Zeuren

Volgens recent onderzoek vinden veel mannen die een relatie hebben dat hun vrouw of vriendin zeurt, zuigt en zanikt. Ze herhaalt zijn minieme onvolkomenheden, blaast ze op tot enorme proporties en komt terug op futiliteiten die hij allang vergeten is of waar hij niet meer aan herinnerd wil worden. Waarom toch? Dat ligt aan haar samenstelling. Het geheugen van een vrouw is meedogenloos, kent een oneindig aantal terrabites, de bestanden zijn gevarieerd en direct oproepbaar, de inhoud is punctueel geordend en ruim geïllustreerd met aansprekende voorbeelden. Dat had ze destijds nodig tussen al die wildbeesten op de savanne.
De man is machteloos tegen deze evolutionaire voorsprong.
Zijn werkgeheugen is zoals zijn sokkenla,
Alles wat hij niet direct nodig heeft, raakt verstopt, verloren en zoek.
‘Maar je zou toch,.. je had toch,.. je zou eens wat meer.. dat hadden we toch afgesproken.’

‘Afgesproken’.
Vrouwen interpreteren een afspraak in de relationele sfeer als een feit waar op gerekend mag worden, terwijl het instemmend gehum van de man bij het ontstaan ervan vooral bedoeld is om daarna met rust gelaten te worden, zodat hij met belangrijker dingen verder kan.
Belonen helpt. Mannen zijn absoluut niet te beroerd om opgedragen taken uit te voeren of -in het uiterste geval- op eigen initiatief hun onderbroek in de wasmand te deponeren, maar willen daar dan wel voor geprezen worden; ‘Gezellig dat je meegaat’, of ‘Goed dat je daaraan denkt’. Het is zo’n kleine moeite.

Als ik vroeger als klein Trawantje mee had geholpen met het naar achteren brengen van de vaat voegde mijn oma mij geregeld toe:
‘Ge zijt een bovenste beste’.
Kijk, ze zei niet:
‘Als je nou het bestek binnen alvast op het bovenste bord had gelegd dan hoefde ik het hier niet uit te zoeken’.

Aan de andere kant, herinnert Mevr T. mij bij het verlaten van ons pand voortdurend aan (auto) sleutels, portefeuile, telefoon, boodschappenbriefje, en heeft mij daardoor meermalen voor een smadelijke terugtocht behoed.
Toch snuift de man in mij; ‘Kritiek’ en gromt met de deurklink in zijn hand;
‘Ja natuurlijk, denk je soms dat ik dement word?
‘Nou, je vergeet wel veel de laatste tijd’
‘ Oh ja, wat dan’, kom ik nog even strijdlustig terug..
Niet doen..!