Zeeminman

Het duingras wuift en knikt instemmend. De wind strooit kleine korrels zand als confetti over haar naakte witte lichaam. Zij houdt haar vinger voor mijn lippen en ik kijk in haar ogen, hoor haar adem en in de verte die van de zee. Steeds opnieuw beginnend zonder eind. Boven ons zweven zilvermeeuwen moeiteloos voorbij. Ze houden de wacht en met hun kopjes schuin, hebben ze alles in de gaten. Ze zien ons geheim maar verraden het niet. Voorzichtig beroeren onze vingertoppen elkaar, en nog zachter, bijna niet, zoekt haar koele mond zachtjes naar de mijne. Zout. We verblinden elkaar en verliezen onszelf. Er bestaat geen tijd, alleen beweging. Mijn lichaam schokt, mijn longen zuigen maar lijken te klein. Geluk en verdriet vermengen, vormen druppels, die van haar smaken naar de zee. Mijn ogen smeken en zij kan mijn gedachten lezen. Onmogelijk.

Boven de top van onze duinpan zie ik de horizon, haar doel. Ik neem haar in mijn armen. Sta op en daal af. Bij iedere stap die ik neem slaakt het zand onder mijn voeten een korte gil. Gebroken schelpen langs de vloedlijn, barrevoets trotseer ik hun scherpe randen. We naderen de witgekopte golven. Grote en kleine. Onafgebroken volgen ze elkaar op. Terwijl ik tot mijn middel de zee in loop fluisteren ze haar naam. Ik laat haar zakken tot ze drijft. Ritmisch deinend tussen wier en schuim.

Haar groenblauwe ogen, een droeve glimlach. Ze lossen in het water op. Ik wil haar volgen, maar zal verdrinken. Ik verwerp de gedachte en keer om. Mijn blik op de kust, en weet, ik vind nooit rust.