‘Wat denk je, Frans? Wordt het niet tijd dat ik me voor een verzorgingstehuis opgeef? De wachtlijsten schijnen erg lang te zijn. Ik kan toch moeilijk wachten tot het thuis echt niet meer gaat.. ‘Nou, zo’n vaart loopt het toch niet, mam. Je kunt jezelf toch nog redelijk goed helpen? En je hebt thuiszorg.’
‘Ja, nu gaat het nog wel, maar ik merk dat het steeds moelijker wordt. Ik vergeet ook steeds meer. En ik kan niet steeds een beroep op jou blijven doen. Jij hebt je eigen leven. Trouwens jij kunt ook niet alles. Wat als ik mezelf niet meer kan wassen, bijvoorbeeld?’
‘Je kijkt nu wel heel erg vooruit. Dan krijg je, denk ik, gewoon meer thuiszorg. Als je niet meer thuis kan blijven, kunnen we altijd nog zien. Een verzorgingstehuis is ook niet alles.’
‘Dat weet ik wel, maar dadelijk kan het gewoon niet anders. Nu kan ik nog kiezen. Als ik me niet ergens aanmeld dan wordt ik dadelijk gewoon ergens geplaatst. Dan heb ik er niks meer over te zeggen. ‘
‘Ze hebben daar ook weinig tijd voor je. Bewoners worden vaak maar een keer per week gewassen. Ik ben bang dat het ook steeds duurder gaat worden. Bijvoorbeeld als je wat extraas wilt. Dan rekenen ze daar meer voor. Met al die bezuinigingen is het de vraag of de verzekering het allemaal wel blijft vergoeden.’
‘Ik ben toch goed verzekerd. Trouwens ik heb toch nog wat geld achter de hand, dus een beetje luxe kan ik me straks nog wel veroorloven.’
‘Nee, een verzorgingstehuis lijkt me niks. Voor je daar terecht kan, moet je echt zelf niks meer kunnen. Daar kwijn je langzaam maar zeker weg. Wil je dat de kleinkinderen je steeds verder zien aftakelen?’
‘Nee dat nooit, Frans. Ik wil niet dat ze me komen opzoeken als ik ga dementeren. Dat moet je me beloven. Zo mogen ze hun oma niet herinneren.’
‘Zie je. Dan kun je echt beter beter naar een levenseindekliniek. Ze hebben geen wachtlijsten, de verzekering betaalt alles en je hebt het in eigen hand.’
‘Ja, denk je echt dat het beste is, Frans?’
‘Ja ma.’
Ik weet dat ik m’n moeder niet tegen haar zelf in bescherming moet nemen. Ze is oud en wijs genoeg om zelf over haar leven te beschikken. En als ze voor een zelf gekozen dood kiest, moet ik die keuze respecteren. Het zal.
Maar sorry, ik moet er niet aan denken dat ze me ooit vraagt of ik haar naar de levenseindekliniek wil brengen. Zo van: ‘Frans kun je me daar morgen even afzetten. Je hoeft me niet op te halen. Ik red me verder zelf wel.’
Daar kan ik dus echt niks mee.
6 reacties
arta · 13 augustus 2010 op 12:05
Ja, bizar, zo’n levenseindekliniek… Ik kan me voorstellen, dat je daar moeite mee hebt! (Al zou ik de laatste alinea óf weglaten, of inkorten en schuin zetten, omdat het een voetnoot betreft en niet een deel van de tekst.
Frans · 13 augustus 2010 op 13:19
Arta,
je hebt gelijk, maar ik zou niet weten hoe ik eenmaal gemailde blogs kan veranderen.
arta · 13 augustus 2010 op 18:49
Dat kan alleen door de redactie te mailen met het aangepaste stuk. Zelf kunnen we dat hier niet! 🙂
SIMBA · 14 augustus 2010 op 08:33
Beetje bizar om daar over na te denken….
Frans · 14 augustus 2010 op 10:01
Vandaar dat ik er een beetje moeite mee heb. Het zal je ouder maar wezen. Maar los daarvan ben ik bang dat de plannen voor een levenseindekliniek het karakter van euthanasie wezenlijk veranderen.
Nu gaat het om ondraaglijk en uitzichtloos lijden. Euthanasie is een noodzakelijk kwaad. We streven er immers naar om ondraaglijk en uitzichtloos lijden zoveel mogelijk te beperken. Daar dreigt nu verandering in te komen. Het gaat ook om mensen die klaar zijn met het leven. Die vinden dat hun leven voltooid is. Dat mag van mij allemaal best. Maar het karakter van euthanasie verandert op deze manier van noodoplossing in bekroning. We streven er dus niet langer naar om het aantal euthanasiegevallen te beperken. Nee, we willen het bevorderen. Hoe meer mensen hun leven als voltooid beschouwen hoe beter. Ik ben bang dat dit pure propaganda is om de kosten van de ouderenzorg te beperken.
Schorpioen · 14 augustus 2010 op 21:26
Ze zouden er een bonus op moeten zetten… 😕