontwikkelingen van het bedrijf – volgens betweters zelfs van de maatschappij – maar die eigenlijk nog wel een paar jaar te gaan hebben. Pijnlijk worden zij vernederd en bedeesd laten zij oneerbiedig met zich sjoelen van de postkamer, die wordt uitbesteed, naar de receptie, waar uiteindelijk toch een representatief persoon gewenst blijkt. In die zin wordt hen het bestaan van hun gerimpelde rotkop nog even fijntjes ingewreven. Maar, tijd om te treuren is er niet. Door gaan zij, via catering, die wordt uitbesteed, naar het schoonmaken van wc’s, die uiteindelijk toch niet schoon genoeg zullen zijn om hun plaatsje binnen het bedrijf te garanderen.

Wat volgt is de onvermijdelijke rotgang naar buiten, die ook na 40 jaar trouwe dienst niet beloond zal worden met een afscheidsfeestje; feestjes zijn namelijk afgeschaft.

De inschikkelijken schikken zich en verwachten weinig. Indien de directeur toch directeur is geworden, is daar vast een goede reden voor geweest, zo redeneren zij. Hetgeen dat komen zal, is voor hen bij voorbaat al goed.

Een eindje verderop zitten de anti-autoriteitsgezinden te koken achter hun systeem. Elk stukje onrechtvaardigheid laat de morele verontwaardiging stijgen tot grote hoogte. Een enkeling blaast zijn imago daarbij op en krijgt vriendelijk het verzoek om naar een andere baan uit te gaan kijken, een ander deel van deze groep implodeert en zit nu thuis met RSI, migraine, of burn-out.

De grootste groep is echter de groep van de brown-nosers. Deze groep schaart zich als een bewonderende fanclub om de man heen, lacht net iets te luid om zijn grappen, buigt als een collectieve knipschaar bij elke wens, elke eis en elke scheet met, of zonder verguld randje.
De receptioniste wordt door cynici smalend Monica genoemd. De personeelsmanager kruipt zo op schoot dat de standaardzin als zij de deur uitloopt luidt: “even aan sugar daddy vragen”. De meest opvallende persoon van deze groep is echter de man die als plaatsvervangende directeur eerder een paar maanden met de scepter heeft mogen zwaaien. Daar waar zijn soortgenoten rondlopen met een bruine neus, is hij er zo diep ingekropen dat nog slechts zijn voeten wit zijn.

De nieuwe directeur is een menneke van hooguit achtentwintig die zijn gebrek aan ervaring compenseert door het houden van ellenlange agressief getinte monologen, waarbij het niet is toegestaan hem te onderbreken, je moet hem [i]uit laten praten[/i]. Zijn grootste beslissing tot op heden, is het construeren van een garderobekamer voor de opslag en bescherming van zijn dure pakken, hoewel dit tegen de wens van het moederbedrijf inging. Een enkeling ziet hierin een rebelse inslag. Maar de tijd zal het leren, mits er tegen die tijd nog enkelingen over zijn om de gevolgen van dit circus te aanschouwen.