Wreed moedergevoel

Tien kleine teentjes, tien kleine vingertjes. Of misschien minder. Ik heb eigenlijk geen flauw idee hoeveel ze ervan hebben. En dan die bolle donkere oogjes. En alles zo klein, zo fijn. Zo’n klein roze schepseltje. En dat helemaal van mij. Ik ben nog zo jong en nu al moeder. Het mooiste gevoel ter wereld, dat kan je niet in woorden omschrijven als je zelf geen moeder bent. Lange tijd een buik als een nijlpaard, terwijl er een meloen in je groeit. Je voelt het schoppen en je moeder instinct floept naar boven. De tranen springen in mijn ogen.

Toen ik hier pas kwam wonen, kreeg ik al snel mannelijk gezelschap. Het was overduidelijk dat hij al eeuwen droog stond en zijn hormonen op springen stonden, want zodra ik de eerste stap over de vloer zette, werd ik al meteen besprongen en had geen moment meer rust. Ik werd volgepompt met manzaad. Ik voelde me als een bolletje met maanzaad. Als ik 12 jaar was geweest, zou de grap over het bolletje waarschijnlijk lachwekkend zijn geweest. Hoe dan ook: ik was al getrouwd voordat ik het door had en mijn buik begon als een luchtballon te stijgen. Net wanneer ik dacht dat ik de lucht tegemoet ging, ontplofte ik.

Opeens een plas water: ik lekte als een gek. Geen enkele loodgieter kon me nog redding bieden, ik was verloren, was mijn eerste wanhopige gedachte. De ene pijnscheut na de andere. Godsamme! Wat gebeurt er met me? Heb ik een oefenterrein van het leger in mijn buik? En toen kreeg ik een vreemd gevoel. Alsof ik een reusachtige drol moest uitschijten, maar al snel zag ik dat het haren had en stukken groter was dan een simpele drol. Ik dacht aan een haarbal, maar ik geloof niet dat mensen daar last van hebben, dus moest het wat anders zijn. En waarempel: ik had gelijk. Het was wat anders. Iets dat bewoog en kronkelde. Ik schrok me wild.

En daarna nog een paar van die roze gedrochten. Wanneer houdt het eens op? En dan die verschrikkelijke, tergende pijn. Dit is ondragelijk. Ik was een levende fruitautomaat die steeds geld eruit gooide. Alleen had het geld pootjes. Ik smeet ze meteen mijn huis uit. Weg die troep. Maar na een dag, kropen ze weer mijn huis in. Net spinnen die je liever buiten ziet dan binnen. Maar ik kon niets vinden om ze mee plat te slaan. Wat kon ik doen? Ik verzamelde zoveel mogelijk eten om ze ermee te bedekken. Misschien dat ze dan wel zouden verdwijnen. Maar nee, het hielp niets.

De derde dag brak aan en ik kreeg eten van mijn huisbaas. En toen ging er eindelijk een lichtje branden in mijn zieke geest. Eten! Waarom heb ik daar als vreetmonster nooit eerder aan gedacht? Die levende dingen gaan niet vanzelf weg en ik kan ze ook niet weggooien, dus dan zit er maar één ding op. Misschien smaken ze wel zo lekker als een hamburger. Wacht, ik zie er al eentje lopen, dit is mijn kans. Ik grijp hem van achter in zijn nekvel en zet mijn tanden erin. Verdraaid, wat krijst dat ding zeg en het is nog taai ook. Na een tijdje hield het eindelijk op met krijsen en kon ik in stilte verder gaan met mijn maaltijd.

Opeens zag ik een hoofd van een reus voor het raam staan staren naar me. Ik weet niet wat voor uitdrukking het was: afgrijzen, walging, misselijkheid, verdriet? Ik denk een combinatie van dat alles wat ik zojuist noemde. Ik hoorde de reus gillen, haar mond op en neer gaan. Wat zou ze van me willen? Nee! Ze wil mijn voedsel afjatten, het kreng. Nou, daar komt niets van in, dit spul komt uit mijn lichaam, dus ik eet het allemaal zelf op. Ik kreeg een paar meppen voor mijn hoofd, maar ik heb me koelbloedig geweerd. Wat zijn dit voor taaie pootjes? Hm, die laat ik maar liggen, die zijn niet te vreten. En nog een reuzen hoofd, weer een blik van afgrijzen. Wat hebben die reuzen toch? Hebben ze nog nooit iemand zien eten?

De volgende was aan de beurt en de volgende, net zolang totdat al die roze, piepende schepsels stil en waarschijnlijk ook dood waren. Opgeruimd staat netjes. Weer een hoofd van een reus. Wat zit dat achterlijke mens nou te schreeuwen? Iets van “tering wijf! Geschift mormel! Kanker slet! Kannibaal! Monster!” Nou nou, ze mag wel eens op haar taalgebruik letten. Wat bezielt haar toch. Alsof ik iets verkeerd heb gedaan. Is ze nu werkelijk zo kwaad op me omdat ik geen stukje vlees voor haar heb over gehouden? Dan gaat ze toch naar de supermarkt en koopt ze toch zelf een lekker, mals stukje vlees.

Ow, nu begrijp ik het. Ze wilt ze ook liever levend. Nou, daar kan ik haar ook wel mee helpen. Ze moet zich gewoon laten neuken door haar vriend. Wat maandjes wachten en dan heeft ze ook haar zelfgemaakte maaltijd. Net als mij.
De volgende dag voel ik dat ik wordt opgepakt door een reuzenhand. Wat heb ik nu weer misdaan? Vervolgens wordt ik in een bak kokerheet water gesmeten. Jezus, gek! Je weet toch dat hamsters zoals mij niet kunnen zwemmen, laat staan in heet water! De pijn was ondragelijk. Mijn vel brandde zwart. Zo’n helse pijn heb ik nog nooit gevoeld. Ik piepte nog “help, help me dan toch, haal me eruit! Je hield toch van me?” Tranen rolden over m’n wangen. Ik wist dat ik ging sterven.

Nu kijk ik als geest naar mijn gekookte, hamsterburger-lichaam die wordt opgevreten door een mens. Volgens mij weet de mens dat ik stiekem naar haar gluur want ze zegt: “Voelde je de pijn kreng? Schreeuwde je om hulp? Dacht je dat ik van je hield? Wist je dat je ging sterven? Voelde je jezelf wegzinken? Zo voelde jouw kinderen zich ook toen je hen allemaal opvrat! Zij huilden en schreeuwden ook van de pijn toen je je tanden in hun lijf zetten en hun levend verscheurde.En ze vroegen ook : “mama, je hield toch van ons?”