Ziekjes

Ze keek uit het raam van haar slaapkamer en zag de zon door de laatste bladeren van de grote eik schijnen voor haar huis. Het is vandaag een mooie dag. Heldere stukken hemel prikkelden haar fantasie, over wat ze de komende uren allemaal kon gaan doen. Vrijheid strekte zich als een lome kat aan haar voeten uit. Ze rookte haar sigaret en las haar ochtendfictie bij de koffie. Dan nog een sigaret, en nog een. Met elke volgende sigaret nam haar zin af om de deur uit te gaan.

Een plotselinge niesbui, waarbij de ‘HATSJOES’ weerkaatst werden door de muren van haar eenzame woning, maakte haar sterk aan het twijfelen of ze er wel goed aan deed om vandaag naar buiten te gaan. Misschien had ze iets onder de leden. Chronisch ziek betekende helaas niet dat je gespaard werd van een ordinaire griep. Nu ze erover nadacht voelde haar huid ook een beetje koortsig. Een afwisselend bibberen en zweten maakte dat ze voor de zekerheid de thermometer ging halen. Met dat ding tussen haar billen voelde ze zich op de een of andere manier altijd weer een klein meisje. Geen koorts, al voelde het wel zo. Zonder koorts mocht een mens de straat op.

In ieder geval was ze van plan om bij de lokale groenteboer een aantal kilo’s vitaminen in te slaan. Er lonkten grote glazen vers geperst sap en exotische fruitsalades. En vanavond in de donkere uurtjes stapels boeken, liters warme kruidenthee, dekentjes op de bank en veel kaarsjes voor de sfeer. Vele jaren alleen wonen waren soms wel eenzaam voor haar. Gelukkig kon ze goed alleen zijn, wílde dat zelfs vaak. Maar juist op de momenten dat ze zich niet lekker voelde leek de klok een in teer gedoopt voorwerp die trager en trager ging lopen naarmate ze er vaker naar keek. De tijd als vijand.

‘Hatsjoe!’ Die verrekte bacillen! Ze rookte, met een beetje tegenzin, de laatste sigaret uit het pakje. Nu had ze zeker een reden om er op uit te gaan. Terwijl ze haar jas aantrok ging haar telefoon.

‘Met Anne?’

‘Goedemiddag, je spreekt met de MS-verpleegkundige, bel ik je op een goed moment?’

‘Natuurlijk’. Ze dacht koortsachtig na over de reden van dit telefoontje. Geen lopende onderzoeken, geen recepten onderweg, niets.

‘Ik bel je om goed nieuws te brengen!’ De verpleegkundige had een jubel in haar stem die Anne nog niet eerder had gehoord. Meestal waren de telefoontjes kort, zakelijk en gelukkig vaak over onbeduidendheden als een bloeduitslag, dat betekende dat het met Anne redelijk goed ging. En de verpleegkundige die belt is altijd een beter teken dan de Neuroloog zelf aan de lijn krijgen. Dat was vaak een voorbode van problemen.

Ze schraapte haar keel. Een snotdruppel liep uit haar neus die ze wegveegde met een zakdoek. ‘Goed nieuws?’

‘Anne, ik heb zo ontzettend lang op deze dag gehoopt, deze prachtige dag dat ik kan zeggen tegen jou, beste Anne, dat ik eindelijk ontslag kan nemen als MS-verpleegkundige!’

Ze stond in de hal met haar jas  aan en keek zichzelf aan in de grote spiegel naast de deur. Rode, waterige ogen keken treurig terug. Waarom belde ze haar hier over op, vroeg ze zich af. Ze begreep het niet. Wat kon het haar schelen wie er ontslag nam en wie niet. Zij zat nog steeds met die rotziekte. ‘Nou, dat is fijn voor je’, bracht ze snotterend uit. Het snot liep alweer over haar bovenlip. ‘Bel je mij daar speciaal over op?’

‘Je begrijpt het niet, Anne. Ik wilde jou persoonlijk kunnen zeggen dat ze MS nu kunnen genezen. GE-NE-ZEN!’ Nu had het jubelen plaatsgemaakt voor een soort hysterisch gekras.

De lijn kraakte, de telefoon viel uit haar handen en kletterde op de grond. Ze zocht houvast aan de trapleuning terwijl ze ver weg de stem van de verpleegkundige uit het mobieltje hoorde komen. ‘Anne? Anne! Ben je daar nog?’

Ze trok de wc deur net op tijd open om in de pot over te kunnen geven.