Onverwachts, onvoorspelbaar. Alleen.
Ik heb haar eerder gezien. Tweeman politie met een verwarde vrouw. Ze houden haar vast. Stevig haar armen vastgedrukt achter haar rug. Geplukt van het spoor. Daar waar de trein al een paar minuten stilstond zonder enige beweging. Waar ik op zat te wachten met mijn nodige irritatie omdat het zo lang duurde. Nu snap ik waarom hij stil stond zo in de verte. Mag ik kwaad zijn vraag ik mij af. Immers ik stage loop op het psychiatrisch terrein en verwarde gevoelens mij nu tegemoet treden. De haast om naar huis te gaan en ik als jonge stagiaire die zo graag deze vrouw wil helpen.
Ik heb het eigenlijk nooit begrepen waarom ze een psychiatrische instelling zo dicht bij het spoor bouwen. Het is vaak ver in de bossen of duinen en afgelegen van dorp en stad. Maar op één of andere manier staat er vaak bij elk psychiatrische instelling een treinstation. Begrijp jij het?
Ok. Een vrouw met suïcidale neigingen die tot rust moet komen kan dat waarschijnlijk het beste in een omgeving met bossen en natuur. Dat begrijp ik ook wel. Zo zonder de versnelde maatschappij om haar heen. Maar dat verdomde spoor lijkt mij dan toch behoorlijk lokkend en confronteert, als je het even niet ziet zitten.
Terwijl ik zo de hele boel aanschouw probeer ik me voor te stellen hoe het voor iemand moet zijn die het leven totaal niet meer ziet zitten. Afgezonderd tot rust wilt komen in de bossen maar met de wetenschap dat er dagelijks treinen langskomen. Is dat dan niet ontzettend moeilijk voor ze? Treinen die familie en vrienden vervoeren. Treinen die de eenzaamheid lijken te kunnen stoppen door ons te brengen waar we willen zijn. Dat wanneer ik vanuit Amsterdam naar Parijs wil met vreugde en plezier de trein instap. Dat wanneer ik op bezoek wil gaan bij mijn oma in Friesland ik de trein instap met een lekker zak friet. Maar staat dit spoor dan ook voor hen die het plezier niet meer ervaren en een einde willen maken aan hun eenzaamheid.
Het is een lastige kwestie. Voor sommige mensen is het nodig ver van de bewoonde wereld tot rust te komen. Maar voor anderen zal het negatief werken, ze raken in een isolement vervreemd van de Maatschappij. Neem nou die jongeren die ik dagelijks binnen mijn stage tegen kom. Het is een raadsel hoe lang ze al wonen op het terrein, maar ik merkte al gauw dat hun maatschappij zich uitstrekt op het terrein en beperkt tot de rand van het dorp eromheen.
Ik moet toegeven, binnen onze maatschappij is het voor sommigen niet mogelijk om te aarden. De maatschappij lijkt hen niet altijd de juiste ruimte te geven. We hebben namelijk ooit besloten welke standaard we normaal vinden. De genen die daar niet aan kunnen voldoen vallen buiten de boot. Is die boot dan de bossen met dat spoor om hen heen?
Is het niet zo dat ieder mens recht heeft op een volwaardig bestaan binnen onze maatschappij? Moeten wij überhaupt onderscheid maken? En als dat onderscheid dan gemaakt wordt. Moet dat dan tussen de bossen met op loopafstand het spoor?
Eels 2008
7 reacties
Neuskleuter · 11 maart 2008 op 13:27
Je stelt hier goede vragen. Je houdt afstand van het onderwerp, maar je weet het ook beeldend met voorbeelden te maken. Maar ik zou het ook wel interessant vinden als jij die vragen voor jezelf beantwoord. Een column is dé mogelijkheid om je mening er helemaal door te duwen.
Je zinnen lopen niet altijd lekker. “Immers ik stage loop” is gewoon slordig natuurlijk. “De genen” mag degenen zijn. Gewoon nog even doorlezen voor je het instuurt, dat helpt. En het liefst pas een dag nadat het geschreven is, anders ben je blind voor je eigen kromme woorden 😉
Ik ben wel benieuwd naar je volgende!
Dees · 11 maart 2008 op 13:49
Nk says it all. Behalve dan; je kunt ook vragen stellen die je onbeantwoord laat, maar dan moet je ze nog verpakken in het antwoord waarom je de gestelde vragen niet kunt beantwoorden. Zo zijn het flodders (en dat is jammer).
Mosje · 11 maart 2008 op 15:40
Nou, aardig debuut hier. Met veel vragen. Probeer er in een volgend stukje maar eens slechts één te beantwoorden. Daar kun je dan al een heel verhaal mee vullen, vermoed ik.
SIMBA · 11 maart 2008 op 19:00
Het onderwerp is goed. Weliswaar niet actueel want wij hadden hier al discussies over toen ik in de vorige eeuw op de Sociale Academie zat, maar het blijft dus blijkbaar een heikel punt.
De uitwerking is minder, je zinnen zijn krom.
Maar…desalnietemin welkom op ColumnX!!
Troy · 11 maart 2008 op 19:01
In een wereld waarin empathie vaak ver is te zoeken vind ik dit een mooie column.
[quote]Ik moet toegeven, binnen onze maatschappij is het voor sommigen niet mogelijk om te aarden. De maatschappij lijkt hen niet altijd de juiste ruimte te geven. We hebben namelijk ooit besloten welke standaard we normaal vinden. De genen die daar niet aan kunnen voldoen vallen buiten de boot. [/quote]
Triest, maar helemaal waar. En om maar direct op Simba te reageren: Het blijft zeker een heikel punt waar nog iedere dag velen onder ons mee worstelen.
Siebe · 12 maart 2008 op 22:21
Interessante column, interessante reacties. Ik vind het opwerpen van een aantal vragen juist wel leuk [i](‘opdat een ieder die dat wense zich hier zijne of hare hersens over zou pijnigen’)[/i], de manier waarop je dat doet kun je nog verbeteren. Je uitsmijter – de laatste zin – vind ik bijvoorbeeld geweldig, maar het mist de onderbouwing om die gedachte daadwerkelijk impact te laten hebben. Het voorwerk dat er naar toe leidt is namelijk te rommelig. Alleen een column rond die ene laatste vraag te schrijven, zou een manier kunnen zijn om daar wel of beter in te slagen.
Ook dit:
[quote]Is het niet zo dat ieder mens recht heeft op een volwaardig bestaan binnen onze maatschappij?[/quote]
is een erg interessante gedachte. De moeilijkheid echter begint al bij hoe je ‘volwaardig’ definieert. In de meest extreme vorm kan een bestaan in een kleine maatschappij bij bos en spoor dat ook zijn.
Ik herinner me een gesprek met een collega aan dek van een zeilklipper, voor anker in de haven op Terschelling, ’s avonds laat. Over werk, werkgelegenheid, uitkeringen enzovoort. Hij zei: “Laten we maar eerlijk zijn. Sommige mensen zijn gewoon niet op deze aardkloot om te werken. Die hebben hier iets anders te doen. Kunstenaars bijvoorbeeld.” Zo’n idee alleen al werpt een compleet ander licht op het begrip ‘volwaardigheid’. Terwijl dat in het denkraam van mij, wij, de maatschappij, hoe je het maar wilt noemen, niet altijd echt past. Tsja, wie is er hier nou eigenlijk gek? En het allerleukste is nog als je je als mens die vraag zelf stelt. En wat als iedereen dat nou eens deed…
Het zit er allemaal in, in deze column.
Maar het komt er net niet helemaal uit.
Mooi debuut niettemin…
Gr.
S
Eels · 13 maart 2008 op 17:11
Hallo iedereen,
Heel erg bedankt voor jullie reacties, ik zal ze meenemen bij de volgende die ik schrijf.
Dit is mijn eerste column. Hij is geschreven na aanleiding van een project waar ik maandag mee zal starten. Het is de bedoeling dat ik binnen een workshop feedback krijg van Pieter hilhorst. Columns heb ik niet eerder geschreven maar ben erg enthousiast. Mijn passie ligt meer bij het schrijven van gedichten. Maar merk dat ik dit toch ook erg leuk vind.
De volgende komt eraan 🙂
Groetjes,
Eels