Ze heeft me lief

Uitgeslapen komt mijn oudste kind de trap af, met de afdrukken van het hoofdkussen nog in haar gezicht. Ondanks de warrige blonde haardos, het verwassen pyjamashirt in camouflagekleuren en een pijn aan je ogen veroorzakende roze korte broek, ziet ze er geweldig uit. Ik sta haar boven een dampende mok koffie te bewonderen. Ze verkeert in haar eigen mobiele wereld, ziet me niet staan en botst tegen me op. Haar mobiel wordt van een val gered, de inhoud van mijn mok niet.
‘Shit mam,’ roept ze al verder sms-ent en lopend richting keuken.
‘Jij ook goedemorgen, lekker geslapen?’ mompel ik, en antwoord mezelf maar direct terug; ‘Ja, lekker mam, jij ook?’
Met mijn hand onder de druipende mok volg ik richting keuken.

‘Breng je me vanmiddag naar de baai?’ hoor ik boven me, terwijl ik net de laatste restjes vloer gehurkt nadroog. Het is geen vraag, maar een meer een mededeling.
‘Ja hoor, ik speel wel weer voor taxi.’
‘Ja sorry hoor, ik zou ook veel liever alleen gaan, maar hier is het nu eenmaal niet anders,’ zegt ze terecht terug.
‘Leg je wel even die boekbespreking klaar die ik voor je na zou kijken?’
‘Die is al af en nagekeken, ik ben geen klein kind meer’, is haar weerwoord, waarbij ze voor het gemak vergeet dat nakijken op haar eigen verzoek was. ‘Kan je mijn spullen voor me inpakken?’
‘Ja daag, je bent toch geen klein kind meer!’ is mijn triomfantelijke antwoord.

Als ze ‘even’ later omgekleed, gekapt en gepakt klaar staat om weggebracht te worden, krijg ik een knuffel en zingt ze in mijn oor; ‘Ik heb je lief.’ van Paul de Leeuw. Wetend dat ze daarmee een gevoelige snaar bij me zou kunnen raken.
‘Ah, jij hebt wat van me nodig, kreng! Of moet ik vragen hoeveel je van me nodig hebt!’
‘Ik ben toch je kind? Kan ik een tientje van je lenen?’ pruilt ze.
‘Aan jou is echt een acteertalent verloren gegaan, wat wil je nou?’ zeg ik terwijl ik toch dat tientje pak.
‘Ik weet wel wat ik wil, een tientje!’ en dat heeft ze ook sneller dan het geluid uit mijn handen geplukt. ‘En ik weet ook wat ik ben. Ik ben een deeltijdvolwassene, dat moet je ruim zien.’