Zelfbeeld

“Zie me daar nou in volle glorie staan. Dat witter dan wit bovenlijf met een veels te dikke onderbuik. Net een rond tonnetje.”
Ik knijp hard in de vetrolletjes boven de elastische band van mijn onderbroek.
“God, o God. En dan die ingevallen kippeborst met dat toefje borsthaar. Gelukkig heb ik nog zongebruinde onderarmen en kop aan deze zomer overgehouden. Jammer, dat het zo vloekt met de oogverblindende witheid van de rest. En met die wallen en groeven is het net alsof ik weken onder een brug heb geslapen. Hoe raak ik in godsnaam dit vetgemeste, ongetrainde lijf kwijt. Een echte zetelpatat, zouden mijn Belgische vrienden zeggen.” Een grimas trekt over mijn gezicht. Alsof ik het antwoord niet zou weten …
“Kijk nou. Echt een boer met kiespijn. Een dikke boer. ’s Kijken of er nog wat van te maken valt.”
Hoopvol span ik mijn rechterbiceps.
“Tjonge, jonge, wat een zielige spierbal.”
Ik span mijn linkerbiceps.
“Da’s nog minder.”
Tegen beter weten in doe ik nog een bodybuildpose. Ik vouw mijn handen ineen, buig ietwat voorover, zet mijn gewicht eerst op het ene en dan op het andere been en span tegelijkertijd mijn schouders en armen.
“Potverdomme, dat is nog minder dan niks.Ik ben net een clown.
Hoe anders zag ik eruit toen ik nog dagelijks in het zwembad sprong en wekelijks langs de zee over het eiland fietste. Na zo’n tocht stond ik met plezier voor de spiegel. Wat een goddelijk, gebruind lichaam had ik toen. Glimmend door een dun laagje transpiratie. Lekker gespierd. Niet te veel, en niet te weinig. In drie jaar tijd is dat helemaal verdwenen. Ik weet het. Ik heb het laten verdwijnen. Zittend werken, zittend in de auto naar het werk, zittend lezen, zittend schrijven. Met mijn zitspieren gaat het prima.”
Mijn evenbeeld kijkt me mismoedig aan. Ik hou mijn adem en buik in, blaas na enkele tellen weer uit en direct schiet mijn buik terug in haar verwenste vorm. Bedenkelijk wrijf ik over mijn ongeschoren kin.
“Hopeloos. Echt hopeloos.” 😎