Woordenwisseling

1969. Een camping in de Achterhoek. Ik was daar met een groepje vrienden, allemaal een jaar of 16, met uitzondering van Hans, die al richting de 18 ging, en in het bezit van een paspoort. We keken naar hem op vanwege dat kleinood, bijgeschreven als we nog waren op de paspoorten van onze ouders, en zo met handen en voeten gebonden. Zo niet Hans, die had een eigen paspoort, en dan was je pas echt helemaal vrij. We kampeerden in de buurt van Groenlo, maar Hans had zijn ouders wijs gemaakt dat het Grünloh heette, en omdat dat toch wel erg Duits klonk had hij het paspoort bij zijn ouders weten los te peuteren.
Op een zwoele avond, toen we wat lui om onze tenten in het gras lagen, trok Hans achteloos het reisdocument uit zijn borstzak, en deed een verhaal waar ik nu nog een lachkramp van kan krijgen.
> Kennen jullie de tekst uit het paspoort?
Die kenden we natuurlijk niet, en vroegen Hans onmiddellijk om nadere uitleg. Hans was wat introvert, maar als hij wat te vertellen had dan was het vaak de moeite waard.
> Nou, niets bijzonders hoor, het wordt pas leuk als je het woord paspoort vervangt door piemel.
Hans had onze onverdeelde aandacht toen hij begon voor te lezen.

[i]De piemel is eigendom van de Staat der Nederlanden…
Het is van groot belang, tijdig vóór het verstrijken van de geldigheidsduur verlenging of vernieuwing van de piemel te vragen. Het bezit van een geldige piemel is noodzakelijk voor toelating in vrijwel alle landen…
De houder van een piemel is niet bevoegd, aan de piemel eigenmachtig wijzigingen of aanvullingen aan te brengen; dit is niet alleen strafbaar, maar het maakt de piemel bovendien ongeldig…
Een nieuwe piemel kan slechts worden verstrekt tegen inlevering van de eerder verstrekte piemel. In geval van verlies of op ander wijze in het ongerede geraken van de piemel is de houder verplicht, daarvan onverwijld aangifte te doen…
De houder van een piemel is verplicht hem op zodanige wijze te bewaren dat hij niet in handen van onbevoegden kan komen…
De houder van een piemel mag hem slechts ter beschikking van een derde stellen, indien daartoe een wettelijke verplichting bestaat[/i]

Woorden schieten te kort om te beschrijven hoe wij die avond gelachen hebben. Urenlang is het onrustig gebleven in onze tenten, en nog jarenlang hebben wij over onze amoureuze avonturen in paspoorttermen met elkaar gesproken.
> En? Hoe ging het gisteravond?
> Paspoortcontrole. Maar ik ben toegelaten!
Nog steeds heb ik een enorme binnenpret als ik incheck in een hotel, en de receptioniste mij de onvermijdelijke vraag stelt.
> Meneer Mosje, mag ik uw paspoort even zien?