Ziekte in Fabeltjesland

Ik moest lachen. Onbedaarlijk hard lachen. Naar mijn idee had de NOS in samenwerking met een dierenkliniek uit Utrecht een erg sterke 1-aprilgrap uitgehaald. Net na een item over de voorgestelde bezuinigingsmaatregelen, maar vóór het laatste nieuws over de aanslagen in Moskou bracht het Journaal een opmerkelijke reportage. De camera toonde een sullig stel met een hond in een wachtkamer. Waar je zou verwachten dat het item zou gaan over het wel en wee van psychiaters in Nederland, bleek juist de hond het onderwerp. Nou ja, lijdend voorwerp eigenlijk, want de voice-over meldde dat het tegenwoordig mogelijk is om dieren op dezelfde manier te behandelen voor allerlei kwaaltjes als mensen. En daarmee werd niet het spalken van een gebroken hondenpootje bedoeld, nee, Prozac voor depressieve katten en bestraling voor verkankerde cavia’s. Ik vond het knap van de woordvoerder van de dierenkliniek, dat hij er zonder in de lach te schieten bij vertelde dat geïnteresseerden het leven van hun geliefde huisdiertje in geval van een tumor tegen betaling van een schamele vijfduizend euro met zeker 6 maanden konden verlengen.

In gedachten zag ik al duizenden mensen naarstig naar het nummer van de betreffende kliniek zoeken in de hoop dat hun onmisbare en verkouden kanariepiet Nelson nog niet dood hoefde te gaan. Hoop doet leven. De grap was briljant en ik wilde hem wat extra glans geven door te doen alsof ik erin getrapt was. Daarom gebeld met Dierenkliniek Wilhelminapark in Utrecht en uitgelegd dat Japie, mijn wandelende tak, de laatste tijd nogal last heeft van puistjes. Ik was bang dat hij het loodje zou leggen en ik had er wel een paar euro’s voor over om hem weer op de been te helpen. Wat volgde was een ongelooflijke anticlimax. De hulpvaardige secretaresse luisterde aandachtig en vroeg bloedserieus wanneer ik langs kon komen met Japie. Aan mijn kant van de lijn bleef het stil. Gedesillusioneerd besefte ik: het was geen grap.

Langzaam, maar meedogenloos drong de grap die geen grap was tot me door. Een oma die aan het dementeren is wordt zo snel mogelijk ver weg in een verzorgingstehuis gedumpt, maar o wee als Friemeltje, de huiscavia, hetzelfde overkomt. Wat zou je zonder hem moeten? Je hart wordt toch verscheurd als je ziet dat hij zijn keutels aanziet voor brokken? Dan heb je er toch alles voor over dat hij geholpen wordt? En oma, ach die is vast in goede handen in zorgcentrum Dekelhelm in Gieten. Een verkiezing voor de mooiste poedel, een wedstrijd voor de leukste goudvisnaam en chemotherapie voor een papegaai, het is aan de orde van de dag. Er is zelfs een politieke partij waarin dieren centraal staan. De Fabeltjeskrant in het groot. Ik wacht op het moment dat meneer De Uil zich beschikbaar stelt als premier. Uilen zijn tenslotte intelligenter dan mensen. Maar meneer De Uil heeft blaasproblemen en ook zijn zijn eksterogen nog niet helemaal weg. Hij staat op de wachtlijst voor een operatie en verwacht wordt dat hij over een paar maanden weer de oude is. Ik heb ineens een enorme behoefte aan slaap, winterslaap. Tot 1 april volgend jaar en ook dat is geen grap.