Zelfmoordjournalist

Iedereen wil mooi sterven. Drie uur ’s nachts en een volstrekt onbekende naast me. Hij laat nog een biertje voor mij neerzetten en begint over stenen, koffie en cake. Weer bier, geliefde en veel onbekenden. Meer bier, duiven en bloemen. Geen verdriet, maar een feestje. Hij spreekt over zijn eigen begrafenis alsof hij van plan is ter plekke te sterven aan de alcohol. Tientallen jaren voor dat Joe Black zijn bezoek brengt, wil men dat de begrafenis mooi geregeld is. Dat vind ik raar. Als er iemand niet zal kunnen genieten van een mooie begrafenis, dan is het degene die dood is. Het zijn juist de nabestaanden die de begrafenis mooi moeten vinden.
De meeste mensen die spreken over een mooie dood, spreken eigenlijk over een mooie begrafenis. Weinigen denken over het sterven zelf. Dronken lijkt mij best fijn.
Alles wordt mooier als je dronken bent, of minder lelijk. De dood zal er dan ook mooier op worden. Met die gedachten koop ik voor het eerst bier voor mijn gesprekspartner, met een kopstoot op zijn dood.

Sterven is de meest egoïstische daad die ik mij kan voorstellen. Je gaat heerlijk achterover zitten en laat je pijpen door zevenenzeventig maagden. De wereld laat je achter met verdriet, wanhoop en een te repareren metrostation. Over het hiernamaals kan je twijfelen, maar de dood is wel mooi. Geen twijfel, geen angst en een vooruitzicht met dubbele cijfers. Het lijkt me mooi sterven. Het is wel lef hebben, jezelf opblazen met slechts maagdelijke onzekerheid.
Los van de mooie dood voor de zelfmoordbom, als nabestaande heb ik er geen plezier van.

De hele wereld schijt in zijn broek voor deze extremisten. En waarom? Omdat mensen met microfoon en camera vertellen dat het ook bij jou op de bank zou kunnen gebeuren. En onze bank is ons heilig.
De media blaast op zijn beurt terrorisme op. Ik ben veel banger voor de media, dan voor de terroristen. Want zonder media is er geen terrorisme mogelijk. Het heeft geen zin jezelf op te blazen, zonder dat iemand het hoort of merkt.
Mijnheer Bush, wist u dat je een terrorist niet dood kan schieten. Deze reïncarneert namelijk in een of meer nieuwe terroristen als dit op de camera verschijnt. Want mijnheer Bin weet op zijn beurt dat negatieve publiciteit ook publiciteit is. De enige dood die je een terrorist kan geven is een stille. En als ze doodgezwegen worden, dan is hun sterven ook minder mooi geworden.

Ik pleit voor het einde van de NOS om vier uur, zes uur, acht, tien en half twaalf. Geen camera’s in het witte huis. Niemand die hoort welke propaganda Bush tentoonspreidt. Geen camera’s in de Afghaanse grotten. Niemand die hoort welke snode plannen Bin weer heeft bedacht. Niemand die een martelaar wordt en dus niemand die er een imiteert. Journalisten die in plaats van het nieuws, zichzelf opblazen.
Een waar Utopia.

[i]Cor Jan van Zwol[/i]