Zevetarisch

“Kip is gemaakt van een echte kip?” Stomverbaasd keek Marie mij aan op haar vijfde verjaardag. Het kon toch niet waar zijn dat haar lievelingskostje een levend beest betrof? ” Zo eentje die ook in het park loopt, en tokt?, vroeg ze nog, in de hoop op ontkenning. Helaas bleef die uit. Met een vies gezicht schoof ze haar bord van zich af en riep: “Ik wil nooit meer kip eten.” Denkend dat ze dat nooit lang vol zou houden zei ik lachend dat ze dat mócht eten, maar absoluut niet móest. Tot mijn grote verbazing veranderde ze haar mening niet. Sterker nog, op het moment dat ze de link runderlapje/koe legde, weigerde ze ook dat te eten. Uiteindelijk at ze niets meer wat maar enigzins op vlees leek. Als moeder zijnde maakte ik me zorgen. Zou ze wel genoeg bouwstoffen binnen krijgen? Ons menu veranderde gestaag en werd gevuld met vlees wat niet echt op vlees leek, zoals gehaktballen. Lang hield ik haar daar niet mee voor de gek. Een paar weken geleden kwam ze thuis van school en meldde met een serieus gezicht: “Mam, ik ben zevetarisch!”

Proberend niet te lachen, vroeg ik haar wat zevetarisch dan wel mocht zijn. Het antwoord was duidelijk: Een kind van zeven dat niets van vlees moest hebben. De juf had het ter sprake gebracht tijdens een project over eten, en ze had haar oren goed gespitst.
“Zijn mijn schoenen van dieren gemaakt?”
“Ja, bijna alle schoenen zijn van leer, dus ook de jouwe.”
“Dan doe ik die ook nooit meer aan.”
“Als je plastic schoenen aandoet gaan je voeten vreselijk stinken.”
Even was ze uit het veld geslagen, maar haar overtuiging won het van de mogelijke stank.
“Ik wil geen dier aan mijn voeten!”, zei ze duidelijk articulerend, zodat ik er geen letter van kon missen. Zuchtend besloot ik met juf te gaan praten, hopend dat zij mijn ‘partner in crime’ wilde zijn en liet mijn gesprek met Marie maar even voor wat het was.

Juf was trots op de sterke mening van Marie. Die moest absoluut in háár groep drie ontwikkeld zijn. Mijn zorgen over voldoende bouwstoffen wuifde ze weg. Nadat ik haar verteld had dat ik ook ooit vegetarisch was geweest en daardoor een ernstig vitamine B-tekort had opgelopen, zei ze keihard: “Dan heb je het niet goed gedaan.” Misschien moet je eens met de huisarts gaan praten. Zo gezegd, zo gedaan. Ook hij hoorde mijn verhaal met bewondering voor Marie aan. “Het kan, hoor. De vleesvervangers van tegenwoordig zijn zó goed. Als je haar ook regelmatig peulvruchten laat eten en in plaats van een snoepje een handje noten geeft, is er werkelijk niets om je zorgen over te maken.” Verslagen verliet ik zijn praktijk.

Diezelfde middag meldde ik Marie dat ik het prima vond als zij geen vlees meer zou eten. Even keek ze me ongelovig aan om me vervolgens om mijn nek te vliegen. Lachend onderging ik haar aanval. Onder die mantel van bezorgdheid vond ik ook bij mijzelf bewondering voor haar sterke overtuiging. Sindsdien heeft er al menig dier vreemd opgekeken als zij ze toefluistert: “Wees maar niet bang. Ik eet je niet op. Ik ben zevetarisch!”